Δαφνες και Αρωματα

Αρρεν ου θηλυ.

Ραβδος εν γωνια, βρεχει.

Και μπολικα αλλα.

Δεν ειναι της στιγμης.

Σκεπτομην το εξης:

Οι ταλαιπωρειες, οι απωλειες και το χασιμο, αυτα καθ'εαυτα δεν παραπεμπουν στο σημαινον.

Θυμηθηκα κατι πονους σε φτερνες, κατι παθολογικο, σωματος παθος και αμα τη θεα οι πονοι πιασαν κορφες ευκαλυπτων. Αυτη η μυρωδια του πιπεριου, ακομη και σε ξηρες μερες ποσο δυνατα σε σκουνταγε.

Θυμηθηκα την φευγαλα του πονου. Και οταν η, αλλη, αποχωρηση γινοταν με τα ματια μου να κατευοδιδουν, οι αερηδες καμπυλωναν τα κλαδια, χαμηλωναν το σουσουρο και παλι μαζυ μου ανεβαιναν μιαν ανηφορα. Οσο και να εσερνα πληγιασμενες σαρκες, αυτες με σφριγος στην καταντια τους.

Δεν υπαρχει κατι παθολογικο τελικα. Ολα ειναι στο μερος πισω απο εκει που τα λαμβανουμε εγχρωμα και ενιοτε θολα. (Μανολια - Υπαρχει παντα ενα παραθυρακι για θολουρα στην κυριαρχια του αλεγκρο)

Γι'αυτο και βαζω τα καλα μου, δενω εναν φιογκο στο δακτυλο να μην ξεχασω, στο μηκος του ροζ ναυλον κορδονιου εχει χωρο πολυ για το γραψω κι εκει. Με ενα μαυρο στυλο η καλλιτερα με μπλου μπλακ, να αποτυπωσω καθε στιγμη αυτη. Να την συγκρινω με τις αλλες. Με πολυ ενδιαφερον. Υποκειμενικα και αντικειμενικα.

Βαλε εκει τα δυνατα σου. Δεν αρκουν μονο τα καλα. Μπορει να ακουγεται οτι παντα μενουμε οι ιδιοι αλλα οι αλλοι θα μας πουν, θα κρινουν.

Ειναι σαν το σηκωμα του χεριου του Κ. αποψε. Τον ειδα, δεν με ειδε, του φωναξα, εστραφη και σηκωσα το χερι μου. Ειχε προλαβει αυτος πρωτα. Το ξανασηκωσε ομως οταν ειδε το δικο μου. Ειχε γυρισει ολος προς το μερος μου, δεν κυτταζε τους αλλους.

Ενα ποδηλατο ηταν εκει. Χωρις τα κενα της προηγουμενης φορας. Δεν το αφησα απο τα ματια μου. Ηταν ενα μεγαλο κενο μεχρι χθες. Ισως και πιο πριν. Δεν λεει ομως περαιτερω. Το χερι ορθιο με μια μικρη κινηση και της παλαμης, μαλλον αχρειαστη.

(γιατι δεν τα γραφω στο χαρτινο; Αν μου θυμωσει και χασω οοοοοοοοοοοοολα τα προηγουμενα; Αξιζει;)

Μαλλον θα τα εκτυπωσω και με μια μικρη γραμματοσειρα θα τα επισυναψω)