goodbye my love

Δὲν ξέρω ποιός σκύλας γυιὸς μὲ εἶχε μουτζώσει καὶ εἶχα βρεθεῖ σ’ ἐκεῖνο τὸ μέγαρο ντεμεκισμοῦ· σὲ τραπέζι μὲ ῥακόμελα λέει καὶ κάμποσα ἄλλα τερψιλαρύγγια λέει, λίαν προτιμώμενα ἀπὸ καρακαταδῆθεν γκομενάκια. Καὶ ἤμανε ἀπέναντί της προσπαθώντας νὰ πνίξω τὰ ἀλλεπάλληλα χασμουρητὰ ποὺ μοῦ προκαλοῦσαν οἱ κατὰ ῥιπὰς δηθενιές της – εἰδικῶς ὅταν ἀρχίνησε νὰ μὲ λέει διάφορα περὶ κινηματόγραφου· μὰ δὲν τὴν εἶχα ῥωτήσει τίποτις ὁ δόλιος, τὁρκίζουμαι! Κι ἔλεγε γιὰ σκηνοθέτες ποὺ ποτὲς δὲν εἶχα ἀκούσει τὰ ὀνόματά των καὶ ποὺ ἂν μὲ ῥώταγες τί εἶναι πιχὶ γκοντὰρ θὰ σοι ἔλεγα γιὰ τὸ κάποιο μαγκιώρικο σύστημα ποὺ ἔχουν τὰ πεζὸ στὸν ντῆζελ κινητήρα. Εἶχα γιομίσει ἐνοχὲς διότι τῆς ἔβλεπα τὸ βλέμμα νὰ συνοφρυώνεται ἐνώπιον τῆς λουμπενιᾶς μου καὶ ἡ σκέψις της, τὸ δίχως ἄλλο, κατακλυόταν ἀπὸ στηλιτεύσεις ὅπως τί θέλω ἐγὼ ἐδῶ μ’αὐτὸν τὸν λοῦστρο! Μὰ πίσω ἔχει τὴν οὐρὰ ἡ ἀχλάδα! Ἐξόχως πεντηκοστιανῶς, εἶδον στὰ προσεχῶς, ἕνα κάτι τόσο ὑπέροχο, τόσο φωτεινό, τόσο θεσπέσιο διὰ τοῦ ὁποίου θὰ τῆς βουλώσω τὸ στόμα καὶ θὰ τῆς ἀλλάξω τὶς σκέψεις τόσο ῥηξικέλευθα! 

Ὁ ἠλίθιος κι ὁ πανηλίθιος νούμερο δύο, εἴκοσι χρόνια μετά! 


Ἄχ! 

Τέσσερις Δεκεμβρίου!