Σλοῦρπ, σὲ λέω!

Ἐντάξει, ἔχω δεῖ κάμποσα·ἄλλα καλά, ἄλλα ὄχι καὶ τόσο,ἄλλα γδάρεια, ἄλλα ἀπαλούλια, ἄλλα κάθιδρα, ἄλλα ξηρασίας. Ἀλλὰ ῥὲ γαμῶτο, τὸ τσιμπούκι (χειροτσίμπουκο δηλαδὴ) τῆς Τζούλιετ Λιούις στὸν Ῥόμπερτ ΝτέΝίρο (ἐκεῖ στὴν ὑπόγα, στὸ θεατράκι) ἦταν απίστευτα ἀπότομα καλπάζον καυλωτικό.

Τὴν προσεγγίζει ὁ λακόστειος, καλοχτενισμένος (διαθέτων τὸ λίαν τρέντυ κατὰ τὰς ἀρχὰς τῶν 90s, καρεδάκι στὺλ κόμης) μὲ πινελιὲς σοφιστικεϊσμοῦ (καθηγητὴς θεάτρου γάρ) καὶ ὀλίγον μπῆτνικ (ἕνεκα τὸ ἄρτι καπνισθὲν γιομιστὸ γάρο) Μάξ, καὶ μὲ λίαν προσεκτικά, διόλου βιαστικά βήματα, ἀφοῦ ἔχει ντοστογιεφσκίσει ὅσον ἀφορᾷ τὴν αἰώνιον φαγούρα μεταξὺ ἐφήβων τέκνων καὶ τῶν γονέων αὐτῶν, βουτᾷ καὶ τῆς θωπεύει τὴν παρειάν. Κι ἀπὸ ἐκεῖ, κάθοδος.

Τό δάκτυλο σκαλώνει στό «φρυδάκι» τοῦ χειλιοῦ μὲ άποτέλεσμα ἕνα τέλος στὴν κάτωζε πορεία. Παραμένει ἐκεῖ, γυροφέρνει τὰ χείλη καὶ έλέγχει τὰς προθέσεις τῆς ἰδιοκτητρίας αὐτῶν. Τὰ χείλη τῆς ἐφήβου νιᾶς συμμετέχουσιν εἰς ἕναν μορφασμὸν παραδόσεως. Ὅλα λοιπόν, γίνονται πιὸ εὔκολα,ἀλλά ὁ ἥρως μας δὲν εἶναι ἐρασιτέχνης. Χρόνια στὸ κουρμπέτι γνωρίσας διὰ τῆς σοδομίας τὴν θηλυκή του πλευρά, ξέρει τὰ ὅρια τῆς γεμάτης λιβιδίους χυμούς, κόρης. Σταματᾷ. Βλέπει ἕνα ἴχνος ἀπογοητεύσεως –παιδικῆς τοιαύτης μάλιστα -καὶ βεβαιοῦται περὶ τῆς εὐδοκιμήσεως τῆς βραδιᾶς. Συνεχίζει. Ὁ δείκτης του μἐ ἀνυπόμονη ζάλη διαβαίνει τὸν Ῥουβίκωνα καὶ εἰσέρχεται στὴν στοματική της κοιλότητα· οὐχὶ ἄνευ βοηθείας. Ἡ ἀθώα κόρη, φανερώνουσα περγαμηνὰς ἐμπειριῶν γνωστοτάτου λίκνου, ρουφᾷ τὀ δάκτυλον τοῦ ἥρωος φωνάζοντας διὰ τῶν ὀφθαλμῶν της, πιστοποιοῦσα τὰς δυνατοτήτας της, ζητοῦσα μιὰν ἀλλαγὴ ῥόλου στὀν τίνι τρόπῳ φαλλόν. 

Ὁ φαλλοῦχος μας ὅμως παραμένει μὲ αὐτοσυγκράτηση βουδιστοῦ μοναχοῦ . Σταματᾷ καὶ πάλι. Χαμογελᾷ πάντως, τῆς χαμογελᾷ δεικνύοντάς της ὅτι δὲν εἶναι ἀντίρρησις, εἶναι παίγνιον. Ἡ ἔφηβος κόρη συγκατανεύει. Κι ἀποφασίζει νὰ λάβῃ πρωτοβουλίας. Ή δακτυλολειχία συνεχίζεται, ἀνελίσσεται. Τὴν φορὰ αὐτήν προκύπτουν κατὰ τὸ χειλοπαίγνιόν της μὲ τὸ ἀντρικότατο τὸ δίχως ἄλλο, δάκτυλον τοῦ ἥρωός της, ἦχοι.Ἦχοι λιγωτικοί.

Εἶχα χρόνια νὰ νοιώσω νὰ μοῦ σκληραίνῃ τόσο γοργά (στρωτὰ μάλιστα, γοργά) τό μόριόν μου. Μιλᾶμε ῥουφοῦσα (οὖπς!) κάθε ἑκατοστό τοῦ δευτερολέπτου τῶν καρὲ στὰ ὁποῖα ἀπετυπώθη τὸ γλὺψ_ροῦφ_κρύψ.

Φφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ!