Ἐὰν ἤμην, θὰ ἦσο ὁ πρῶτος ποὺ θὰ τὸ μάθαινε.

Βασικὰ ναοῦμε, ἤθελα τὸ ἔργο Οἱ Ἀπογόνοι (sic) νὰ τὸ δῶ σὲ σινεμὰ τοῦ Πειραιῶς – γιὰ εὐνόητους λόγους φυσικὰ καὶ βεβαίως βεβαίως χιχιχιχί. Τὴν προηγουμένη Πέμπτη, διεπίστωσα ὅτι τὸ ἔπαιζε τὸ Σινεάκ, ντὰξ ἐσκέφθην, ἐκεῖ θὰ πάω, τί καλὰ, πόσο ταιριαστὰ νὰ δῶ τὸ Ἀπόγονοι στὸν Περαῖα!

Τὰ σχέδια δὲν τελεσφόρησαν, διότι ἄλλα τέτοια εἶχε μιὰ συνάδελφος, ἐν ἐργασίᾳ. Γύρω στὶς 16:22, σήμερα, ἕνας θόρυβος ἀπὸ ἕνα διπλανὸ τμῆμα ἀπέσπασε τὴν προσοχὴν ἡμῶν. Δὲν ἄφησα τὴν θέση μου, παρὰ μόνον ῥώτησα τί συμβαίνει.

- Τί συμβαίνει;

- Ἡ Ῥοδούλα κάτι ἔπαθε, λιποθυμικὲς τάσεις καὶ τέτοια, μὲ πλεροφόρησε ἡ Ῥόζα.

Τότε ἦταν ποὺ σηκώθηκα κι ἔσπευσα γιὰ κεῖ ὅπου ἀρρώσταινε ἡ Ῥοδούλα γιὰ νὰ μάθω τί ἀκριβῶς χωροῦσε δίπλα στὸ λιποθυμικὲς τάσεις, τέτοια. Πῆγα στὸ νταλαβέρι καὶ ῥώτησα:

- Τί τέτοια;

Κι ἡ Ῥούθ, πάνω ἀπὸ τὴν λιποθυμιθεῖσα ἄφησε γιὰ λίγο μιὰν βεντάλια καὶ μὲ ῥώτησε ὄχι ἐντελῶς ἐρωτηματικά, πιότερο ἐντολὴ ἦταν:

- Μπορεῖς νὰ τὴν πᾷς στὸ νοσοκομεῖο;

Φτοῦυυυυυ, νὰ καίω βενζίνη μέχρι τὰ ἐκεῖ; Ἐμένα βρῆκαν πάλι, τὸ τέλειο καὶ πρόθυμο θῦμα; Γαμώτη μου, τί ἤθελα καὶ σηκώθηκα, καλοσαμαρειτίδικα; Δὲν τὄπα φωναχτῶς, παρὰ μόνον ἐδέχθην μοιρολατρικῶς τὴν ἀβαρία.

Ἤμαστε στὸ ἁμάξι, μόλις ποὺ εἴχομεν ἀρχίσει ἐρήμην νὰ καῖμε τὴν καημένη τὴν βενζινούλα μου. Ὅ,τι εἴχαμε ἀπομακρυνθῇ οἰκοδομικὰ τετράγωνα τρία τῆς ἐργασίας ὅταν κυττώντας τὴν σχεδὸν ψόφια Ῥοδούλα στὴν θέσιν τοῦ συνοδηγοῦ, τὴν ῥώτησα ἄνευ πολλῶν ἐλπίδων ὅτι θὰ μὲ ἀπαντήσῃ:

- Μήπως εἶσαι ἔγκυα;

Κάποια προφανῶς μιλλιλὶτρ πανακείας θὰ διέθετε ἡ κουβέντα μου, ναὶ δὲν ἐξηγεῖται ἀλλέως, διότι μόλις ἐξέφερα τὰ λόγια ταῦτα, ζωντάνεψε ὡς ἄρτι δεχθεῖσα ἀσπασμὸν ὑπὸ βασιλόπαιδος, πριγκηπέσσα στὸ χαροκρέββατό της. Ἄνοιξε καλὰ καλὰ τὰ μάτια της, ἀνακάθησε κατὰ τὰ δέοντα στὸ κάθισμα καὶ εἶπε κυττάζοντάς με:

- Ἐὰν ἤμην, θὰ ἦσο ὁ πρῶτος ποὺ θὰ τὸ μάθαινε.

Οὖπς! Τί ἦτο τοῦτο; Κάτι ἤθελε νὰ μοῦ πῇ, σίγουρα ὑπονοούμενο ἦτο κι ἄρχιζα νὰ ψάχνω τί θὰ μποροῦσε νὰ ἐννοῇ. Ἀπὸ τὸν κόπο μὲ ἔβγαλε ἡ ἴδια, καθὼς χύμηξε πάνω μου καὶ ἅρπαξε τὴν γλῶττα μου διὰ τῆς δικῆς της ἐνῷ ταυτόχρονα διὰ τῶν χειρῶν της, κάτι φαινόταν νὰ ψάχνῃ στὶς τσέπες τοῦ παντελονιοῦ μου. Ξέφυγε μάλιστα ἀπὸ τὶς τσέπες καὶ ἀφοσιώθηκε στὸ φερμουάρ, ἡ δύσις τοῦ ὁποίου μοῦ ξεκαθάρισε τὰ πάντα. Τὴν ἔσπρωξα πίσω, μαζὺ καὶ τὰ χέρια της:

- Μὰ γιὰ ποιόν μὲ πέρασες;
- Μὴν κάνῃς τὸν δύσκολο! Σὲ βλέπω καιρὸ πῶς βαριανασαίνεις ὅταν μὲ βλέπῃς!

Γαμημένο διάφραγμα! Πονεμένη ἔκπαλε ἡ μύτη μου, μοῦ ἐμπόδαγε τὴν κατὰ τὰ δέοντα εἰσπνοή. Ἴσως ἀπὸ κάτι τέτοια νὰ εἶχε παραξηγήσει ἡ Ῥοδούλα! Καὶ τώρα ἤμουν ἐκεῖ νὰ προσπαθῶ νὰ καλύψω ἀλλὰ καὶ νὰ δικαιολογήσω μιὰν ἄλλη τοῦ σώματος μου ἀπόφυση, ἀνταποκριθεῖσα λίαν.

- Δὲν μπορῶ ἔτσι!

Καὶ τῆς ἔσπρωξα τὰ χέρια πάλι πίσω.

- Μὰ γιατί; Ἀφοῦ φαίνεται, δῶ νανά, πόσο χαίρεσαι γιὰ μένα! Ἔλα κρετινάκο! Ἀφέσου!
- Μὰ δὲν μπορῶ σὲ λέω! Ἄσε ποὺ δὲν μ’ἀρέσει τοιουτοτρόπως! Τὸ ἔχω φανταστῇ ἀλλέως τὸ θέμα. Δὲν θέλω νὰ ἀπωλέσω τὴν παρθενία μου ἐντὸς αὐτοκινήτου, τὸ περιμένω πιὸ ῥομαντσάδικα.

Σταύρωσε τὰ χέρια, ἀκούσασα τὰ ἔσχατα, ἡ Ῥοδούλα, συνοφρύωσε καὶ τὸ δεξί της.

- Πλάκα μοῦ κάνεις, ἔ;
- Τί σὲ κάνει νὰ τὸ πιστεύῃς; Δὲν μπορῶ νὰ πῶ, αἰσθάνομαι λίαν τετιμημένος ποὺ μὲ ἐπέλεξες, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ πᾶμε πιὸ Τζαίην Ὦστεν τὸ θέμα;
- Δηλαδή; Νὰ ἀρχίσουμε νὰ τρέχουμε στὶς παραλίες ἀλὰ μπρατσέτα καὶ νὰ μὲ κερνᾷς πεταλίδες;
- Ὄχι μωρέ… Μποροῦμε νὰ πᾶμε γιὰ κἄνα ῥυζόγαλο σὲ ἕνα ’δῶ πιὸ πάνω γαλακτοπωλεῖο. Ἢ γιὰ παϊδάκια ’δῶ πιὸ κάτω, σὲ μιὰν χασαποταβέρνα.
- Πᾶμε σινεμά;

Καὶ τὴν πῆγα σινεμά. Καὶ τί γαμῶ, τὰ δύο ἄτομα πλέρωναν ἕνα εἰσιτήριο σήμερα καὶ δὲν τῆς τὸ εἶπα παρὰ μόνον τὴν κέρασα σάμαλι καὶ γρανίτα καὶ τῆς βγῆκα πολὺ λὰρτζ ἔτσι! Καὶ εἰσήλθομεν στὰ σκοτάδια, ἐγώ, αὐτή, μία ἐνόχλησις στὸ καβάλο μου καὶ ἕνας βελζεβούλης ποὺ μὲ ἔσπρωχνε νὰ τῆς κάνω κολλητηλίκι στὸ κωλλητό της, ἀλλὰ ντάξ, εἶχε γίνει ξήγα καὶ καθήσαμε ὡς δύο φίλοι, ὁσονούπω καὶ ἴσως ἐρασταί. Καὶ εἴδαμε τοὺς Ἀπογόνοι, κρίμα ποὺ δὲν τὸ εἶδα στὸν Πειραιᾶ, ἀλλὰ ἦταν περίπτωση, τί νὰ λέμε, μᾶλλον, ἐν τάξει, τὰ εἴπαμε!