τὰ κεφαλόπουλα σκόρπισαν τρομαγμένα

Εἶχα πολὺ εὐχαρίστως αἰφνιδιασθῇ μὲ τὴν ἔκδοση μιᾶς ξεχασμένης νουβέλας τοῦ μέχρι φιλομοφυλίας ἀγαπημένου Μ. Καραγάτση. Νὰ προκύπτῃ κάποιο ἀδιάβαστο, συγγραφέως ποὺ μᾶς τὴν ἔκανε πρὸ 56 ἐτῶν, εἶναι κάτι σπανιότατο ἂν μὴν τί ἄλλο. Διαβάζω τὸ λεπόν, τὴν (κούτσικη, ὄχι τὴν μεγάλη) “χίμαιρα”. Ἀπολαμβάνω τὶς δυσκολίες του νὰ περιγράψῃ (ὅπως θὰ ἤθελε) τοὺς κατὰ μόνας ἔρωτες τῆς Μαρίνας ὅταν ἐσκέπτετο τὸν κουνιάδο της – ἦτο ἄλλως τε μόλις 1936 μ.Χ. Ἀκόμα κι ἔτσι, ὡστόσο, εἶναι μπόλικα τολμηρὸς καὶ γουστόζικος ἔτσι ποὺ γυροφέρνει στὰ ὅρια τοῦ “ντροπή σας κύριε Μίτια! Διαβάζουν καὶ τὰ παιδιά μας τὴν Ἑστία!” τὶς εἰκόνες μὲ τὴν γαλλίδα μετανάστρια νὰ ἀσελγῇ στὸν ἑαυτό της μετὰ μανίας καὶ χτικιοῦ στὴν κάμαρή της στὸ ἀρχοντικὸν τῆς Σύρας μὲ τὸν ἀδελφὸ τοῦ συζύγου της κατὰ νοῦ, νὰ ῥοκεντολλάρῃ πάνω της καὶ κάποιο ἄλλο τοπικὸ ἐπίρρημα. Περιμένω μὲ ἀγωνία νὰ διαβάσω (διότι πᾶνε πολλὰ χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ διάβασα τὴν μεγάλη τοιαύτην) τὰς περιγραφὰς μὲ τὸν Μηνᾶ νὰ τῆς πράττῃ τὸ πασχαλινὸν ποθούμενον καὶ νὰ πρωτολανσάρῃ τὸν κορεσμὸ τοῦ σημείου ποὺ ἀναπαρίσταται μὲ γράμμα ἀπὸ τὸ λατινικὸ ἀλφάβητο ποὺ δὲν ὑπάρχει στὸ ἑλληνικὸ τοιοῦτο.