ἰσόθεος

Εἴκοσι καὶ δυὸ ἡμέρας πρὸ τοῦ 2025, ἀκόμα ὑπάρχει χρόνος γιὰ κἄτι. Ἂν θὰ ἤπρεπεν ὅμως τώρα μιὰ σύνοψις θὰ ἔλεγον πὼς

Τὸ «ἡ Ἑλλάδα μεταξὺ τῶν δύο πολέμων» τοῦ Γρηγόρη Δαφνῆ εἶναι ὅ,τι πιὸ γαμιστερὸ ἔχω διαβάσει τὰ τελευταῖα χρόνια - γιὰ κάμποσους λόγους. Λόγῳ ἐπειδὴς τοῦτο, δὲν θἄθελα νὰ προσέθετα ἄλλο βιβλίο ἀλλὰ θὰ παραθέσω

Τὸ «ἡ κρύπτη τῶν καπουτσίνων» (τὴν εἶχα στὴν βιβλιοθήκη ἀπὸ τὸ 2007 καὶ τὴν ἀγνοοῦσα ὁ μυρωδιὰς)

Τὸ «ἡ ζωὴ καὶ οἱ ἀπόψεις τοῦ Τρίστραμ Σάντυ, κυρίου ἀπὸ σόϊ»: λόγῳ μείζων ἀπογοήτευσις, τί στραπάτσο ἦταν αὐτό, δὲν θὰ σὲ πετύχω πουθενὰ ῥὲ θεῖε του Τόμπυ, θὰ σοῦ μήσωγα τὸ γκρόβερ. 

Τὸ «Τί Λούκι!» τοῦ Μανσέτ. Δῶσε κι ἄλλο, μπάρμπα.

Καὶ ἄνευ κατατάξεως :

Αναμνήσεις τοῦ Μαιγκροῦ

Ὁ Δολοφόνος

Ὁ Μαιγκρὲς καὶ ὀ ψαρὰς

ὁ Μαιγκρὲς καὶ ὁ ἥσυχος κλέπτης

Ἕνεκα ὁ ἰσόθεος καὶ τί σοῦ κάνω μάνα’μ’, Σιμενόν.