Φρέντο, Φρέντο, Φρέντο!

Μέ πληροφορήσαν γιά τό ότι σήμερα παίζει τό εξής:

Καί σκέφτηκα ότι τά μπιφτέκια ενέχουν πάντοτε τό κίνδυνο τής γενέσεως από ανακυκλωθέντα τέως φρέσκα κρέατα.

Οπότε...

Οπότε μάς μένει τό αντριλίκι...

Έβλεπα στό βλόγ τού Μπαμπάκη κάτι γιά αγαπημένες ταινίες. Η κουβέντα στά σχόλια φθάνει σέ κάποιες σκηνές αγαπημένων σκηνών. Διάβασα λοιπόν γιά μιάν σκηνή στό Νονόοοο:

αλλά ο τρόπος που κλείνει η πόρτα μέσα στη μούρη της Κήτον στο τέλος της ταινίας είναι ανεπανάληπτος.

Ναί ρέ μάστορα! ακριβώς! Ύμνος στήν ανωτερότητα τών ανδρών η σκηνή πού λές! Η άκρατος πώρωσις!

Καί δέν νομίζω αντιρρεύεσαι ότι η Κήτον στά καπάκια δέν πήγε νά πλύνη πιάτο! Έβαλε τό τρύλετ επ’ώμου καί βούρ γιά τό μέρος τό οποίον αρμόζει σέ κάθε γυναίκα!

Ξέρεις τί ανάλογο παίζει;

Στό Μάριο Πούτσος, ο νονόν παρττού, (τό δεύτερο εννοώ άν δέν μέ κατάλαβες) εκεί πρός τό τέλος, όταν ήδη τό ζεύγος Πατσίνου έχει χωρίσει, κατόπιν τής ανακοινώσεως τής πόρνης τής Κέυ(ς) ότι εξέτρωσε τό μωρό της... Τά παιδιά τή συνδρομή τσή θειάς των (τής Άντριαν τού Ρόκυ) έχουν δεχθεί επίσκεψιν τής μητρός των. Η θειά έρχεται γρήγορα: «Κέυ, τόν μπούλο, έρχεται ο τσακμάκης!» Η Κέυ όμως νάααα! Τήν γράφει, καθυστερεί. Ώσπου νάτος, κατέφθασε ο γιατρός! Στήν κουζίνα, στήν πίσω τήν πόρτα. Ανέκφραστο τό βλέμμα του, παγωμένο, κενό (κρατώντας εκείνο τό γαμάτο καπέλο – θυμάσαι;) βλέπει τήν Κέυ!

Ο θεατής κανονικά νομίζει ότι ή θά παίξη σμυρνέικο δράμα (τί θέλεις μωρήηηηη, εδώωωωω, παλιοπουτάναααααα, παστρικιάάαααα! Δέν σού’χω πεί νά μήν πλησιάσης εδώ ούτε γι’αστείοοοοο;;;;;!!!) ή θά προκύψη επανασύνδεσις! (αγάπη μου, πόσο μού έλειψες, θέλω τά μάλα νά ξαναπεράσω μέ μίνιο κάθε σου τετραγωνικό εκατοστό τού γεωγραφικού διαμερίσματος τού κόλπου σου, έλα στόν θείο μωρήηη!) αλλά...

Αλλά πλησιάζει, τούκ τούκ τούκ τά βήματα, ο φακός στόν Πατσίνο... Ησυχία άκρατος, τούκ τούκ. Πλησίασε, έφθασε, ο φακός στήν κλαψοαιδιάζουσα Κέυ, τουίκ (=μικρό βήμα στοίχισης ποδιών) καί .........

Καί καραμεγαλοπρεπώς, η πόρτα κλείνει (δυνατά) στήν μάπα τής Κέυ!

ΧτούπουΜπάμ!