ημερα ποιησεως

ἀντὶς φιλὶ σοῦ ἔδωκα στραγάλια νὰ μὲ ψήσῃς

μὰ μπάμιες ἔφκιαξες, πωπὼ καὶ οὔτε νὰ τὶς πτύσῃς

 

παράπονα καὶ μάνητα τὰ νύχια σου· μὲ σκίσαν

ὅλο μὲ στέλνεις στὴν μπουζοῦ μὲ τόσην μείζων λύσσαν

 

μοῦ ἔκραξες τὸ φέρεσθαι, πὼς εἶμαι θεομπαίχτης

δασκάλα, ἔκφυλη, ψωλοῦ, δημοτικοῦ τῆς ἔχτης

 

Εγὼ μωρὴ σὲ ἀγαπῶ καὶ θέλω νὰ σὲ πάρω

Νὰ φᾶμε γεῦμα ἐλαφρό, προεξαρχόντο σπάρο

 

Μὴ μοῦ ἀρνιέσαι τὶς βουλὲς νὰ ρθῶ νὰ σὲ ζητήσω

‘πτὸ μπούστη τὸ μπατέρα σου μὲ τὴν ἀχλάδα πίσω

 

Μὰ ἡ μάνα σου κυρα σουσοῦ τὴν πλάτη της μοῦ δείχνει

Νομίζει με ἕναν ντιντή, πὼς χεσμεντὲν μὲ ἴχνη

 

Μαζὺ μ’ αὐτοὺς ἐν ἀκαρεῖ καὶ κειὸς ὁ ἀδελφός σου

Σοῦ βάζει λόγια τοῦ χαμοῦ· μακρόθεν μοι ὁ πωπός σου;

 

ἐν ἀκαρεὶ ὅλα αὐτὰ τὰ γράφω κακαλάκοις

οὐ μὴν ἀλλὰ λάψε κι ἐσὺ τὴν πούτσα μου ὀκτάκις

 

παντοίοις τρόποις μετ’οὐ πολὺ καὶ ἐν ἀπαραβύστῳ

νὰ μοῦ γεννήσῃς τὸν υἱὸν καὶ ἐγὼ θὰ βγάλω δίσκο

 

μὰ φρόντισον ἀγάπη μου τὰ εὔτορνά σου στήθη

νὰ τὰ λειχάζω σὰν μπεμπὲ, τὸ μέγεθός των πείθει

 

Στερρῶς ἐχόμενος τσουτσοῦς καὶ εὐφλεβὴς μὲ θάμβος

ἅμα τῇ ἕῳ τὴν σχισμή σ’, νὰ στὴν ἀνοίγω πάντως.

 

Σὲ ἀγαπῶ πάρα πολύ, μὴ δίδῃς σημασία

Νὰ σοῦ τελειώσ’ τὸ ποίημα, ἐκεῖ ἐστὶ ἡ οὐσία!