Ῥόγχος τοῦ θέρους

Καθόμαστε κι οἱ δυὸ ὑπτίως τὰ μαξιλάρια μᾶς ἀνασήκωναν λίγο καὶ παρόλον τὸν κλιματισμὸ μιὰ κρίση πυρετοῦ μᾶς ταλάνιζε.

Κυττοῦσα καὶ κυττοῦσε χαμηλά, τῆς ἔδειχνα ἐκεῖ μὲ μιὰ στάλα ἱλαρότητος τὸ γράμμα. Ἀπερίτμητος ὢν ἕνα ὕψιλον σχημάτιζε τό κάλυμμα τῆς πόσθης τοὺ μορίου μου.

Τὸ ἔπιασε τὸ ψηλάφισε καὶ (μοῦ) εἶπε ἰγκρέκ! Χαμογέλασε καὶ ἔσκυψε πάνω του ἵνα μετάσχῃ τῆς ἑλληνικῆς παιδείας στρογγυλοποιώντας καὶ ξεχειλομεγεθύνοντας τὸ ἐν λόγῳ γράμμα. Τὸ αἱθεροβάτισε στὴν παλάμη της καὶ σταματώντας, ἔγειρε πίσω, ἐπανήλθε στὴν θέση της ὑπτίως καὶ χαμήλωσε τὰ βλέφαρα ὑποδεικνύουσα ἐμοὶ τὰ δέοντα.

Στράφηκα σὲ αὐτὴν λοιπὸν καθὼς πειραζόταν καὶ πειραματιζόταν στὸ ῥοδαλὸν καὶ ἁλμυρόν της μέρος καὶ ἐναπέθεσα, ἀφοῦ πρωταγωνίστησα τὴν λεκάνη μου καὶ τὰ σὺν αὐτῇ, κυρίως δὲ τὸ μέχρι πρὸ ὀλίγου φιλολογίας ἀπάνθισμα. Ἐκινήθην καὶ ζήτησα νὰ παράσχῃ τὰ ὁλοστρόγγυλά της ὄμικρον ὥστε νὰ φανερωθῇ τὸ δίψηφο φωνῆεν ου.

Τὸ γιώτα μου ἐκεῖ ἀνάμεσα στὰ ὄμικρον, τὰ ὁποῖα τῇ συμμετοχῇ τῶν βοηθουσῶν χειρῶν της, ἀπώλεσαν τὴν καλλιγραφία καὶ καμπυλοσύνη των, ἀποσυντόνισε τὸ μεντορικό μου γίγνεσθαι. Κι ἐκείνη μᾶλλον ξαφνικὰ ἄρχισε μιὰ περίεργη λαλιὰ μὲ τὸ χαρακτηριστικὸ θοῦ καὶ δοῦ τῆς Ἰσπανίας. Οἱ παλάμες της ἐξακολούθησαν μὲ ῥαγδαίως ἀνελισσόμενο ῥυθμὸ τὴν κίνηση καὶ ἡ ὑπογεγγραμένη μου στὸ σχεδὸν ἦτα της μὲ πεῖσμον καὶ λαχταρῶδες ὕφος ἔστειλε ἀρκετὲς τελίτσες καὶ κόμματα στὸ πεδίον τῆς χαρᾶς, μπολιάζοντας τε καὶ ποτίζοντας μάλιστα, τὸ λίκνο τοῦ προφορικοῦ της λόγου.