τί μᾶς κρύβουσιν;

Διάβαζα κἄτι τὶς προάλλες. Γιὰ μιὰ Μονὴ Δίβρης. Ὦ, δὲν μὲ ἐνδιέφεραν καθόλου οἱ λεπτομέρειες, ἀλλὰ στάθηκα σὲ ἕνα κἄποιο, πρὸς τὸ τέλος τοῦ ἄρθρου, μιὰν προτασοῦλα μὲ τὴν ὁποίαν οἱ ἀριστεροὶ ἀνθρωπισταράδες ἴσως νὰ μποροῦσαν λίγο νὰ (τὰ) ἐπαναπροσδιορίσουν μέσα τους ὅταν προτάσουν φῶτος ἀσυνόδευτων παιδιῶν γιὰ νὰ κράξουν κόσμο πὼς ἀπάνθρωποι ναζισταὶ βρωμίζουν τὴν προσφυγομάνα ἑλλάδα κλπ κλπ κλπ, ὅλα αὐτὰ τὰ γνωστά. Φυσικά, οἱ τῆς ξερωγὼ ἰντελιγκέντσιας σαφῶς καὶ γνωρίζουν τὴν διαφορά· ἔχουν κατὰ νοῦ τὴν διάκριση μὰ εὐνόητοι οἱ λόγοι ποὺ (κάνουν πὼς) τὰ ἀγνοοῦν. Ἀλλὰ ὑπάρχουν πολλοί, πάαααρα πολλοί, νοικοκυραῖοι ξερωγώ, κόσμος καλοπροαίρετος, ὁ ὁποῖος δὲν γνωρίζει.

«Στο ενδεχόμενο φιλοξενίας μεταναστών στη Μονή Δίβρης αντιδρούν πάντως οι κάτοικοι της Δίβρης, οι οποίοι είχαν λάβει διαβεβαιώσεις ότι θα έρθουν πρόσφυγες από τη Συρία και όχι... μετανάστες από το Αφγανιστάν».



Χμ... Κἄποιος ποὺ δέχεται τὸν Σύριο καὶ συναινεῖ σὲ ἄσυλο κλπ καὶ θεωρεῖ τὸν Ἀφγανό, λαθρομετανάστη, ποῦ κατατάσσεται, ἀλήθεια;
Πάντως πρέπει νὰ τονίσωμε πὼς… Ἂν εἶναι οἱ μετανάστες εἶναι τύποι τότε νὰ σκάσουν, νὰ τὸ βουλώσουν, οἱ κατοῖκοι τῆς Δίβρης. Ἂν εἶναι παράτυποι, μὴν σκάσουν, μποροῦν νὰ γκρινιάζουν. Ἀλλὰ μέχρι ἐκεῖ. Γιὰ μιὰν παρατυπία τώρα, θὰ κάνουμε ζήτημα; Ἄλλωστε ἡ ἑλληνικὴ δημοκρατία ἔχει δώσει ἐξετάσεις σοβαρότητος καὶ ἔχει περάσει πανταχόθεν. Πρόκειται γιὰ μιὰ χῶρα στὴν ὁποίαν συλλαμβάνεται ὁ ἄνθρωπας ποὺ μεταφέρει κόσμο ἀλλὰ ὁ κόσμος ποὺ μεταφέρεται δὲν φέρει καμιὰ εὐθύνη. Πῶς γκένεν ἀτό; Ἢ τέλος πάντων, γιατί συλλαμβάνεται ἕνας ἄνθρωπας ἐπειδὴ ἁπλῶς μεταφέρει ἄνθρωπες; Μήπως πρέπει νὰ ἀρχίσῃ νὰ ἀνησυχῇ ὁ ὁδηγὸς τοῦ 807 Κορυδαλλὸς – σταθμὸς μετρὸ Αἰγαλέου; Μᾶλλον καὶ ἴσως.
Αὐτὴ ἡ συλλογιστική, αὐτὸς ὁ τρόπος μοῦ εἶναι δύσκολο νὰ υἱοθετηθῇ καὶ νὰ τὸν ἀναπτύξω ἐν τέλει. Ἴσως λίγο, πλάθω μὲ τὸ μικροῦ διαμετρήματος ἀκροδεξιὸ μυαλό μου... Φαντάζομαι αὔριο, στὴν πορεία πρὸς τὴν πρεσβεία τῶν ἀμερικάνων, νὰ ὑπάρξῃ μιὰ παρέα, λίγο ῥεβιζιονιστική.

Καὶ νὰ ἀπόσχῃ τῆς σκοτεινῆς καὶ μούρτζουφλης πορείας.

Καὶ νὰ ἀρχίσῃ τὰ δικά του.

Πέντε ἕξι ἀτόματα ξέρω γὼ νὰ παρτουζώνονται ντυμένα.

Ἀγκαλιασμένα, μπερδεμένα, σὲ σύμπλεγμα ναί, σχεδὸν παρτούζας.

Νὰ προσπαθοῦν ἐν τέλει νὰ πείσουν τοὺς λοιποί, τοὺς οὕτως εἰπεῖν θεαταὶ ὅτι καὶ καλὰ εἶναι ἐρπύστρια καὶ μπουκάρει στὸν αὔλιο χῶρο τοῦ ΕΜΠ γιὰ... Γιὰ... Γιὰ γόπινγκ ξερωγώ.

Μὲ λίγο ἱλαρὸ τρόπο.

Προσπαθῶ νὰ φανταστῶ τὴν ἀριστερίλα, πῶς θὰ ἀντιδροῦσε.

Θὰ ἦτο, ἆρα γε, τέχνη;

Μεριμνᾷς γιὰ τὴν ἐλεύθερη σκέψη. Γιὰ τὴν ἐλευθερία ἔκφρασης. Ἀλλὰ ἂν ἀποδομηθῇ δικό σου τοτὲμ... Τότες... Τὴν γάμησε ὁ ἀποδομῶν...

Πραγματικά, ἀποτελεῖ ἐγκεφαλικὴ πάθηση νὰ εἶσαι (τέτοιος) ἀριστερός.

Ἴσως ὅμως νὰ ὑπάρχῃ ἕνα κἄποιο κίνητρο· μπαγιόκο μὲ λέν.

Ἀφοῦ ζυμωθῇς σὲ ὅ,τι πιὸ βρώμικο, κάλπικο, νεοπλουτίστικο καὶ ἔχεις ἀπολαύσει τὰ μπένεφίτς του τὰ τρελλά, τὸ γυρίζεις ὀλίγον τί καὶ χρησιμοποιεῖς πρῶτο πληθυντικὸ γιὰ τοὺς πρόσφυγες, πὼς εἶναι ἀδέλφια μας, διότι σὺν τοῖς ἄλλοις, πλέον δὲν περνᾷ ἡ μπογιά σου μὲ τὸ νὰ σηκώνῃς μπάρες λέγοντας ὅτι δὲν πλερώνεις διόδια! Ἀλήθεια, τὴν τετραετία τῆς ἀριστερᾶς, ὁ κωφίδης ταξίδεψε καθόλου στὴν ὕπαιθρο χῶρα; Πέρασε ἀπὸ διόδια; πέρασε δωρεὰν τσαμπουκιστὶ ἢ σάλιωσε δάχτυλο(-α) καὶ τὸ(τὰ) ἔχωσε στὸν πάτο του ἐνόσῳ μὲ τὴν ἄλλη χεῖρα ἔδωνε τὸ ἀντίτιμο; Τί μᾶς κρύβουνε; ΔΗΑΔΟΣΤΕ!