AΣ

τὄχα πρωτοδιαβάσει ἕνα καλοκαίρι πρὶν ἀπὸ πολλὰ πολλὰ χρόνια, σὲ διακοπάς, μιὰ περίοδο καθ’ ἣν γεννοῦσαν καὶ τὰ κοκκόρια μου ὁπότε τὸ διάβαζα πολὺ διαγωνίως, ἐλαχίστου φαρετρίως χρόνου γὰρ – ἦταν ἕνα ζόρι πολὺ γομάρι. Ἀναγνώσας μιὰ σημείωση τοῦ συγγραφέα ὅτι θὰ πρέπει νὰ διαβαστεῖ δίς, σκέφτηκα omg καὶ τρία λὸλ ἤτοι ἄσε μας ῥὲ μάστορα. Στὴν διάρκεια τῆς καραμπίνας τὸ ἔπιασα πάλι (σὲ μιὰ ἀνεκδιήγητη μετάφραση) καὶ πολὺ πρόσφατα τὸ διάβασα κανονικῶς· ἐννοῶ τοῦ ἐξάντου τὴν δίτομον ἔκδοσιν. Παρότι δυσκολεύομαι πολὺ καὶ δὲν ἀνέχομαι πλέον νουβέλες ποὺ ἀπαιτοῦν προσηλωπροσοχή, σημειωματάριο γιὰ τὸ γκόσμο ποὺ γυρνοβολᾷ στὸν μαχαλὰ τοῦ μυθιστορήματος, καθαρὸ μυαλὸ καὶ μπράτσα γιὰ νὰ σπάσουμε κἄνα χαρμάνι, τὸ ἐν λόγῳ, δὲν εἶνε καθόλου τέτοιο, διαβάζεται πολὺ πολὺ εὐχάριστα. Μεστότατο, παντοίου ὕφου, δὲν ὑπάρχει τίποτε περιττό. Μαζὺ μὲ τὰ «ἡ βουὴ καὶ ἡ μανία», «τὸ τενεκεδένιο ταμποῦρλο», «ὁ μαῖτρ καὶ ἡ μαργαρίτα», «τὸ ὑπόγειο» νομίζω (ἐντελῶς βιασθικέως ἄνευ σκέψεως καὶ ἀνατροχῆς σὲ καταλογάρα διαβασθέντων) ὅτι εἶνε ἡ κορυφὴ πέντε τῆς Αὐτοῦ Συμπαντότητος τοῦ vangelakas ltd.