ταξοδηγος

Εἶναι αὐτοσκοπὸς νὰ διαβάσω κἄτι σχετικότατο μὲ μέρος στὸ ὁποῖο βρίσκομαι, ἀκόμα κι ἂν δὲν εἶναι, τὸ ἀπαύγασμα τῆς ποιότητος. Στὸ Μαρρακὲς εἶχα διαβάσει τὶς Φωνές του ἀπὸ τὸν Κανέττι, κάργα ἀτμοσφαιρικὸ καὶ ταμὰμ γιὰ τὴν περίπτωση, στὸ Σαράγεβο τὴν Δεσποινίδα τοῦ Ἄντριτς (πολὺ φάσις νὰ πίνεις ναργιλὲ σὲ τελειωμένο καφφὲ στὸν πεζόδρομο τὸν Ferhadija καὶ νὰ διαβάζεις γιὰ τὴν ὁδὸν αὐτήνανε), στὸ Ὄσλο τὴν Πείνα (μὲ τὸν πειναλέοντα νὰ γυρνᾷ στὴν βασιλικὴν ὁδὸν τοῦ Καρόλου καὶ νὰ τοῦ παρακολουθεῖς τὴν ἀπελπισία ἀπὸ κἄποιο παγκάκι ἐκεῖ), στὸ Κισινάου τὸ Τσιγγάνοι τοῦ Πούσκιν (ἐν τάξει, ὄχι καὶ τόσο ταιριαστὸ ἀλλὰ ὅσο νἆναι...) στὸ Μπέλφαστ, τὰ Φαντάσματά του (τοῦ Στιούαρτ Νέβιλ) καὶ γουστάριζα λίαν μὲ τὸ φῆλινγκ.

 

Στὸ Μόναχο δὲν εἶχα βρεῖ κἄτι σχετικὸ καὶ τὴν εἶχον βολέψει μὲ τὸ πόνημα τοῦ Ἄκη Πάνου διὰ στρατοδονυσίου λαρυγγίου ὅπερ ἤπαιζεν στὴν λούπα, κυρίως ὅταν ἤμην στὸν σταθμὸ σπεύδων πρὸς τὸ ἀρεοδρόμιον.

 

Μία γκαραντὶ λύσις ὅταν ἔχωμε στερέψει προτάσεων τε καὶ λύσεων εἶναι ὁ συγγράψας ὅ,τι συνέγραψεν μὲ κίνητρο καὶ ὁδηγὸ τὸν παγκόσμιο ἄτλαντα, Ζερὰρ ντὲ Βιλλιέ. Ἀστυνομικό, ἐλαφρύ, μεταφρασθὲν ὑπὸ τῆς Τ. Καββαδία.