εις της Ειμαρμένης την παλαιάν προσταγήν

Βλέπω τὸ πρωτοσέλιδο τῆς κυριακάτικης Καθημερινῆς καὶ ἐντυπωσιάζομαι μὲ τὴν ἐνασχόληση μὲ ἕνα θέμα ἀλλότριο - ἀμιγῶς βρεταννικό: Mέλη βασιλικῆς οἰκογενείας. Τὸ προσφάτως ἐνσκύψαν ζήτημα μὲ τὸν Χάρρυ, προκαλεῖ τριγμοὺς σὲ ἕνα σύστημα ποὺ φαίνεται/φαινόταν ἄτρωτο – ὁ Φαροῦκ σὲ δηλώσεις του λίγο ἀφ’ὅτου εἶχε χάσει τὸν θρόνο, εὐφυολόγησεν πὼς στὸ τέλος θὰ μείνουν πέντε βασιλεῖς, οἱ τέσσερις τῆς τράπουλας καὶ ὁ τῆς Ἁγγλίας.



Ἐντυπωσιάζομαι μὲ τὰ ἴδια. Ἡ περίοδος τῆς βασιλείας, στὴν Ἑλλάδα σήμερα, εἶναι πλήρως ἀπαξιωμένη. Δὲν ὑπῆρξε ἀνώτατος ἄρχων στὰ 1906 ἢ στὰ 1959. Ἀναφέρεται μόνον γιὰ νὰ δυσφημησθῇ  - τὸ ἔχει ἀνάγκη στὰ 2020 ἡ ἑλλαδικὴ ῥεπουμπλικανία; προφανῶς τὸ ἔχει – εἶναι ἐντυπωσιακὸ ποὺ ἐμμέσως παραδέχεται τὸ πόσο ἕωλη εἶναι.



Παρὰ ταῦτα, οἱ τῆς ἀντίπερα ὄχθης τῶν ῥεπουμπλικάνων, δὲν φαίνεται νὰ καίγωνται καὶ τόσο πολύ. Ὑπάρχει μιὰ ἄποψη ποὺ λέει ὅτι εἶναι μιὰ ὁδηγία, βέτο, εὐχή, κατάρα τοῦ ἐσχάτου, πρὸς τὰ παιδιά του. Καῖ τοῦτο ἀποτελεῖ τὴν μοναδικὰ λογικῶς ἐξηγούμενη ἐκδοχὴ τοῦ πράγματος τὴν ὁποίαν μποροῦν νὰ δεχθοῦν οἱ βασιλόφρονες.



Τὸ θέμα τοῦ βασιλισμοῦ, τὸ εἶχε θέσει πολὺ σωστὰ ὁ Βασίλης Ῥαφαηλίδης. Πρέπει σὲ βασιλεῖς, διαδόχους καὶ πρίγκηπες, μάχαιρα –εἶχε τονίσει σὲ τηλεοπτικὴ ἐκπομπὴ τότε δημοσιογράφου μετὰ βουλευτοῦ ΝΔ, νῦν δημοσιογράφου ξερωγὼ- , διότι πάντα θὰ ὑπάρχῃ ἕνας κἄποιος υἱὸς ποὺ θὰ τίθεται ὡς αἰτία, ἀφορμή, ἀντικείμενο πολιτειακῆς ἀλλαγῆς – ἀπὸ τὸ πιθανὸ ἕως τὸ πλέον ἀπίθανο. Ἔτσι καὶ τώρα. Ἀκόμα καὶ ἕνας βασιλόφρων νὰ ὑπάρχῃ μόνον στὴν χῶρα (ὁ γράφων) μὲ ἕναν κἄποιον πρίγκηπα, μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ μαγιά.



Τί κάνει ὅμως ἡ βασιλόφρων διανόηση - ἂν ὑπάρχει τέτοια...



Στὸ τριάντα κἄτι % τῶν ἑλλήνων, ποὺ καὶ πέντε νὰ εἶναι σήμερα, δὲν ὑπάρχει κἄποιος ποὺ νὰ μπορῇ νὰ συνθέσῃ δύο λέξεις, μὲ βασιλόφρωνα προσανατολισμὸ καθὼς θὰ καταγράφει διαπιστώσεις γιὰ τὴν κρίση;



Σχεδὸν ἀπὸ τὰ 1989, ὁπότε μείζονα οἰκονομικὰ σκάνδαλα μᾶς ταλανίζουν σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα, διαβάζουμε ἀναλύσεις γιὰ τὴν κρίση καὶ ἀπόψεις γιὰ τί πρέπει νὰ γίνει ἀπὸ μπολσεβίκους, νεοφιλελεύθερους, χριστιανούς, ἀναρχιστές, βήγκαν, ἐθνικοσοσιαλιστές. Ποτὲ δὲν εἴδαμε τοποθέτηση κἄποιου βασιλόφρονος μὲ ἔκκληση μάλιστα ὄχι σὲ ἕνα κἄποιο θυμικὸ τοῦ νεοέλληνα ἢ σὲ κἄποια ἰδέα τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ στὸν πρώην ἀνώτατο ἄρχοντα τοῦ ὁποίου ἡ οἰκογένεια ἦταν στὴν ὑπηρεσία τῆς χῶρας γιὰ καμιὰ ἑκατοστὴ χρόνια. Μέχρι ποὺ τυχαίως ἔπεσε στὰ χέρια μου, ἕνα ἄρθρο τοῦ δικηγόρου Ἀλφαντάκη. Κακό; Ἄσχημο; Ἐλλιπές; Ψευδές; Μπορεῖ. Ἀλλὰ τὸ μοναδικὸ ποὺ εἶδα τόσα χρόνια! 

Μεγαλειότατε, έφθασεν η μεγάλη στιγμή. Επήλθεν η μεγάλη ανάγκη.

Οι 158 εκλεγέντες βουλευταί της πλειονοψηφίας, εφ’ ων στηρίζεται η νέα κυβέρνησις, αντιπροσωπεύουσι μόνον 22% τού Ελληνικού Λαού (Εστία, 8 Ιουλίου 2019). Εξ εγγεγραμμένων 462.506 ψηφοφόρων της Α’ εκλογικής περιφερείας Αθηνών, εψήφισαν μόλις 240.126, εγκύρως 234.555, εξ αυτών δε κατεμετρήθησαν 1.950 ψηφίσαντες λευκόν και 3.621 ψηφίσαντες ακύρως. Εις Αρκαδίαν, εξ εγγεγραμμένων 117.720, εψήφισαν 57.330, εις Γρεβενά και Καστοριάν, εξ εγγεγραμμένων 40.892 και 61.360, εψήφισαν αντιστοίχως 21.543 και 30.753, εις Δωδεκάνησον, εξ 165.899, εψήφισαν 86.858, εις Λακωνίαν, εξ 118.404, ηυρέθησαν ψηφίσαντες 51.630, εις Κεφαλληνίαν, Ζάκυνθον και Θεσπρωτίαν, επί συνόλου 56.229, 41.946 και 57.082, εψήφισαν 23.028, 22.430 και 29.058 αντιστοίχως, εις Ευρυτανίαν δε μόλις 13.427 εκ των συνολικώς 30.708. Εάν εις τους αποσχόντας της ψηφοφορίας, τους περισσοτέρους εις την ιστορίαν της μεταπολιτεύσεως ομού μετά των αποσχόντων κατά τας αμέσως προηγουμένας γενικάς εκλογάς του Σεπτεμβρίου 2015, προσθέση τις τον αριθμόν των ψηφισάντων λευκόν, ήτοι κατά των συμμετασχόντων κομμάτων, και ακύρως, καθώς και τον αριθμόν των ψηφισάντων υπέρ κομμάτων μη υπερβάντων το ελάχιστον δια την είσοδόν των εις την Βουλήν ποσοστόν, θα διαπιστώση ότι ήδη πλέον του ημίσεος του Ελληνικού Λαού δεν αντιπροσωπεύεται!

Η αποτυχία της αβασιλεύτου δημοκρατίας
Η αβασίλευτος δημοκρατία, η επί της νόθου προτάσεως, της νόθου παρασκευής, της νόθου διεξαγωγής και της νόθου εκβάσεως του δημοψηφίσματος της 8 Δεκεμβρίου 1974 ερειδομένη, απέτυχεν. Απέτυχεν οριστικώς και απέτυχεν επί πάσιν. Δεν απέτυχε μόνον επειδή δεν εδημιούργησεν. Δεν απέτυχε μόνον επειδή κατέστρεψεν. Δεν απέτυχε μόνον επειδή δεν ανέκοψε την ιδεολογικήν επίθεσιν κατά της γλώσσης, της ιστορίας, της εκκλησίας, της θρησκείας, της οικογενείας, της παραδόσεως, των εθίμων, της μορφώσεως, της δημοσίας τάξεως, της ιδιοκτησίας, της περιουσίας, των συμβόλων, της ακεραιότητος της χώρας. Eπειδή δεν ανέσχεσε την δράσιν των υπονομευτών. Δεν απέτυχε μόνον επειδή δεν εξησφάλισε δημοσίαν διοίκησιν, δημοσίαν υγείαν, δημοσίαν εκπαίδευσιν, δημοσίαν ασφάλειαν, δημοσίαν συγκοινωνίαν αναλόγους των δαπανών των. Δεν απέτυχε μόνον επειδή υπενόμευσε την Δικαιοσύνην. Δεν απέτυχε μόνον επειδή επεβουλεύθη τον δημόσιον θησαυρόν, επειδή ενεπνεύσθη, ωργάνωσε και εξετέλεσε την λεηλασίαν του, επειδή επέβαλε το ακαταδίωκτον των ενόχων της, επειδή διέστρεψε τα δημόσια ήθη. Δεν απέτυχε μόνον επειδή προέδωκε το Αιγαίον, την Θράκην, την Βόρειον Ήπειρον, την Μακεδονίαν. Επειδή εξέχασε και τον εκτός των ενεστώτων συνόρων της Ελλάδος Ελληνισμόν, ο οποίος ασφαλώς δεν θα την ξεχάση ποτέ. Απέτυχεν αποδεδειγμένως, πέραν πάσης ελλόγου αμφισβητήσεως και αμφιβολίας, και επειδή 4.800.000 Ελλήνων, ει μη περισσότεροι, πάντως πλείονες των ημισέων Ελλήνων εκλογέων, δεν πιστεύουσι πλέον εις αυτήν, δεν πείθονται εις την λειτουργίαν της.
Μιμνησκόμεθα ευλαβώς των ενδόξων προγόνων Υμών, των εντεταλμένων της Μοίρας, του καλπάσαντος προς την δόξαν Κωνσταντίνου Α’ του Ελευθερωτού, του υπέρ βωμών και εστιών μέχρις εσχάτων αγωνισθέντος Γεωργιου Β’. Των Βασιλέων του έπους των ετών 1912, 1913, 1936 – 1947, πριν από την τελικήν νίκην του 1949.
Θυμούμεθα ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αγορεύων από του βήματος της Βουλής κατά μήνα Μάρτιον 1929, είπεν: «Παρακαλώ επιτρέψατέ μου να ομολογήσω. Εγώ εδίχασα τον Ελληνικόν Λαόν, όχι ο Κωνσταντίνος.». Ότι εκ Παρισίων, μετά από το αποτυχόν πραξικόπημα της 1 Μαρτίου 1935 και προ του θανάτου του, ανεφώνησεν «Ζήτω ο Βασιλεύς».

Γνωρίζομεν ότι ασθενείτε. Ασθενεί όμως και το Έθνος απυξίδωτον, όπερ πρέπει, πάση θυσία, ν’ ανακτήση τον προσανατολισμόν, το θάρρος και την αυτοπεποίθησίν του. Η Ελλάς προώρισται δι’ έργα μεγάλα, εκ του ισχύοντος Συντάγματος, παρά πάσαν αναθεώρησίν του, εμποδιζόμενα. Η Ελλάς ζητεί Εθνικήν Συνέλευσιν επιφορτισμένην με πρωτογενή συντακτικήν εξουσίαν. Η Ελλάς απαιτεί νέον Σύνταγμα. Η φωνή της ακούεται επιτακτική. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο προηγουμένως συμμετασχών εις το κομματικόν παίγνιον, επομένως εις το πρόβλημα, ο συνήθως από τον πυθμένα της εφεδρείας του ανασυρθείς διά ν’ αναρριχηθή συγκυριακώς εις το αποψιλωμένον ύπατον αξίωμα, εις εν ακίνδυνον καταφύγιον, πρέπει να παύση να υπάρχη ου μόνον διότι ουδέποτε ερρύθμισεν ο,τιδήποτε εκ του πολιτεύματος αλλά και διότι ουδέποτε αντέστη, ουδέποτε αντεστάθη εις ό,τι αντισυνταγματικόν ο εκάστοτε πρωθυπουργός, η εκάστοτε κυβέρνησις, η εκάστοτε πλειονοψηφία εμεθόδευσαν, εκπεσών, κατά την κρατούσαν αντίληψιν, εις την συνείδησιν του Έθνους. Η έγχρωμος άλλως τε διακωμώδησις της εκλογής του το 1986 και η έκτοτε ραγδαία αποδυνάμωσίς του, η παράστασίς του εν είδει αρχηγού κράτους αληθώς υπό του πρωθυπουργού αρχηγουμένου, ωλοκλήρωσαν και επεκύρωσαν την αμετάκλητον καταβαράθρωσιν του κύρους του.

Η προσταγή της Ειμαρμένης
Απόφασις χρειάζεται, πίστις επιβάλλεται, πνοής υφίσταται ανάγκη, μια πυγμή απαιτείται. Δεν επείσθημεν ότι η Ελληνική Δυναστεία παρητήθη. Εθνική Συνείδησις υπάρχει. Το Στέμμα, ιστάμενον, εν αντιθέσει προς κάθε Πρόεδρον της Δημοκρατίας, υπεράνω του κομματικού παιγνίου, κείμενον εκτός παντός κομματικού συμβιβασμού, συμβολίζον αείποτε την ενότηταν, την διάρκειαν και την συνέχειαν του Έθνους, πιστόν εις την μακράν ημών ιστορίαν και παράδοσιν, πρέπει ν’ αναλάβη την θέσιν του, να τεθή επικεφαλής, ν’ αποτελέση σύμβολον και σημείον αναφοράς∙ ν’ αντικαταστήση τας μεταπολιτευτικάς σκιάς.
Η Α.Β.Υ. ο Πρίγκηψ Διάδοχος καλείται να πειθαρχήση εις της Ειμαρμένης την παλαιάν προσταγήν, να εμπνευστή από το ένδοξον παρελθόν, να οπλιστή με το Ένθεον Πυρ των μεγάλων αποστολών, να εννοήση ότι έφθασεν η στιγμή, ότι επήλθεν η μεγάλη ανάγκη, ότι η Ελλάς δεν ημπορεί να αναμείνη.
Και να ενσαρκώση τον υπέρ της Ελλάδος νέον αγώναν, να ηγηθή της υπέρ της Ελλάδος νέας προσπαθείας, να οδηγήση το Έθνος εις το μέλλον, να διαδραματίση τον αναλογούνταν Αυτώ ρόλον – εγκαίρως, προτού είναι αργά, προτού είναι πολύ αργά προεχόντως δια την Ελλάδαν, η οποία τον καλεί.