βέεεεεβαια!

πῶς θὰ ἤθελα, λίγο μετὰ τὸ στρίμωγμά της σὲ ἕνα γραφεῖο, νοιώθοντας τὶς κίβδηλες ὑποτονικὲς σωματικὲς ἀντιδράσεις της στὰ πόδια μου, νὰ τὴν ἔστρεφα μπροστά, νὰ μοῦ ἀπέστρεφε τὸ χαυνωμένο βλέμμα της στέλνοντάς το ἀφηρημένα στὸ πουθενὰ καθὼς ἐγώ.........καθὼς ἐγὼ θὰ τῆς σήκωνα αὐτὸ τὸ πλούσιο, μακρὺ πλουμιστὸ φορεματάκι καὶ θὰ τὸ μάγκωνα μὲ σφιχτὲς παλάμες στὴν μέση της, ψηλά.

Ἡ ἀμυδρά της τριχοφυΐα καίτοι ἀμυδρά, θὰ φανῇ νὰ τσιτώνεται, ἁφοῦ πλέον γυμνὰ τὰ καπούλια της θὰ αἰχμαλωτίζωνται ἀπὸ τὸ λαίμαργο βλέμμα μου. Κι ἐπειδὴ τὰ χέρια μου ἀπησχολημένα θὰ εἶναι μιᾶς καὶ θὰ τηροῦν ψηλὰ τὸ φόρεμά της (μὰ σηκωθεῖτε ἀπὸ τὴν θέση σας καὶ κυττάξτε το!) θὰ τὴν χαϊδεύω (στὰ ὀπίσθια) μὲ ἕνα ἄλλο ἄκρον τοῦ σώματός μου, ὥσπου ἡ ἴδια, ἐκπνέουσα μιὰν ταραχώδη οἰμωγή, χωρὶς νὰ βλέπει, πάντα μὲ τὴν πλάτη πρὸς τὰ μένα, σχεδὸν ταυτόχρονα, θὰ κατεβάσει τὸ ἐσώρουχο της~~~~τὸ ἐσώρουχό μου καὶ θὰ ζευγαρώσουμε σὰν νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμᾶς ἡ συνέχεια, ἡ διαιώνισις τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους.