Bρέ πού νά σού βρώ, νά σέ πώ σού αγαπώ...

Πόσο μού λείπει η ζεστή αγκαλιά σου........ ή αλλιώς , νοσηρή φαντασία ζητεί αγρανάπαυση μέσω αλλαγής ρεπερτορίου (προσωρινής ελπίζει)

Υπάρχουν άνθρωποι τών γραμμάτων (γράμματα σπουδάματα τού Θεού οοοps! τού ορθού λόγου τά πράγματα) πού αντιμετωπίζουν κάποια στιγμή, ένα τεράστιο λευκό σεντόνι. Η μούσα διαβαίνει σέ χώρες εμμηνόπαυσης, ο οίστρος συναχώνεται καί η έμπνευσις παθαίνει θλάση.

Η πενία όμως, τέχνας κατεργάζεται κι έτσι σοφά ποιούντες οι έν λόγω, τών γραμμάτων, άνθρωποι κινούν τήν μπαγκέτα σ’άλλους ρυθμούς.

Ο ρόκερ μπορεί νά δοκιμάση όπερα, η ρεμπέτισσα, νέο κύμα, ένας κάποιος πεισιθάνατος «έντεχνος», άσμα τού Χαριτοδιπλωμένου.

Ομοίως καί στό συγγραφικό πεδίο επιχειρούνται τέτοιες αλλαξοπρωκτιές. Ο λογοτέχνης ίσως νά πειραματισθή μέ ιστοριογραφία, ο λεξικογράφος μέ τήν ποίηση.

Έτσι λοιπόν, στήν κατηγορία Δοκίμια ήρθε κι έδεσε ένα καινόκδοτο βιβλίο. Τής Sotis Τριανταφύλλου. Φέρει τίτλο Γιά Τήν Σημαία Καί Τό Έθνος.

Πλεονάζουν στήν Γραικία τού σήμερα οι σχολιάζοντες καί κρίνοντες τόν εθνικισμό. Είναι τρέντυ. Σχεδόν όλοι απ’αυτούς όμως, τόν γνωρίζουν είτε από κόμικς (δέν θά αργήση η ημέρα καθ’ήν ο Αστερίξ θά κατηγορηθεί ώς Γαλληταράς) είτε από τίς ατάκες τού Συνταγματάρχη Dax όπως ερμηνεύθηκε από τόν Κέρκ Ντάγκλας στό Paths of Glory τού Κιούμπρικ είτε από λιβελογραφήματα σέ γνωστές εφημερίδες (καί μάλιστα όχι ακριβώς στόν λίβελλο, στό κυρίως σώμα του αλλά στίς πηγές, στίς παραπομπές πού παρατίθενται μετά από τό τέλος τών αναλύσεων)

Καί επειδή η ταινία τού Κιούμπρικ δέν διατίθεται στά βίντεο κλάμπ, ενώ παρέες μέ τόν Αστερίξ ίσως νά προδίδουν παλιμπαδισμό, η όλη γνώση περί εθνικισμού μάς έχει προκύψει από τήν ενδελεχή μελέτη άρθρων (aka libellous imputation) καί μάλιστα ολιγολέξεων, παραπομπών – οι δυό τρείς σειρές τής επεξήγησης μάς είναι αρκετές.

Μέ τέτοια σημαντικότατα, τό δίχως άλλο, εφόδια, πλήρως στοιχειοθετημένα, πνευματικοί άνθρωποι (έστω έν βραχεία πνευματική ξηρασία) καταφέρονται κατά τού εθνικισμού. Τό κειμενάκι – σύνοψη τού βιβλίου της (μαζύ μέ Ηλία Ιωακείμογλου) είναι, καίτοι γραπτό, άκρως εύγλωττο. Η πρώτη πρόταση μάς ξεκαθαρίζει σέ τί στάδια ιδεολογικής χαυνώσεως ευρίσκεται τό βιβλίον: «Γιατί άραγε ο πατριωτισμός, ο σεβασμός στο "εθνικό" παρελθόν και τα εμβλήματά του παραμένουν ακίνητα στην τύρβη της ζωής και των γεγονότων;»

Τά εισαγωγικά στό εθνικό επίσης μαρτυρούν τήν καυσωνική συμπεριφορά τών εγκεφαλικών κυττάρων στά περί πατρίδας, σημαίας αρχαιότητας καί τής λατρείας πού μπορεί κάποιος νά έχη πρός αυτά. Η Sotis Τριανταφύλλου ενίσταται. Λατρεία μπορεί νά εκφράζη μόνον τό αναγνωστικό της κοινό αφού περατώση τό Άλμπατρος (δήτε π.χ. στό greekbooks.gr σχόλια αναγνωστών της πόσο έντονα εκφράζουν τήν λατρειώδη ευαρέσκειά των). Η ιδεολογική αφασία συνεχίζεται όταν μάς πληροφορή ότι τό βιβλίο αυτό είναι αντίδραση στόν «εθνικισμό που σήμερα βρίσκεται σε έξαρση στον δυτικό κόσμο, και οι εκδηλώσεις του οποίου πήραν ακραίο και νοσηρό χαρακτήρα μετά την επίθεση "κατά της Δύσης" στις 11 Σεπτεμβρίου 2001» Ποία η σχέσις τού Μπούς μέ τόν απομόνωσης εθνικισμό; Προφανώς ο εθνικισμός στά νεώτατα χρόνια μας, ανδρώθηκε το 2001 μέ τούς δίδυμους πύργους ή έστω, εκεί στά χρόνια πού μάς άφησε χρόνους ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Έν πάση περιπτώσει, μήν τήν πολυψάχνετε... Μέχρι καί τό φιλοσοφικό λίθο μπορεί νά εφεύρη κάποιος (κάποια δηλαδή) γιά νά ταιριάξη τήν παρουσίαση τών δαιδαλωδών συμπλεγμάτων του (της, δηλαδή).

Παρακάτω, συνεχίζει τήν ξεδίπλωση τών προσόντων τών βιβλίων η καταπληκτική συγγραφέας: Αναφέρεται συνοπτικά στην ιστορία και την εξέλιξη συλλογικών αισθημάτων και φαντασιώσεων, όπως είναι ο εθνικισμός, καθώς και των ιερών και οσίων τα οποία αυτά χρησιμοποιούν για τη σταθεροποίησή τους. Άχ αυτές οι φαντασιώσεις! Γιατί νά τό κρύψωμεν άλλωστε; Διώξαμε τίς ντροπές παλαιών χρόνων, όλοι γνωρίζουμε, ότι τό μοναδικό κίνητρο τής ανθρωπίνης δραστηριοτήτας είναι η συνουσία. Γιά κάποιους. Γιά κάποιες, οι απανωτοί οργασμοί, οι ασταμάτητοι σπασμοί τής κορύφωσης, τό ευπρόσδεκτο τρέμουλο, οργασμοί δυισμένοι - κολπικοί τε καί κλειτοριδικοί. Τούτα συνδέονται μέ τόν θνήσκοντα Καραϊσκάκη καί τήν θέληση του νά τού κλάσουν κάποιοι τόν πούτσο. Διότι κατά sotis, φαντασιώσεις κατέκλυζαν όλους τούς ήρωες τού παρελθόντος, ακραιφνείς εθνικιστές, είτε τού 21, είτε τών βαλκανικών πολέμων, είτε τού 40, είτε τής αντιστάσεως, είτε τού στόπ στούς παππούδες τών σημερινών ορφανών τής Μόσχας. Τί καλά όμως! Η sotis Τριανταφύλλου δέν βάζει εισαγωγικά στά ιερά καί όσια γιά τά οποία κάνει λόγο... Γιατί άραγε; Υπάρχουν ιερά; Υπάρχουν όσια; Στά παροράματα, άμεσα pls!

Ομότεμπως, συνεχίζεται η παρουσίαση: Γίνεται δηλαδή λόγος για την υπόσταση της εθνικής σημαίας ως υπόλειμμα του μιλιταρισμού -επιθετικής ή αμυντικο-επιθετικής φύσεως- καθώς και ως αποτέλεσμα της παραδοσιακής σχολικής και οικογενειακής εκπαίδευσης, όπως και για την "εθνική υπερηφάνεια", για μια επαρχιωτική αντίληψη για την ιστορία, για τον εθνικό "πυρετό" και τη φυλετική ανωτερότητα. Είναι απολαυστική τό δίχως άλλο. Η εθνική σημαία στό στόχαστρο τώρα. Η δημοσιότης τής sotis Τριανταφύλλου τής εξασφάλιζε άραγε τρόπο νά παρέμβει τότε, στήν περίπτωση τού Οδυσσέα Τσενάι καί όλο τό σκάλωμα μέ τήν σημαία; Θά είχε ενδιαφέρον νά ακούγαμε καί τότε τά «πρέπει» της, τίς αναλύσεις της. Έν πάση περιπτώσει, εδώ, ξεφεύγουν κατά ριπάς όλες οι σοφίες τών δυστυχισμένων πού ατυχώς εγεννήθησαν έλληνες. Ακόμη καί στήν εθνική υπερηφάνεια επιτίθεται η sotis, τήν θεωρεί προφανώς κάτι αισχρά αποκρουστικό, κάτι πού πρέπει νά εξοβελιστεί από τό σήμερα, κάτι πρόστυχο (όχι σάν τά spicy πρόστυχα, τά φαντασιογενή, πού κάργα τά γουστάρουμε..!). Καί βεβαίως πετάει καί τήν παρόλα περί φυλετικής ανωτερότητας, τήν οποίαν καλλιεργεί η Κουτσίκου (καί οι διάδοχοι) σήμερα!

Η κατακλείδα: Εδώ εκτίθενται μερικές ιδέες σχετικές με αυτό το φαινόμενο: τη συλλογική απάτη του εθνικισμού.

Τό βγάλαμε τό πόρισμα! Απάτη ο εθνικισμός! Τρύπα σέ κάλτσα! Βρεγμένο σπίρτο! Παπατζής στήν οδό Γερανιού! Η Ιωάννα τής Λωραίνης τού 2007 μάς δίνει τά φώτα της. Δέν είναι μόνο αυτή πού προσπαθεί νά ορίσει τί είναι εθνικισμός (εκτός από απάτη βεβαίως). Σφίγγεται πολύ κόσμος τού αυτού φυράματος μέ τήν sotis νά μάς αποδείξη ότι ο πατριωτισμός είναι καλός ενώ ο εθνικισμός κακός διότι πατριωτισμός είναι νά αγαπάς τήν πατρίδα σου ενώ εθνικισμός νά μισείς τούς άλλους! Τούς γειτόνοι!

Η sotis βεβαίως έχει κάνει μιάν υπέρβαση. Τί πατριωτισμός καί μαλaκίες! Η τύπισσα τό είπε στόν Ταχυδρόμο τής 3ης Ιάν τού 2004:

«Μπορεί καί νά σφάλλω, είμαι προκατειλημμένη, η Ελλάδα μού προκαλεί κατάθλιψη».

Καϋμένη sotis! Παθαίνεις ό,τι παθαίνουν οι μεγαλοφυίες καθώς, χωρίς νά τό θέλουν βεβαίως, συγχρωτίζονται μέ κοινούς θνητούς, ανώριμους, μπανάλ, πατριώτες... Καλημέρα θλίψη...

Γι’αυτό λοιπόν, τί άλλο μάς πρέπει ώς επίλογος πλήν μιάς προτροπής; Αγοράστε όλοι τό βιβλίο της ώστε νά μπορέση μωρέ η μεγαλοκοπέλα νά κάνει τά εισιτήρια της γιά τό εξωτερικό! Γιά κάνα Παρίσι, καμιά Ρώμη, γιά κάνα Βανουάτου...

Λόγος εκδόσεως; Η κατάθεσις διαπιστευτηρίων στήν ιθύνουσα τάξη. Είμαι εδώ καί διαθέτω μάχιμο στομάχι μέ πολύχρωμο εμετό πρός τό παρελθόν μου!






Τό παρόν, δέν επέχει ρόλον κριτικής. Κριτική θά κάνουμε όταν διαβάσωμε τό soteio πόνημα.