Πάμ, πάμ! Πάμ , πάμ!

Σκαλίζοντας τό φύλλο τής Πέμπτης 13 τού μηνού, τού Ριζοσπάστη, έπεσα σέ ένα κειμενάκι μέ σκούρο φόντο:

Η Έρη Ρίτσου, κόρη τού ποιητή τής ρωμιοσύνης, Γιάννη Ρίτσου, μάς δήλωσε:

«Σέ ό,τι μέ αφορά, δέν χρειάζεται νά αναφέρω κανένα λόγο γιατί ψηφίζω ΚΚΕ. Τί θά μπορούσε κανείς νά απαντήσει στήν ερώτηση «γιατί αναπνέεις;». αναπνέω φυσικά γιά νά ζώ, γιατί αγαπάω τήν ζωή. Καί δέν έχω σταματήσει νά πιστεύω πώς η ζωή μας μπορεί νά γίνει καλύτερη, γιατί ο καθημερινός αγώνας τών κομμουνιστών σ’αυτό στοχεύει. Καί όσο μεγαλύτερη είναι η δύναμη αυτού τού Κόμματος, τόσο αυτός ο αγώνας είναι αποτελεσματικότερος. Η ζωή δέν σταμάτησε μέ τούς γονείς μας πού έφυγαν καί δέν σταματάει μέ μάς. Τά παιδιά μας έχουν κι αυτά δικαίωμα στήν ελπίδα γιά ένα καλύτερο μέλλον. Γι’αυτό ψηφίζω ΚΚΕ».

Αυθόρμητα μού βγήκε ένα «άν σφιχτής λίγο περισσότερο, ίσως (πλήν μεθανίου προϊόντων) νά σού βγή ποίησις παιδιού τρίτης δημοτικού, μέχρι τώρα τό πόνημά σου θυμίζει ρομαντισμό δεσμοφύλακα κρατικής φυλακής τού Βλαδιβοστόκ στά χρόνια τού μεσοπολέμου» αλλά θυμήθηκα κάτι ντοστογιέφσκειο. Εξίσου ταιριαστό:

... ένας «συνηθισμένος» λόγου χάρη άνθρωπος μέ περιορισμένες αντιλήψεις μπορεί πολύ πιό εύκολα νά θεωρήση τόν εαυτό του εξαιρετικό καί πρωτότυπο καί νά μείνη απόλυτα ικανοποιημένος. Γιά μερικές δεσποινίδες μας, στάθηκε αρκετό νά κόψουν τά μαλλιά τους, νά φορέσουν μπλέ γυαλιά καί νά αυτοονομαστούν μηδενίστριες γιά νά πειστούν αμέσως πώς φορώντας τά γυαλιά, αποχτήσανε πάραυτα προσωπικές «πεποιθήσεις». Γιά έναν άλλο, στάθηκε αρκετό νά νοιώση στήν καρδιά του μιά στάλα από κάποιο πανανθρώπινο κι ευγενικό αίσθημα γιά νά πειστή αμέσως πώς κανένας άλλος δέν αισθάνεται σάν κι αυτόν καί είναι λοιπόν πρωτοπόρος στήν γενική πρόοδο. Γιά κάποιον άλλον, στάθηκε αρκετό ν’ακούση κάποια σκέψη ή νά διαβάση μία σελίδα απ’τήν μέση κάποιου βιβλίου γιά νά πιστέψη αμέσως πώς όλ’αυτά είναι «δικές του προσωπικές ιδέες» πού γεννήθηκαν στό δικό του μυαλό. Η αναίδεια τής αφέλειας, άν στέκη μιά τέτοια έκφραση, φτάνει μέχρι σημείου πού είναι ν’απορής· όλ’αυτά είναι απίθανα, τά συναντάς ωστόσο κάθε λίγο καί λιγάκι.