λὰβ

Τελικά, ὅσος καιρὸς κι περάσει ὁ Κῶτσος πονεῖ.

Ὄχι παθητικῶς -ἂν καὶ δὲν ξέρουμε τὸν ἰατρικό του φάκελλο- ἀλλὰ σίγουρα ἐνεργητικῶς.

Μιὰ προσφορὰ ἐφημερίδος (δεξιᾶς καὶ καλὰ) τὴν ἐρχομένη κυριακή, ἐνῷ εἶδα κι ἀπόειδα· μὲ τὸ σαββατιάτικο πρωτοσέλιδο τῆς Ἑστίας. Κάποιος, λέει, ἰδιαίτερος γραμματεὺς τοῦ δεξιοτάτου κατὰ τ'ἄλλα Γαρουφαλιᾶ, διαψεύδει τὸν Βασιλέα Κωνσταντῖνο γιὰ κάποιες μαρτυρίες του ἀπὸ τὸ τρίτομο βιβλίο του. Τὸ θέμα πάντως εἶναι μὲ κάτι ἐκφράσεις του - αἰσθητικῶς, ἄκρως συριζοειδεῖς. Κι ὅλα τοῦτα, στὴν Ἑστία!

Προηγουμένως, (σὲ σελίδες κοινωνικῆς δικτυώσεως) ἐθαύμαζα (ὅπως θαυμάζω τὴν μύξα μου χειμῶνι) κάτι πεταμένους χουντικούς, ποὺ ἔκραζαν τὸν Βασιλέα διότι, λέει, δὲν ἔδωνε, λέει, μαζὺ μὲ τὰ βιβλία του, λέει, καὶ σιντιὰ μὲ ἄσματα ἀφιερωμένα εἰς τὴν 21η Ἀπριλίου! Ἤ, ἔστω, μπρελὸκ μὲ τὸν φοίνικα! Καὶ διάβαζες στὰ σάϊτ κ.δ., σχόλια ποὺ οὔτε (ἴσως) οὔτε ἀκροαριστεροὶ δὲν θὰ ἔκαναν γιὰ τὸν Κωνσταντῖνο. Πρόκειται γιὰ ξεφτύλες πασόκους, ἀντιβασιλικοὺς ποὺ ἄγνωστον (λέμε τώρα) πῶς εἰσόδισαν στὸν χῶρο.

Καὶ βεβαίως, τὸ κλασσικότερο παράδειγμα χοντρομαλάκα: ἀριστερὸς ἀντιβασιλικός. Γνωστοὶ δημοσιογραφίσκοι τῆς πεντάρας (ἂν καὶ αὐτὴ ἡ παρομοίωσις δὲν εἶναι καὶ ἠ πλέον δέουσα, τὸ κέρμα γὰρ μὲ τὸ στάχυ σὲ κύκλοι συλλεκτικοὶ εἶναι πολὺ ταμὰμ) δημοσιοκάφροι στρατευμένοι σὲ χίμαιρες κι ἀπωθημένα νιότης ποὔδειχνε πὼς θὰ γενόμασταν ἄλλοι, ῥουφιάνοι περιωπῆς, κολλημένοι ὡσὰν στρείδια σὲ σκουριασμένο πτῶμα γκαζάδικου σὲ σπόνσορες καὶ λείψανες ἰδέες, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὸν κάποτε μαχητισμό των, προσπαθοῦν νὰ ἀποδομήσουν τὴν (τρίτομη) μαρτυρία τοῦ βασιλιᾶ.

Ἀνήκουν στὴν συνομοταξία ἀσπόνδυλων παραγόντων τῆς ἀριστερᾶς ποὺ ἡ ἀνοχὴ στὸ διαφορετικὸ ἔχει πολὺ περίεργα χαρακτηριστικὰ καὶ διαστάσεις. Γιὰ χρόνια σημαιοφόροι τοῦ ἀντιδεξιοῦ ἀγῶνα (ὅπου δεξιὰ [κατ'αὐτοὺς] ἕνα κάτι σὰν ἀουσβιτσικὸς θάλαμος ἀερίων νὰ ποῦμε) ἡ λυδία λίθος τῆς πολιτικῆς κουλτούρας των ἦταν ἡ ὑπόμνησις τῆς δεξιᾶς τοῦ 50 ἀλλὰ καὶ τῶν ἑπομένων δεκαετιῶν. Τῶν ἀπαγορεύσεων ποὺ ἐπέβαλλε ἡ δεξιά, τότε. Σήμερα πάντως, τώρα ποὺ ἔχει καθεστοποιηθῇ ἡ ἀριστερὰ (καὶ ὄχι ἀπαραιτήτως μετὰ ἀπὸ τὸν γενάρη) σὲ κάθε πρώτη εὐκαιρία, θὰ τοὺς δῇς νὰ ντύνουν μὲ ἕνα ὡραῖο ἀμπαλὰζ ὅ,τι κατηγοροῦσαν καὶ πολεμοῦσαν, ὅ,τι ἐν ὀλίγοις τοὺς δημιούργησε: Τὴν λογοκρισία καὶ διάφορες ἄλλες ἀπαγορεύσεις – ἐνεργητικῶς αὐτὴν τὴν φορά. Ἀλλὰ μὲ ἕνα ὡραῖο ἀμπαλάζ, χαριτωμενίδικης κουβέντας: Μὰ θὰ ἐπιτρέπατε ἐμετοὺς στὸ πάτωμα τοῦ σαλονιοῦ σας; (ὅπου ἐμετὸς ἡ διαφορετικὴ ἄποψη) λένε σήμερα κάποιοι ἀριστεροὶ δικαιολογώντας ἀπολύτως κάποια πρὸ πεντηκονταετίας χωρὶς τὰ ὁποῖα δὲν θὰ εἶχαν τὸν παραμικρὸ λόγο ὑπάρξεως.

Τέλος πάντων, πολλάκις τἄχουμε πεῖ αὐτά, σώνει... Ὡστόσο, δὲν θἄθελα καθόλου νὰ ἤμουν στομάχι ἀριστεροῦ αὐτὲς τὶς ἑβδομάδες ποὺ πέρασαν καὶ ἔβλεπε (ὁ ἀριστερός, ὄχι τὸ στομάχι) στὴν τηλεόραση, στὶς διαφημίσεις τὸ πρόσωπο τοῦ Κωνσταντίνου. Φαντάζομαι ζοχάδες καὶ γαστρικὰ ὑγρὰ νὰ κάνουν τὸν κάθε πεταμένο νὰ συφιλιάζεται. Καὶ βεβαίως, ἔπρεπε ἀπάντηση, τακτοποίηση! Μὰ ὁ πρώην βασιλιᾶς νὰ ἀποτολμᾷ νὰ ψελλίσει κάτι; Σαράντα χρόνια, ὁ βόθρος ἔχει πλημμυρίσει ἀπὸ ἀβασίλευτες κουράδες, πῶς τολμᾷς σήμερις νὰ λὲς κάτι ἄλλο; Κι ὅσο κι ἂν χρειάζεται ὁ ἱστορικὸς νὰ ἐλέγχει καὶ σὲ δύο μεριές, μὴ σκᾷς! Θὰ ὁρίσουμε ἐμεῖς ἕναν ἱστορικὸ (ἀκριβῶς ὅπως ἡ πολιτεία ὁρίζει σὲ κάποιον ἄπορο παιδόφιλο κάποιον συνήγορο) νὰ εἴμαστε ἐν τάξει! 

 

Καὶ εἶναι ἀπίστευτο καὶ πολὺ περίεργο ποὺ μεγάλη ἐφημερίδα ἐξέδωσε αὐτὰ τὰ βιβλία. Τὸ θέμα βασιλιᾶς, στὰ χρόνια μας εἶναι βαρὺ ταμπού. Γιατί ἄραγε; Ποιόν φοβίζει; Ποιός τὸ κρατᾷ σὲ σκοτεινὰ μέρη; Ἄ, ναί! Ἡ ἱστορικὴ μνήμη ποὺ ἔθεσε ἐντελῶς στὸ περιθώριο ἕναν τόσο ἀναγχρονιστικὸ καὶ ὀπισθοδρομικό, διεφθαρμένο θεσμό. Κι ἕνα κάτι ποὺ τοὺς ξέφυγε. Κάποτε προσέθεταν τὸ “Γλύξμπουργκ” γιὰ νὰ ἀλερτάρουν στὸν πᾶσα ἕνα ἑλληναρὰ ἀντιβασιλικὸ τὸ ξένο τοῦ Βασιλέως (τὸν περίδρομο νὰ τρώῃ μὲ τὸ ξένο του τὸ σόϊ π.χ.). Σήμερα, αὐτὴ ἡ συγκεκριμένη ἀριστερά, ἡ ῥουφιόλα παντοίου ξένου, δὲν μπορεῖ νὰ προτάσει ὡς ἀρνητικὸ τὸ “ξένο” κάποιου, ἂν μὴ τί ἄλλο... Μᾶλλον τοὺς ξέφυγε ἢ δὲν μπολικίζουν καὶ τόσο τὰ (ὅποια) ἐπιχειρήματα.

* ἀπὸ τὸ βιβλίον τοῦ Κ. Πλεύρη, “Μανιαδάκης Λαδᾶς”

20 Δεκεμβρίου 1967

Μανιαδάκης: Δὲν νομίζω ὅτι σᾶς συμφέρει ποὺ κατηγορῆτε μέχρι ποὺ βρίζετε τὸν Κωνσταντῖνον.

Λαδᾶς: Καὶ λίγα λέγουμε. Ἐγὼ τὰ Χριστούγεννα, ποὺ ἐπισκέφθηκα τὸν Παπαδόπουλον στὸ γραφεῖον του, γιὰ «χρόνια πολλὰ» καὶ εἶδα νἄχῃ κάδρα μὲ τὶς φωτογραφίες τῶν βασιλέων στὸν τοῖχο, τὶς ἔσπασα. Κανονικὰ ἔπρεπε νὰ τὸν συλλάβουμε. Αὐτὸς δὲν πρόκειται νὰ καθήσῃ ἥσυχος. Φαινομενικὰ μένει ἀδρανής, οὐσιαστικὰ λυσσομανεῖ ἐναντίον μας. Μπορεῖτε νὰ μοῦ πεῖτε γιατί τὰ ἔβαλε μαζύ μας; Ἢ μήπως νομίζει, ὅτι οἰ δημοκράτες τὸν θέλουν; Ἂν εἶναι μέρος τῆς δημοκρατίας, τότε τὸν καταργοῦμε μαζύ της. Ἄ, τὸ κωλόπαιδο.