Δὲν ὑπάρχουν λαθραῖοι ἀνθρῶποι! Τέως ὅμως...

Λοιπὸν ασποῦμε, μία σπουδαία ἐκδήλωσις τοῦ ἑλληνικοῦ ἀθλητισμοῦ (ἐπαγγελματικοῦ καὶ ὡς ἐκ τούτου ὀλίγον λεροῦ ὡστόσο) εἶναι τὸ κύπελλον τοῦ ποδοσφαίρου. Εἰς τὴν περίπτωσιν ταύτην, εἰς τὸν ἐφετεινὸν τελικόν, δὲν κατέστη δυνατὸν νὰ μοιραστῇ δύο γαϊδουριῶν ἄχυρο. Δὲν προέκυψε συμφωνία καὶ διαιτητὴς ἦτο ὄχι ἕλλην (ὡς εἴθισται καὶ ὄχι μόνον τὰ τελευταῖα 43 χρόνια) ἀλλὰ ἰσπανός. Πόσα ἀκόμα παραδείγματα χωροῦσιν στὸ σακοῦλι μας πρὸς ἀπόδειξιν τῆς ἀχρηστίας τοῦ νεοέλληνος;

Καὶ αὐτομάτως θυμήθηκα κἄτι ἀναγνώσματα ἱστορικῆς μαλακίας ὅπου ἕλληνες συντάκται ἱστοριδίζοντες, γιὰ τὰ ἔτη περὶ τὸ 1828 - 30, ὁπότε ἀπεφασίσθη ὁ Ὄθων ὡς κεφαλὴ τοῦ κράτους (τὸ ὁποῖον ἐμφυλιοπολεμοῦσε στὸν Μωριά· ὁ Ἰμπραὴμ παραδίπλα τοὺς ἔβλεπε καὶ γελοῦσε) ἀναρωτῶντο καὶ ἔψεγαν δὲν ξέρω τί, ποὺ βασιλεία ἐν ἑλλάδι καὶ γιατί νὰ μᾶς καπελώσῃ ἕνας ξένος [ἐποχὴ βέβαια γιὰ τὴν ὁποίαν οἱ ἑλληνοβλάκες ἀγνοοῦν (;) ὅτι (στὰ 1830) ἡ μόνη ἀβασίλευτη σὲ ὅοοοοοοοοοοοοοοολην τὴν Εὐρώπη, ἦταν τὸ sui generis κράτος τῆς Confοederatio Helvetica) καὶ αὐτὰ τὰ γνωστὰ τὰ ἀντιβασιλικὰ ἑλληναράδικα τέλος παντων. Ἀναποφεύκτως τὸ συνεδύασα, ἐπῆγα εἰς τὴν τάσιν τῶν ἡμερῶν, εἰς τὴν ἐπίσκεψιν τῆς Αὐτοῦ Βασιλικῆς ὑψηλότητος πρίγκηπος τῆς Οὐαλίας Καρόλου μετὰ τῆς συζύγου του, δουκίσσης τῆς Κορνουάλης, Καμήλα.

Κἄποτε εἶχα διαβάσει ἕναν ἐλαφρῶς χαλύβδινο βασιλόφρονα· ὁ χειρότερος βασιλεὺς εἶναι ἔτη φωτὸς μακρὰν καλλίτερος τοῦ καλλιτέρου πολιτικοῦ, ἔγραφε. Εἶχα διαφωνήσει μόνον εἰς τὸ ὅτι συνέκρινε ἀνόμοιες ἰδιότητες, ἀλλὰ ἐν τάξει, τὸ νόημα ἦτο κατανοητόν. Καὶ εἶδον τὸν πρίγκηπα κατὰ τὶς τσάρκες του εἰς τὰς Ἀθῆνας, ἔνθα ἀράξας πρὸς καφὲ νὰ ἀρνῇται καλαμάκι ἕνεκα πλαστικὸν καὶ θυμήθηκα ὄχι μόνον ἕναν κρητικὸ σκατιάρη πολιτικίζοντα ἰατρὸ (ἢ ἰατρίζοντα πολιτικὸν) νὰ καπνίζῃ σὲ συνεδρίες καὶ τὰ τοιαῦτα, ἀλλὰ καὶ τοὺς καημοὺς ποὺ ἔβγαζε ὁ πᾶσα ἕνας νεοέλλην φτηνιάρης (ὁ κανὼν τοῦτο καὶ οὐχὶ ἡ ἐξαίρεσις) νέφη καημοῦ βγάζας ὅταν ἤκουγε πὼς δέον καταργηθῆναι τὸ καλαμάκιον· πῶς θὰ πίνωμεν τώρα τὸν φράππον, μὲ λές; Μὲ τὸν Κάρολον (γιὰ τὸν ὁποῖον νὰ λέγῃται συνεχῶς ὅτι διαθέτει ἑλληνικὸν αἷμα· μὰ δὲν τὸν ἔχει ἐπηρεάσει ἆρα γε νὰ εἶναι κι αὐτὸς (ποσοστιαίως ἔστω) κατσαρίδα ὡς εἴμεθα οἱ νεοέλληνες;) σὲ κάθε ἐμφάνισίν του νὰ φορᾷ κἄτι ΓΑΜΑΤΑ pocket handkerchiefs· πόσο πίθηκοι φαίνοντο δίπλα του οἱ ἕλληνες ἄρχοντες μὲ τοὺς γιακάδες τῶν ὑποκαμίσων των τρικυμιασμένους ὡσὰν ἄρτι μαλλώσαντες οἱ φέροντες αὐτούς, σὲ καπηλειὰ τῆς Κρεμμυδαροῦς... 

 

Πάντως, μέγα ἀτόπημα τῆς πλέον ἀρχετυπικῆς μοναρχίας στὸν κόσμο, νὰ δώσῃ (διὰ τῆς ἐπισκέψεως) σημασίαν εἰς τὴν ἑλλαδικὴν ῥεπουμπλικανία, τὸ κρατίδιον τῆς ῥεμούλας, τῆς ἀδιόρθωτης σαπίλας καὶ τῆς ἀνιάτου διαφθορᾶς καίτοι ἡ πλειονότης τῶν ἑλλήνων δίδει αἷμα ἐννέα ἔτη μήπως καί. Οἱ διαχειρισταὶ τοῦ βλὸγ τούτου θὰ εἶχαν θέσει ἀρνησικυρίαν καὶ θὰ εἶχαν ἀκυρώσει τὴν ἐν λόγῳ ἐπίσκεψιν ἀμέσως μόλις εἶχε ἀνακοινωθῇ ἀλλὰ ἐν τέλει καὶ τὸ βρετανικὸν Στέμμα δὲν εἶναι ἄμοιρον μιᾶς κἄποιας διακριτικῆς ἔστω ἀποδοκιμασίας γιὰ τὸν ἐπαίσχυντον ῥόλον του εἰς τὰ χρόνια τῆς ΕΟΚΑ ὅταν δολοφονοῦντο σχεδὸν ἀνήλικοι ἀγωνισταὶ τῆς Ἀνεξαρτησίας. Συνεπῶς καλῶς βρωμίστηκε (ὁ διάδοχος τοῦ βρεταννικοῦ θρόνου) μὲ ὀλίγη νεοελληνίδιτιδα – μὴν ἀνησυχοῦν ὡστόσο οἱ βρεταννοί, βακτήρια γὰρ τριῶν ἡμερῶν θὰ γειάνουν ἅμα τῇ διελεύσει τῆς Μάγχης τῶν ξενιστῶν αὐτῶν.

Κατὰ τ’ἄλλα... Ἡ ἑλληνικὴ δημοσιογραφία δὲν σκαλώνει ποτὲ νὰ μαρτυρᾷ τὸ ἀπύθμενον κόμπλεξ κατὰ τῆς ἑλληνικῆς δυναστείας· αὐτὴ ἡ αὐτιστικὴ χρῆσις τοῦ “τέως” εἶναι κειμήλιον μαλακίας. Ὁ Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος, τέως βασιλεὺς τῶν ἑλλήνων ἀναφέρεται ὡς “τέως Κωνσταντῖνος” - δεκατετράχρονος ὅστις τὸ μπαίζει πεντάκις ἡμηρεσίως, μπορεῖ καὶ τηρεῖ ἕνα κἄποιο ἐπίπεδο σαφῶς ὑψηλότερο ἀπὸ τὸν πᾶσα ἕνα αὐνάνα ἕλληνα ἀντιβασιλικὸν – ὁ ὁποῖος γιὰ τὴν οἰκονομίαν τῆς ἀπόψεως ταύτης, γαμεῖ κατὰ τὰς δεούσας συχνότητες τὴν σύζυγον αὐτοῦ καὶ οἱ χυμοί του ἀνανεοῦνται. Εἶς ἀμόρφωτος ὡστόσο, δὲν θὰ ἔμενε μόνον εἰς αὐτό. Τὸ “οι αυτού υψηλότητες” ἐπίσης δείχνει πόσο μποῦρτζοι παραμένουμε.

 

Ἑλληνικὴ Βασιλικὴ Οἰκογένεια. Μπορεῖ ὁ ἴδιος διάδοχος νὰ εἶναι ἐντελῶς ζμπούτσατ στὸ θέμα τῆς παλινορθώσεως, ἀλλὰ οἱ βασιλόφρονες παραμένουμε πάντα τὸ ἴδιο καυλωμένοι. Ἄλλως τε μένουμε πιστοὶ στὸ θέμα τῆς βασιλοφροσύνης ὅπως τὸ εἶχε ἀναλύσει ὁ μέγας Β. Ῥαφαηλίδης – ὅσο ὑπάρχει διάδοχος, θὰ ὑπάρχῃ καὶ πιστὸς – ἔστω εἷς. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἔχομε παρὰ νὰ εὐχηθῶμεν ἵνα εἰς τὴν ἑπομένην ἐπίσκεψιν βρετανῶν βασιλέων ἢ πριγκήπων, νὰ τοὺς ὑποδεχθῶσιν οἱ ἕλληνες ἐξάδελφοί των καὶ ὄχι πᾶσα ἕνας ΕΠΥ - ἐθελοντὴς πενταετοῦς ὑποχρέωσης.

Ἡ φῶτο τῆς Δουκίσσης μὲ τὰ μειράκια, εἶναι ἀπὸ μόνη της ἕνα καὶ χωρὶς νὰ χρειάζῃται ἄλλο, ἐπιχειρήμα ὑπὲρ τῆς Βασιλείας. Ἄντε φαντάσου στὰ παιδιὰ νὰ διαβάζῃ ἱστορίες ὁ πᾶσα ἕνας ζητιάνος τῆς ψήφου (ἢ κἄποιος πεταμένος γελοῖος μπολσεβίκος ἢ ἀναρχοάπλυτος), ὁ ὑπὲρ αὐτῆς εὐκόλως ψευδόμενος χωρὶς νὰ ὀρρωδεῖ πρὸ τοῦ παραμικροῦ σκώμματος.