σερσε λε κουμουν

Κατ’ἀρχὰς ἐνόμιζα ὅτι τὸ πρόβλημα τῶν ἐνισταμένων ἀρχαιολόγων εἶχε νὰ κάνει με τὸ ὅτι

 

ἀποδομῶ αὐτὸ ἐδῶ τὸ «ἄθυρμα»

 

τὸ μεταφέρω ἀλλοῦ

 

μετὰ ἀπὸ χῖ διάστημα γιὰ ψῖ λόγο, τὸ ἀνακαλῶ

 

(καὶ) τὸ τοποθετῶ πάλι ἐδῶ.

 

Ἄκουγα τὶς ἀντιρρήσεις, τὶς ἐνστάσεις τῶν (κἄποιων) ἀρχαιολόγων (καὶ οὐχὶ μόνον) πὼς δὲν εἶναι τὸ εὕρημα πιὰ τὸ ἴδιο, πὼς ὅ,τι ἐπανασυναρμολογήθηκε δὲν ἀποτελεῖ τὸ αὐθεντικό, ἐχάθη τὸ σημεῖον ἔνθα φωνασκοῦσαν ἔμποροι κατὰ (κυρίως) τὰ βυζαντινὰ χρόνια. Μοῦ φαινόταν λίγο περίεργο, λίγο μὴ μοῦ ἅπτου ἡ θέσις αὕτη καὶ ψάχνοντας ἐλαχίστως περισσότερο, ἔμαθα ὅτι ὅλο αὐτὸ τὸ (ἐξαίσιο) σκηνικὸ μετεφέρθη ὀλίγα μέτρα παρακεῖ - ἢ παραδῶ· ἐξαρτᾶται πῶς τὸ βλέπεις.

 

Ὀλίγα μέτρα.

 

Ὀλίγα.

 

Καταβὰς εἰς τὸ θέατρον τῆς decamanus maximus, ἡ ὁποία dm, ἦταν ἡ ἐγνατία τῆς πρώιμης βυζαντινῆς περιόδου, μετὰ ἀπὸ τὴν γυροβολιὰ θαυμασμοῦ, κινεῖσαι, σπεύδεις σὲ ἕνα ἄκρον, σὲ ἕνα μέρος ὅπου προβάλλεται βίντεο, τὸ ὁποῖο σὲ ἐνημερώνει ὅτι ἡ dm, ὑφίστατο σχεδὸν ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τῆς πόλεως τὸ 316 πρὸ Χριστοῦ. Μονοπάτι τὸ 300 π.Χ., δρομάκι κατὰ τὰ ἑλληνιστικὰ ἔτη, δρόμος στὰ ῥωμαϊκά, λεωφόρος στὰ βυζαντινά, ἐπέζησε δὲ καὶ τῶν κεμπάπ χρόνων, ὑπάρχει καὶ σήμερα.

 

Κι ἐμεῖς λοιπὸν βλέπαμε τὴν γιαγιὰ τῆς Ἐγνατίας, κάτω ἀπὸ αὐτήν. Δὲν τὴν θαυμάζαμε (κἄνα χιλιόμετρο πιὸ πέρα) στὴν (ὑπέροχη) κατακόμβη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου (δίπλα στὴν Ἁγία Σοφία), οὔτε στὸν ἀκάλυπτο χῶρο παντοπωλείου (κἄνα χιλιόμετρο πιὸ πέρα) ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Ἱπποδρομίου (ἔνθα ἀπομεινάρι αὐτοῦ) οὔτε ξερωγὼ στὴν κρύπτη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου (πάλι κἄνα χιλιόμετρο πιὸ πέρα), ὅπου οἱ «κυβερνητικοὶ» ἀρχαιολόγοι ἔκριναν (λέμε τώρα) ὅτι ἔπρεπε ἐκεῖ ἡ μεταφορὰ τῆς λεωφόρου, ἐκεῖ ὅπου τὰ ἐν λόγῳ σημεῖα προσεφέροντο διαθέτοντα χῶρον.

 

Ξανατονίζω:  Βλέπαμε τὴν βυζαντινὴ ἐγνατία κάτω ἀπὸ τὴν νεοελληνικὴ ἔστω ὀλίγα μέτρα πιὸ πέρα καὶ ἄν.

 

Τέλος πάντων, τόσο κήβδιλα καὶ πλαστικὰ πρέπει νὰ θεωροῦνται ὅλα, βάσει π.χ. τῆς Μαργαρίτας Συγγενιώτου ἡ ὁποία ἀναρωτιέται ἂν θὰ εἶναι ὁ ἴδιος παρθενὼν ἐφ΄ὅσον αὐτὸς διαλυθεῖ καὶ (https://parallaximag.gr/parallax-view/me-cheiroyrgiki-akriveia) μεταφερθεῖ ἀλλοῦ; Ἀπορριπτέα καὶ κάλπικα τὰ πάντα βάσει καὶ τοῦ Παύλου Νεράτζη ὁ ὁποῖος οἰκτίρει τὴν κατάσταση καθὼς ξεγελιόμαστε ἀπὸ ἀπομιμήσεις καὶ οἰμωγεύει ἐπειδὴ θὰ θυμᾶται γιὰ πάντα ἕνα (https://parallaximag.gr/parallax-view/to-metro-tha-einai-panta-ekei-gia-na-mas-thymizei-to-egklima) ἔγκλημα – μέχρι καὶ γιὰ τετάρτη ἅλωση τῆς πόλεως κάνει λόγο!  

 

Μήπως ὑπερβάλλουμε ὀλίγον τί;

 

Τελικά, τί ἀξιώνει κἄποιος ἀπὸ ὅ,τι ἀρχαῖο ἔρχεται στὸ φῶς; Ὁἱ ἐνιστάμενοι ἐνίστανται ἐπειδὴ ὅ,τι βλέπουν καὶ βλέπουμε σὲ μουσεῖα καὶ σὲ ἐξωτερικοὺς χώρους -κυρίως σὲ αὐτοὺς- εἶναι ὅπως ἀκριβῶς τὸ ἔχει ἐξελίξει ὁ χρόνος σὲ φυσιολογικὸ καὶ κανονικὸ πλαίσιο, κἄτι ποὺ δὲν συνέβη στὴν προκειμένη περίπτωση; Τῶν ἀρέσουν τὰ ἀρχαῖα μόνον ὅταν ἡ μοναδικὴ ἐπήρεια εἶναι οἱ καιρικὲς συνθῆκες τόσων χρόνων, οἱ βησιγότθοι καὶ μιὰ ἀτμοσφαιρικὴ ῥύπανση;

 

Δηλαδὴ ἂς ποῦμε, ἐν Σαλαμῖνι, εἰς τὸ νότιον αὐτῆς μέρος, εἰς λόφον ἔνθα μνημεῖόν τι, ἀφημένο στὴν τύχη του (νομιζόταν μάλιστα φρυκτωρία καὶ κατέληξαν οἱ εἰδικοὶ -μόλις τὸ 2002 ὁπότε καὶ ξεκίνησαν ἀρχαιολογικὲς ἔρευνες- ὅτι ἦταν/εἶναι ταφικὸ μνημεῖο) μέχρι πρότινος, ὁ ἐξωραϊσμός αὐτοῦ τοῦ μνημείου, ἀποτελεῖ ἀποτροπαίαν καὶ ἀσεβὴν ἐξέλιξιν; 

 

Ἰδοὺ τί ἔκαναν οἱ εἰδικοί: 

 

Πρέπει λοιπὸν νὰ ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα ὅταν θὰ προσεγγίζουμε τὸ μέρος;

 

Τὸ ὅτι στὸν Κεραμεικὸ ὅ,τι βλέπουμε εἶναι γύψος (μὲ τὸ αὐθεντικὰ γλυπτὰ ἐντὸς τοῦ μουσείου) καὶ αὐτὸ εἶναι δούλεμα;

 

Ἡ τακτοποίησις κιόνων μοροζινείως ρημάδια, στὸν Παρθενώνα, ἀποτελεῖ ἀνίερη παρέμβαση στὸ αὐθεντικὸ τοῦ πράγματος;

 

Καὶ γιὰ νὰ φύγουμε ἀπὸ τοὺς ἀπολίτιστους, προχείρους ἀθηναίους· ἆρα γε, ἡ περίπτωσις τοῦ ὁρίοις τῆς ἄνω πόλεως, παλαιοτέρου (μὴ θρησκευτικοῦ) κτίσματος (τὸ λουτρὸ) πῶς κρίνεται καὶ πῶς ἐκρίθη ἀπὸ τοὺς ἀνωτέρω ἀναρωτωμένους περὶ ἑνὸς περιοδεύοντος Παρθενῶνος ἂν θἆναι Παρθενὼν καὶ ἐγκλημάτων ἄνευ εἰσαγγελικῆς παρεμβάσεως;

 

Σὲ φωτογραφία βλέπουμε πῶς ἦταν πρὶν καὶ πῶς (ἔγινε) μετὰ τὸ βυζαντινὸ λουτρό. 

Βλέποντάς το ποῦ πάει τὸ μυαλό μας; Ὅτι πρόκειται γιὰ ἱστορικὸ μνημεῖο ἑπτακοσίων ἐτῶν ἢ (σύγχρονο) κτίσμα στὸ Νυμφαῖον; (Νέβεσκα, Νέβεσκα· ἐν τάξει, ἀγαπητὲ γλείφτη колон, κώλων σλάβων ἐννοῶ μὲ τὸ κυριλλικὸ). Τὸ ὅτι τὸ λίφτινγκ στὸ κτήριον εἶναι ἐντονότερο ἀπὸ φερέλπιδος παρενδυτικοῦ, τὸ ὅτι πατίνα τοῦ χρόνου δὲν ὐπάρχει οὔτε γιὰ πλάκα, εἶναι ἐλάσσων λεπτομέρεια ἀφοῦ ἐν τέλει τὸ λουτρὸν δὲν ἐκινήθη τῆς θέσεώς του;

 

Ὁ Παρθενὼν παραμένει στὴν θέση του κυρία σοπράνα μου, ἀλλὰ οἱ Καρυάτιδες εἶναι ὄντως ἀκίνητες; Εἶναι αὐτὲς ποὺ ἀντίκρυζαν οἱ ἁρμοδιαριστογειτόνοι; Οἱ κίονες τοῦ ναοῦ εἶναι οἱ ἴδιοι μὲ αὐτοὺς ποὺ εἶχαν κατουρήσει ἐργάται τοῦ Φειδίου; Ἢ μήπως ἔχει γίνει καὶ ἐδῶ ἔγκλημα κύριε Παῦλε μας;

 

Προσωπικῶς θὰ προετίμων τὴν λύσιν Κεραμεικοῦ: Ὅπου ὅταν οἱ μετροποντικαῖοι ἀνεκάλυψαν δεκάδες τάφων, ἡ στάση πῆγε ἀλλοῦ.

 

Ἀφ’ ἧς δὲν μποροῦσε νὰ γίνῃ εἰς Ἑγνατίαν καὶ κἄπου ἀλλοῦ, ὄ,τι ἔγινε εἶναι μιὰ χαρά. Καὶ διεπίστωσα ὅτι πολὺς κόσμος, παντοῖας ἡλικίας ἐπεσκέπτετο τὸν χῶρον.

 

Ἄσε ποὺ θαρρῶ πὼς παπάρια μάντολες εὐαισθητοποιήθηκαν ὅλοι αὐτοί. Βρῆκαν ἕνα σοβαρὸ θέμα νὰ σπεκουλάρουν οἱ ἀριστεροὶ ξερωγὼ τοῦ ἀντάρσυα, γιὰ νὰ ῥίξουν νερὸ πολὺ στὸν μῦλο τῆς ἀντικυβερνητικῆς των πολιτείας.