Eίπεν ο άφρων εν τή καρδία αυτού...

Σέ ένα ένθετο κάποιας κατεστραμμένης εφημερίδος, μιά φορά κι έναν καιρό, μέ θυμάμαι νά διαβάζω μιά συνέντευξη του γνωστού τραγουδοποιού Νίκου Καρβέλα.

Είχε έναν υπέρτιτλο, κάπως έτσι: «Οι ανίατες ασθένειες, η βρεφική θνησιμότητα είναι ακράδαντη απόδειξη ότι ο θεός ΔEΝ εποίησε τα πάντα εν σοφία.»

Έτσι καί τώρα. Μαθαίνοντας (κατ’αρχην) γιά την καταστροφή στις ΗΠΑ ακροθιγώς (άπό κάποια ενδοεταιρικη ενημέρωση αλλά άπό τίτλους καί μόνο στα βλογς, μακρινά ακούσματα σέ ειδήσεις) είδα γυρολόγους της πεντάρας, φιλοσοφουντες της δεκάρας καί αναζητούντες κοκο νά μου θυμίζουν τόν Καρβελα.

Διότι οι εικόνες στα ΜΜΕ, οι οποίες δείχνουν τον κόσμο νά είναι σέ κατάσταση μη δυναμένη νά περιγραφη καί κάνουν εμάς νά μακαρίζουμε εαυτούς επειδή ο καναπές μας είναι στεγνός κί έχουμε στέγη πάνω άπό τό κεφάλι μας, λένε πολλά.

Οι εικόνες λένε πολλά.

Τα λένε όλα.

Καί σέ φιλοσοφικό επίπεδο, στο θεολογικό κομμάτι της οι απαντήσεις είναι αποστομωτικές.

Μας λένε, οι διαπιστώσεις, απαντήσεις άπό όλα αυτά, ότι όχι ο θεός δέν εποιησε τα πάντα εν σοφία, αλλά μάλλον ο θεός είναι αλλού, δέν υπάρχει.


Είναι κάτι πασιφανές. Δέν χρειάζεται περισσότερη σκέψη… Περισσότερο ψάξιμο… Όλοι οι φιλόσοφοι άπό την αρχαιότητα μέχρι καί σήμερα προφανώς ήσαν μαλάκες εστιάζοντας τό θέμα υπάρξεως σέ κάποιες αναζητήσεις…

Τό σωκρατικό ότι μόνον ο Θεός είναι σοφός (δια του ουκ ειδέναι)

Τό του Θαλου μεστον ενεργείας ύδωρ.

Τό πυθαγορειον μονάς = Θεός άνευ του οποίου ούτε ταξις ούτε αρμονία.

Ο ξενοφανειος μονοθεϊσμός στο εις Θεός μέγιστος.

Άπό τον Ηράκλειτο ότι ο θεός είναι ένας καί ο μονος σοφός που ξέρει τα κυβερνά τα πάντα μέχρι της τελευταίας λεπτομέρειας. (Εν τό σοφον)

Όλοι αυτοί οι προ 2200 περίπου ετών (έάν αφήσουμε απ’εξω τους επίσης σημαντικούς ευρωπαίους φιλοσόφους των νεότερων ετών) δέν είχαν ιδέα περί θεομηνίας. Δέν είχε συμβεί ποτέ κάποια πλημμυρά, κανείς σεισμός, ουδεμια πυρκαγιά. Κανένα παιδάκι δέν είχε χαθεί άπό ακατανόητη αρρώστια, κανείς κούρος, ουδεμια κόρη βυθίζοντας οικείους σέ πένθος. Όλα βάδιζαν καλώς, η ευτυχία έτρεχε άπό τους χιτώνες γι’αυτό θωρουσαν μέ τέτοιο σεβασμό της έννοια του υπέρτατου όντος.

Τώρα που εμείς οι ξυπνητζηδες βλέπουμε αδίκως τόσο κόσμο νά χάνεται, βγάζουμε πόρισμα ότι ο Θεός κάθεται κάπου καί μαλακιζεται.

Τί Πλατων καί μαλακιες! Βλογγερ!

Δέν περιμένω νά δω εικόνες πλημμυρας, πεινας στην Αφρική, σεισμών σέ Ιαπωνία γιά νά επισημάνω ότι Θεός δέν υπάρχει. Είναι πολύ φανερό κάτι τέτοιο. (Πολύ φανερό όταν είδαμε στις τηλεοράσεις νά πεθαινη εκείνο τό παιδάκι ελλείψει δοτου.) Όμως εκατομμύρια περισσότερο ευφυέστεροι άνθρωποι άπό εμένα θα τό είχαν τονισει. Είναι πολύ μαλακια λογος νά καταληξω σέ κάτι τέτοιο. Δέν ξερω όμως…
.
.
.
Εν τω μεταξυ τό γελοιο που κατατρεχει καποιους είναι τό εξης:

Όταν θα τους δης νά συμμετασχουν σέ συζητηση (μάλλον τσιγαροσυζητηση) περί Θεου, εν πρωτοις, σκιζουν τα ρουχα τους γιά τό θέμα της θρησκείας καί δει γιά τό θέμα της επικρατουσης θρησκείας. Βγαζουν χολη γιά τα χαλια της Εκκλησιάς, τον επιδεικνυοντα πλουτο, την υποκρισια καί πολλα αλλά τα οποια δέν είναι της παρουσης νά αναφερθουν. Ας υποθέσουμε όμως ότι έχουν δίκιο γιά τό ζήτημα της επίσημης θρησκείας, γιά τό μέτωπο της Εκκλησιάς.

Κάνοντας ένα βήμα πιο πέρα, σ’αυτην την τσιγαροσυζητηση οπού πολύ ζιπελαιο αναλώνεται, πολύ συχνά, σχεδόν πάντοτε τονίζουν την πιστή τους σέ κάτι ανώτερο, υπερφυσικό, ισχυρότερο.

Ναί μεν λοιπόν στον Θεό (ακόμη καί ντειστικα ρε παιδί μου, ίσως νά είναι ντειστες αλλά πάντως όχι αθεϊστές) αλλά μακράν απ’αυτων τό πικρον ποτηριον της παρηκμασμενης Εκκλησιάς.

Τώρα, τους βλεπεις ενωπιον μιας τετοιας συμφοράς νά τονίζουν ότι όχι ο μπαμπάς αλλά ο θεός λείπει γιά ταξίδι σέ δουλειές.

Μέ γοητεύει πολύ πάντως ότι ακόμη κι όταν λεμέ ότι ο θεός δέν υπάρχει (πάνω σέ μιά τέτοια χοντρή τραγωδία), είναι μακράν, σημαίνει ότι τον έχουμε ανάγκη, ότι τον θέλουμε νά παρεμβαινη, νά σταματά κάτι τρομακτικά κακό.

Έχουμε ανάγκη άπό τον Θεό λοιπόν.