μετόχια!

Κοσσυφοπέδιον – πολλὰ προβλήματα ὡς εἴθισται.

 

Γίνεται νὰ πειστοῦν οἱ Σέρβοι νὰ τοῦ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀνεξαρτησία;

 

Βοσνία Ἑρζεγοβίνη. Ἡ διεθνὴς κοινότης κάνει ὅ,τι μπορεῖ νὰ μὴν διαλυθῇ ἡ χῶρα αὕτη. 

 

Ἀπὸ τὴν μία ἡ δημοκρατία τῆς Σπρσκά, ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ὁμοσπονδία τῆς Βοσνίας Ἑρζεγοβίνης. Αὐτὲς οἱ δυὸ (καίτοι τρία τὰ «ἔθνη» στὴν χῶρα) συνιστοῦν τὴν χῶρα Βοσνία Ἑρζεγοβίνη. Οἱ ἐκεῖ Σέρβοι ἐπιμένουν νὰ αὐτονομηθοῦν - ἀνεξαρτητοποιηθοῦν. Καὶ προφανῶς νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν (δημοκρατία τῆς) Σερβία(ς). Προσφάτως ἐθέσπισαν ἰδίους μηχανισμοὺς ἀμύνης καὶ δικαιοσύνης. Οἱ μουσουλμάνοι διαμαρτύρονται. Εἶχαν μάλιστα, τονίσει ὅτι ἡ ὕπαρξη τοῦ ὅρου καὶ παραγώγων τοῦ «σερβία» σὲ ὀνομασία χῶρας τῆς ΒΕ συνιστᾷ ἀποσχιστικὴ τάση. (Τὴν χῶρα ὡς προείπαμε, συνιστοῦν δύο ἐπαρχίες. Μία ἡ ῥεπούμπλικα σπρσκά, ἀμιγῶς ἐνιαῖο κράτος, σερβικὸ - καὶ δύο, ἡ ὁμοσπονδία τῆς ΒΕ, χῶρα μὲ δέκα καντόνια, ἕξι μὲ πλειονότητα Βοσνίων (ἡ μουσουλμάνων τέλος πάντων, ἐθνότης ποὺ ἀνεγνωρίσθη τὸ 1971, πλὴν τῶν Σέρβων, Σλοβένων, Κροατῶν καὶ Μακεδόνων ποὺ εἶχαν ἀναγνωρισθῇ τὸ 1943) τέσσερα μὲ πλειονότητα Κροατῶν.

 

Ἡ διεθνὴς κοινότης συναινεῖ τελικὰ στὸ νὰ ἀποσχισθῇ (ἀπὸ τὴν ΒΕ) ἡ δημοκρατία τῆς Σπρσκά. Μὲ προϋπόθεση νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ Κοσσυφοπέδιον. Τὸ ὁποῖον θὰ παραχωρήσει στὴν Σερβία τὸ βόρειο μέρος του ὅπου πλειονότης Σέρβων. Ἴσως, μικρὸ τὸ ἐνδεχόμενο, νὰ δωθεῖ ἀπὸ Σερβία πρὸς Κοσσυφοπέδιον ἡ νοτιοδυτικὴ περιοχή της ὅπου τὸ Πρέσεβο. Τὰ τέσσερα καντόνια τῆς ὁμοσπονδίας τῆς ΒΕ, τὰ κροατικὰ τοιαῦτα ποὺ ἑδράζονται στὴν Ἑρζεγοβίνη (δὲν ὑπάρχουν ξεκάθαρα γεωγραφικὰ ὅρια μεταξὺ Βοσνίας καὶ Ἑρζεγοβίνης) θὰ ἀποσχιστοῦν ὁμοίως καὶ θὰ προσαρτηθοῦν ἀπὸ τὴν Κροατία. Oἱ βόσνιοι θὰ δοῦν τὴν χῶρα τους κολοβωμένη ἀλλὰ ἀκόμα κι ἔτσι, ἡ ἔκτασίς τους (τῶν ἕξι καντονίων) θὰ εἶναι μεγαλύτερη τοῦ νῦν Κοσσυφοπεδίου (15.160 τετρ. χλμ μὲ 10,807).

 

Ἑπόμενη στάσις ἡ Πρέσπᾳ βαπτισθεῖσα βόρειος Μακεδονία, ὅπου τὸ ἀλβανικὸ στοιχεῖο πιέζει (καὶ ἐδῶ). Ἡ ἠρεμία μετὰ τὸ 2001 δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἰσχύσει ἐσαεί. Τὸ ὅτι πιέζεται ἡ χῶρα καὶ ἀπὸ δυσμάς, δίνει λίγο παραπάνω πόντους στὴν διάλυσή της καίτοι ἡ Πρέσπα ἦταν μιὰ σημαντικὴ στιγμὴ, χαρίζουσα μιὰ κἄποια σταθερότητα ἢ ἔστω ἀπαρχὰς αὐτῆς (μὲ μεγάλο τίμημα ὡστόσο στὸ γόητρο τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας καθ’ὅσον ἡ Ἑλλὰς χάρισε τὸ ἔναυσμα γιὰ τὴν χωρὶς προσκώμματα ἐθνογένεση τῆς Μακεδονίας – καὶ αὐτὸ μέχρι τὶς ἐνστάσεις τῆς Βουλγαρίας οἱ ὁποῖες ἔτι παραμένουν).

 

Ἐφ’ὅσον ἡ βόρειος Μακεδονία διαλυθεῖ σὲ δύο [τὸ τρία δὲν θὰ ἦταν καὶ τόσο ἀνιστόρητο· μέρη τῆς βορείου Μακεδονίας εἶχαν μιὰ σπουδαία ἑλληνικὴ ταυτότητα πολὺ ἐντονότερη μάλιστα της Θεσσαλονίκης (ἐξοῦ ἡ κατ’ἀρχὰς θέληση τοῦ διαδόχου Κωνσταντίνου νὰ κινηθεῖ πρὸς τὰ ἐκεῖ) – τὸ Κρούσοβο π.χ. , ἡ βορειότερη ἑστία τοῦ μακεδονικοῦ ἑλληνισμοῦ, γύρω στὰ 1903, εἶχε 12 χιλιάδες κατοίκους, 11.500 ἕλληνες, 500 βούλγαρους, 13 ἑλληνικὲς ἐκκλησίες, 1 βουλγαρική, ἐνῷ δύο χρόνια μετὰ σημειοῦται πὼς στὸ Μοναστήρι ἔζων πάνω ἀπὸ 5 χιλιάδες οἰκογένειες ἑλλήνων καὶ μερικὲς ἑκατοντάδες βουλγάρων, ὅλα τοῦτα ὅταν στὴν Θεσσαλονίκη, ἴδια περίοδο οἱ ἕλληνες, ὁ πληθυσμός των ἦταν τρίτος, πίσω ἀπὸ ἑβραίους καὶ ὀθωμανούς] ἴσως τὰ Βαλκάνια νὰ ἀποκτήσουν μιὰ κἄποια σταθερότητα.