Τά παρ’όλίγον σύμβαντα τής όδού Μόργκ.

Ώς γνωστόν, η σύναξις κάποιων καταπιεσμένων ραγιάδων (aka λούμπεν προλεταριάτο) στά τέλη Μάρτη τού 1821 κι η θέλησίς των γι’αποτίναξι τής λματ έφερε κάτι διαφορετικό από τό κατ’αρχάς ποθούμενο. Γιά κοινωνική επανάσταση πήγαιναν (δηλαδή καμία δυσανασχέτησις πρός τούς Τούρκοι, παρά μόνον πρός τούς κοτζαμπάσηδοι), λάσπωσε τό ζυμαρικόν καί τούς βγήκε εθνική.

Η σημερινή κρατούσα άποψη, αυτό λέει. Οι τότε ελληναράδες, λέει, ξεσηκώθηκαν γιά νά απελευθερώσουν τό Γύθειον, τόν Γερολιμένα καί τήν Αρεόπολη - τό βορειώτερον! Εάν τυχόν οι αρματωμένοι τού τότε, κατά τάς πολεμικάς δραστηριοτήτας των, πάνω στό προτσέτς αυτών, βρέχαν τούς πόδας τους μέ ύδωρ τού Ευρώτα, η προσπάθειά των θά χαρακτηρίζετο ώς σωβινιστική καί θά κατεδικάζετο από τήν Ιστορία (όπως αυτή γράφεται σέ βιβλία τής έκτης δημοτικού στά σήμερα) είς τούς αιώνας τών αιώνων.

Η κληρονομιά αυτής τής, όχι αντιπατριωτικής στάσεως (αυτό είναι τό λιγότερο) αλλά τής παράλογης σκέψης κάνει τούς λουφαδόρους πολιτικάντηδες τής εποχής μας νά επαναλαμβάνουν:

Η Ελλάδα δέν παραχωρεί αλλά καί δέν διεκδικεί τίποτε.

Κι εμείς, νά σκεπτώμεθα τριβελοειδώς:

Ω, είναι μέγα προνόμιο νά ζής (σ)τήν εποχή καθ’ήν σέ κυβερνούν ατρόμητοι γιαραμπήδες οι οποίοι δέν παραχωρούν τίποτε, καθώς τηρούν απαστράπτον εξκάλιμπερ έτοιμο νά κόψη πάσα διάθεση αδηφάγου γειτόνου!

Κυρίως όμως ηδονίζεσαι ακούων ότι δέν διεκδικούν κάτι! Αφού είπαμε:

Η επανάσταση τότε, έγινε μέ σκοπό νά απελευθερωθή η Καλαμάτα!

Η συγκεκριμένη αυτή απεμπόληση καί απόρριψη τού σκεπτικού τό οποίον κυριάρχησε τά χρόνια εκείνα πού δημιούργησαν τόν Μάρτιο τού σωβινισμού, θά είχε μιά βάση, θά δικαιολογείτο (κάπως) εάν αμοιβαίως υφίστατο. Εάν υφίστατο καί στούς γύρω μας, στίς γύρω χώρες. (Βέβαια, γιά νά προτάσης τό «δέν παραχωρώ» τού «δέν διεκδικώ» σημαίνει ότι υπάρχει κάποιο ζήτημα άπό τους γυρω μας... Ότι κατι διεκδικειται, ότι καποιο ζητημα τιθεται... Αλλά, δέν γαμιέται... Ας πούμε ότι δέν υπάρχει...)

Υφίσταται όμως ή όχι καί στίς άλλες, τίς γειτονικες χώρες, ανάλογη μέ τήν δική μας διάθεση;

Πολλάκις, οι εδώ εθνοφοβικοί κράζοντες τούς εδώ εθνικιστές, υποστηρίζουν ότι οι από γείτονες εδαφικές διεκδικήσεις, εκφράζονται όχι από επισήμους κύκλους αλλά από φανατικούς. Σέ αυτό τό σημείο, καταπίνουν τό σάλιο τους καί προσθέτουν:

«Όπως εσείς, οι φανατικοί καί ηλίθιοι κάνετε λόγο περί βορείου Ηπείρου π.χ., έτσι κι άλλοι φανατικοί κάνουν λόγο γιά τσάμηδες στήν Αμαλιάδα! Φανατικοί υπάρχουν καί στίς δυο πλευρές»

Σωστή σκέψη ακούγεται. Έχει μιά λογική. Ένα ολάκερο κράτος δέν μπορεί νά εκτίθεται άπό ονειρώξεις κάποιου φανατικού καί πυροβολημένου.

Όλα αυτά ισχύουν βεβαίως κι αποτρέπουν άπό σκέψεις μέχρι τήν απόδειξη τού εναντίου. Η ακόμη, μέχρι μιά κάποια αμυδρή ένδειξη τού αντιθέτου. Διάβασα κάπου ότι ο Καρατζαφέρης ανέφερε ότι οι βαρδαροσλάβοι στρατιώτες στά Σκόπια, εκπαιδεύονται μέ τό σύνθημα:

«Άρς μάρς, Σολούν Νάς!»

Άς υποθέσουμε ότι είναι αληθές. Δέν διεψεύσθη. «Σολούν Νάς!». Όχι κάποιοι κολλημένοι παραστρατιωτικοί, επικίνδυνοι ή ακίνδυνοι. Αλλά ο στρατός τής Βαρδαροσλαβίας κάνει λόγο γιά τήν Σολούν σέ μιά ενδιαφέρουσα αντωνυμιακή κατάθεση.

Ενώ νοτιώτερα, σέ άλλα στρατόπεδα εθνικού στρατού, απηγορεύθη π.χ. τό «έχω μιά αδελφή, κουκλίτσα αληθινή»

Βλέπω επίσης ένα πρωτοσέλιδο τού Βήματος.

Καστελλόριζο.

Όχι κάποιος τραμπούκος, σαλιάρης γκρίζος λύκος πού πιστεύει ότι μόνον μωριάς κι ολίγον άπό θεσσαλία αρμόζουν στούς έλληνες.

Αλλά, η επίσημη Τουρκία αμφισβητεί τό Καστελλόριζο. Καί δέν είναι μόνο αυτό. Τό Αιγαίο επίσης αμφισβητείται. Τό στάτους κβό τής Θράκης μέ τήν λιχουδιά πού καλείται μειονότης. Πρόκειται γιά μπόλικα ζητήματα τά οποία μιά πιο προσεκτική σκέψη τά κάνει πολλά.

Όχι ότι είναι μιά απίστευτα επείγουσα προτεραιότης, αλλά δέν θά ήταν άχρηστο νά βλέπαμε έάν οι επίσημες κυβερνήσεις των γειτόνων, διατηρούν ή όχι σωβινιστικές τάσεις έναντί μας.

Πάντως τό θέμα δέν τό γιατί οι γείτονες διατηρούν τέτοια στάση. Τό παθιάρικο ερώτημα σκαλώνει στούς λόγους γιά τούς οποίους οι δικοί μας ανθελληναράδες προοδευτικοί πολίτες ανατριχιάζουν τόσο πολύ σέ κλίμακα ρίγους παραληρηματικού πυρετού όταν ίσως πλανηθή στόν αέρα υποψία μυρωδιάς τού ρήματος «διεκδικώ».