Εκλογές, χρώματα, μέ φρού φρού κι αρώματα... (16)

Κρατάει χρόνια τό στόρυ αυτό. Η αρχή τά είχε μέ ονομασία πού μαρτυρούσε τά πάντα. Γαλλικό, αγγλικό, ρωσσικό. Μιά άκρατη ξενοδουλία. Δέν αρκούσε η διαίρεση τού λαού, έπρεπε καί ξενηλατική τέτοια.

Έν πάση περιπτώσει. Σήμερα έχομε ελληνικά κόμματα εντός τών οποίων ο κάθε τυχάρπαστος ψηφοσυλλέκτης αναδεικνύεται σέ εθνικό αντιπρόσωπο. Ένα πολύχρωμο χάπενινγκ μέ αποθέωση τής μετριότητας, μέ τόν μύθο τής λαϊκής κυριαρχίας νά πρωταγωνιστεί.

Υπό κανονικές συνθήκες, η συνεπής ιδεολογική στάση επιβάλλει αποχή. Τό λευκό είναι υπέρ τής δημοκρατίας· είναι εναντίον κάποιου κόμματος, όχι γενικώς τών κομμάτων. Η ψήφος στηρίζει τήν δημοκρατία, έν συνεχεία τό κόμμα καί τέλος τόν βουλευτή. Εξού καί τό υποχρεωτικό.

Γι’αυτό πάντα γοητεύει η αφιέρωσις τού θείου Μ. στό δεύτερον βιβλίον τής τριλογίας του «Ο Κόσμος πού πεθαίνει», «Αίμα χαμένο καί κερδισμένο»:

«Έλληνες πού δέν εψήφισαν ποτέ».

Υπό κανονικές συνθήκες λοιπόν, αποχή.

Τί μέ σπρώχνει όμως στό 259^ο Κορυδαλλού;

Η ανάγκη κατάθεσης άποψης, θέσης καί στάσης, διαφορετικής τής κατεστημένης.

Η δική μου αποχή, βοηθά στήν ανάπτυξη, ανάδειξη ελληνόφοβου τέμπο.

Επιβάλλεται συνεπώς, προσπάθεια αποφυγής τής ενίσχυσης τής πνευματικής ψώρας κατά Καζαντζάκη, του κομμουνισμού, έστω καί στήν λάιτ μορφή του.