Μιά μούτζα μήνες, καλοί μου!

Νά τό θεωρήσω περίεργο λές; Ο καφές μπόρεσε καί διελύθη στό ζέον ύδωρ σήμερα τό πρωί, βουτώ μάλιστα παξιμαδάκι καθώς σερφάρω στά ιντερνέτια.

Η άσφαλτος στούς δρόμους παραμένει στέρεα (γύρισα σπίτι χθές κανονικά, οι διαγραμμίσεις δέν ήσαν χυλωμένοι αυλοί πρός τό υπέδαφος) τά φύλλα στίς λεύκες δέν κάνουν μπότοξ αντί φωτοσύνθεσης...

Δύο αρνητικοί πολλαπλασιαζόμενοι δίνουν θετικό, οι κλανιές συνεχίζουν καί εξέρχονται τού σώματος, τά δόντια κόβουν τίς τροφές χωρίς νά τίς αποψύχουν πρίν, τό παραφλού στό ψυγείο τών αυτοκινήτων δέν μετατρέπεται σέ σούγκαρ φρή τσίχλες.

Γιά νά γράψουμε πληκτρολογούμε τά κουμπιά τού κήμπορντ καί όχι τά κενά μεταξύ αυτών, τά συσσωρευούμενα σέ κρύο νέφη φτιάχνουν βροχή καί όχι παρθενικούς υμένες, τά σκασμένη χείλη ουχί φαγούρα σέ αναμνήσεις, οι ουρές τού κόσμου στίς δημόσιες υπηρεσίες απολήγουν στίς εξόδους κι όχι μέσα σέ ντοσιέδες αρχειοθέτησης.

Οι πολιτικοί συνεχίζουν τίς μεγαλοστομίες συνδυαζόντες χαμόγελο μέ συνοφρύωση, τά μωρά νά χέζουν τίς πάνες τους, οι δρόμοι νά είναι πηγμένοι, ο ίμερος νά’ναι ανήσυχος, οι λογαριασμοί βιαστικοί, η μαλακία σέ μερικούς αταλάντευτη.

Τελικά ρέ μάστορά μου, ο κόσμος συνεχίζει καί υφίσταται!

Πέντε μήνες αφότου ο ΛΑΟΣ μπήκε στήν βουλή καί η υδρόγειος συνεχίζει κανονικώς νά γυρίζη (πρώτον) γύρω από τόν άξονά της καί (ντέφτερον) γύρω από τόν ήλιο!

Ω λαλά!

Ζήτω!

Πάλι καλά!

Ευτυχώς!

Διότι έβλεπες τόσο καί τόσο κόσμο στίς 17-18-19 Σεπτ νά εκφράζη μιά τόοοοοοοοοοση ανησυχία γιά τήν είσοδο τού ΛΑΟΣ στό κοινοβούλιο.

Ανησυχία καί αποστροφή καί δυσαρέσκεια καί αναγούλα καί ξυνίλα καί σιχαμάρα καί ξιπασιά καί δυσανασχέτηση καί εμετίλα.

Καί όλα ταύτα μέ μιά έκφραση προσώπου εντελώς μαντάμ σουσού. Μιά άς πούμε συγκατάβαση (όταν όλα τά προαναφερθέντα συναισθήματα αποσχηματίζονται καί χάνονται από τό πρόσωπο) γιά το καραϋποβαθμισμένο ποιόν τών ψηφοφόρων τού ΛΑΟΣ, κάτι διαπιστώσεις γιά τήν κατάπτωση τού πολιτικού μας σκηνικού (λόγω μιάς δημοκρατικά ληφθείσης απόφασης, ε;!!) μέ ύφος πεπειραμένου πολιτικού αναλυτού, ελαφρώς μάλιστα εμπείρου πολιτικού παράγοντα, ολίγον λογοτέχνου, μάλλον λογοτεχνίζοντος (κλάιν μάιν δηλαδή εδώ πού τά λέμε). Διανθίζουν τό ύφος των μέ μιά πρέζα απογοήτευσης (ενίοτε «προειδοποιούν» ότι...θά μεταναστεύσουν, θά χάσουμε τήν μεντορική παρουσία των δίπλα μας καί θά πέσουμε στό βόρβορο τής ανυποληψίας καί ανικανότητος) πετάνε καί τίποτε στίχους από στρατευμένους ποιητές τού προηγουμένου (αλλά καί πρό προηγουμένου) αιώνος γιά νά ψαρώσουν κάποιοι γαλουχηθέντες υπό τού ο λαός δέν ξεχνά τί σημαίνει δεξιά, βάζουν πολλά θαυμαστικά στό τέλος τών προτάσεών των, κρούοντες συναγερμό! Ναί, είναι οι τύποι γύρω στήν αντρική κλιμακτήριο οι οποίοι ανατριχιάζουν αποδοκιμάζοντας τήν βία τής δεξιάς ενώ καθαγιάζουν αυτήν τής αριστεράς! Προκαλεί εντύπωση τό πώς τήν έχουν (βαρύ πεπόνι δηλαδή καί μέ χοντρή τήν φλούδα) δεί! Ποιός αλήθεια τούς ονόμασε τιμητές τών πάντων καί κρίνουν/κατακρίνουν κάποιους; Τό πράγμα μάλιστα γίνεται γελοίο διότι όλη αυτή η «εκστρατεία» τους κατατρέχεται από ιδεολογικές εμμονές καί ό,τι καταλογίζουν στούς απέναντι, τό διαθέτουν εύρωστο στήν παλέτα τους.

Έβλεπα στό http://anadasosi.blogspot.com/2008/02/z.html νά διαφημίζηται μια εκδήλωση. Μεταξύ τών ομιλούντων, ο βουλευτής τής Συριζά (σίκ), Ψαριανός καί η βουλευτίνα τού Λάος (σίκ), Αράπογλου. Καλέ;;; Αυτός ήταν πού έλεγε ότι θά έδερνε τούς βουλευτές τού ΛΑΟΣ εάν δέν κάθοντο καλά στό κοινοβούλιον; Αυτός εδέχθη νά καθίση στήν ίδια τράπεζα μέ βουλευτίνα τού κόμματος τό οποίον ψηφισθέν μπήκε στήν βουλή δημιουργήσαν καταστάσεις λίγο σουρεάλ καί δυσκολοσυνήθιστες: Διότι πλέον (κατ’αυτούς) μέ τόν ΛΑΟΣ, δέν θά είναι χρησιμοποιήσιμη η άσφαλτος στούς δρόμους, τά φύλλα θά παύσουν νά είναι πράσινα, οι τετραγωνικές ρίζες θά μπερδεύωνται στά προσήματα (σίκ), οι κλανιές θά βρίσκουν διέξοδο στό μυαλό μας, τά δόντια μας δέν θά μασούν πιά, τό παραφλού θά είναι πρώτη ύλη γιά τίς τσίχλες, θά πληκτρολογούμε μόνον τό μάους, οι ομπρέλες θά παρέχουν πιστοποιητικά παρθενίας, τά σκασμένα χείλη θά νοσταλγούν καί θά υγραίνωνται, οι ουρές τού κόσμου θά καταλήγουν σέ αριθμούς πρωτοκόλλου, οι πολιτικοί θά συνοφρυώνονται μόνον, τά μωρά θά επωμισθούν τής επιμελείας τού κυριακάτικου φαγητού, οι δρόμοι θά αυγουστίζουν, ο ίμερος θά διαθέτη μιά κάποια ψυχραιμία, οι λογαριασμοί θά έχουν αλτζχάιμερ, ωστόσο η μαλακία θά παραμένη σέ μερικούς αταλάντευτη.