ἄντε πάλι...

Μπαίνω νὰ διαβάσω σὲ ἕνα ἀθλητικὸ σάϊτ κἄνα νέο γιὰ τὸ ἄεκ μὰ ἀντ’αὐτοῦ, ἕνας συντάκτης τὸ σοβαρεύει, παίρνει ὕφος μπαζίνα ξερωγὼ (ὁ ὁποῖος μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἀσχολεῖτο μὲ καθόλου ἀθλητικὸ ἂν ὐπῆρχε σοβαρὸς λόγος) καὶ σχολιάζει τὴν παθογένεια τοῦ ἑλληνικοῦ κράτος, παίρνοντας ἀφορμὴ τὴν περίπτωση τοῦ σιχάματος ὄντως, Στ. Χίου. Κάνει λόγο γιὰ μιὰν χῶρα μόρφωμα τῆς δημοκρατίας διότι – ἀναφέρει μερικὰ πράγματι, εὔστοχα περιστατικὰ ποὺ καταδεικνύουν τὴν συλλογιστική του – μὰ προσθέτει ἐπίσης:

Και φτάσαμε σε μία χώρα-μόρφωμα της δημοκρατίας, με ανθρώπους που καλούν σε εκδηλώσεις πρώην βασιλιάδες

Ἀναφερόμενος σὲ μιὰν γιὰ τοὺς ὀλυμπιονίκες ἐκδήλωση (χθὲς ἢ προχθὲς) ὅπου ἐκλήθηκε κι ὁ βασιλεὺς κωνσταντῖνος νὰ βραβεύσῃ ἕναν κι αὐτός. Κι ἀπορῶ τελικά, ἂν ὄντως εἴμαστε στὰ 2016 μὲ χωρὶς ἐμφύλια πάθη, μὲ χωρὶς πρόβλημα νὰ κηδεύεται τὸ λείψανο τοῦ Ζαχαριάδη στὴν πατρία, μὲ ὁδὸ Χ. Φλωράκη κάπου στὰ ΒΠ, μὲ κι ἄλλα χῖ ψῖ περιστατικὰ ποὺ ἀποδεικνύουν (;) τὴν ἐθνικὴ συμφιλίωση. Δηλαδὴ ὑπάρχει κάποιος σήμερα, στὰ 2016 ποὺ θεωρεῖ ὡς κάτι τὸ αἰσχρὰ μεμπτὸ ποὺ ὁ χρυσὸς ὀλυμπιονίκης τοῦ 1960 τότε διάδοχος κωνσταντῖνος βραβεύει ἕναν τοῦ 2016. Κι αὐτὸς ὁ τιμητὴς τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καὶ τοῦ βούρκου της, ἔχει πάρει ὕφος εἰσαγγελέα ποὺ μνημονεύει καὶ στηλιτεύει τὸ γιατί πᾶμε κατὰ διαόλου. Δὲν πρόκειται δηλαδὴ γιὰ ἕναν καμένο ἀντιβασιλικό. Πρόκειται γιὰ κάποιον ποὺ ὑποτίθεται, ψύχραιμα ἀποτιμᾷ τὴν φάση μας. Γι’αὐτὸ καὶ μᾶλλον θὰ ἔχουμε μνημόνια μέχρι νὰ σβήσουν ὅλοι οἱ ἥλιοι ὅλων τῶν γαλαξιῶν τῶν δέκα εἰς τὴν πεντακοσιοστὴ συμπάντων, ὅπως πιστεύει ὁ καθηγητὴς Δέλτα Νανόπουλος.

(πάντως, κι ὁ Χίος εἶναι ὁμοίως, στὸν ἴδιο [μὲ τὸν δημοσιογράφο] μαλακισμένο βαθμό, ἀντιβασιλικός.)