Applause!

Μόλις φθάσει εβδόμη άπογευματοβραδυνή καί ενώ το σκοτείνιασμα είναι έν πλήρη έξελίξει, προκύπτει κάτι πού σκοτεινιάζει ακόμη πιό πολύ τίς ώρες αυτές, τίς δύσκολες.

Συσσώρευσις νεφών στόν συμπαγοφέροντα ουρανό καί υετός. Όχι αμέσως. Μάς προετοιμάζει. Μέ μουλτιμήντια κατάσταση. Βλεμματιάρικα – αστραπαί καί στησαυτιάρικα – μπομπονητά.

Ώρα όμως αρκετή, τόση ώστε τελικώς εκνευριζόμεθα αντί νά μάς γίνηται καλό. Σάν νά σού δίνη ο γιατρός καθαρτικόν και όταν σού έρθη τό εντεροκατευόδιο, νά σού λέη ότι έχει ρίξει υγρό παπάκι στήν λεκάνη – δέν γίνεται, κρατήσου!

Άς είναι.

Αί ζέσται κράτησαν πολύ, γι’αυτό καί είναι ευπρόσδεκται αί βροχαί – άν είναι παρακολουθητέαι καί άπό τό χαγιάτι τού μεγαροσπιτιού μου, ακόμη καλλίτερα...

Υετός λοιπόν.

Υετός.

Βρόχα ρέ παιδί μου...

Κι αυτή η βρόχα, σάν ντελικάτος χάφ (ονόματα επι τούτου δέν αναφέρονται) δίνουν φοβερή πάσα στόν κενό χώρο καί τά σέντερ βλογ όλα (μά σχεδόν όλα) αρχίζουν!

Βγαίνουν στούς δρόμοι, αχνίζουν τούς φακοί τών φωτογραφικών μοτοσυκλεττών καί αρχίζουν νά τήν βλέπουν Χέλμουτ Νιούτων/Νομπουγιόσι Αράκι/Καλιόπε...

Ήρωες τών και γαμώ τίς πόζες μεγάλε, τί τάλαντον πού έχεις ΚΑΙ σέ αυτό, τά A.D βροχής.

The End.

Παλαμοκροτήσατε ρε!