ὄχι γειά μας μὲ ζεστά

Ἀποφεύγω τὴν καφεΐνη ὅπως ὁ διάολος τὸ λιβάνι κι ὁ κομμουνιστὴς τὴν πραγματικότητα, καθ’ὅσον κάτι ψυχοπαθολοσχιζὸ κρίσεις μὲ σπρώχνουν στὸ μπαλκόνι νὰ παίζω μὲ τὰ κρόσια τῆς τέντας κι εἶμαι στὸ ἕβδομο ὄροφο ὁ μπασταρδάκος!

Ὁ καφὲς κομμένος, ποῦ καὶ ποῦ κἄνας ντεκάφ· κι αὐτὸ ὅταν βγαίνω καμιὰ τσάρκα μὲ τὴν Μαρίτσα πρὸς τὸ Καβούρι, τὶς φορὲς ποὺ τὴν μεθάω καὶ σὲ ἕνα ἔξοχο λωρενσολιβιακὸ roleplay τὴν βιάζω καὶ κατόπιν τὴν πετῶ στὰ βράχια.

Ζορίζομαι στὴν ἐγκατάλειψη τῆς κοκακόλας (sic), εἶναι ἡδονὴ νὰ γυρίζω σπίτι, νὰ ἀράζω στὸ γραφεῖο μὲ τὰ πόδια ἐκεῖ πάνω νὰ λιγοκρύβουν τὸ πορτραῖτο τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου καὶ νὰ μπαίνω στὸ ἰντερνέτ, νὰ χαζεύω σὲ φόρα, σὲ βλόγια καὶ σὲ κοινωνικὰ δίκτυα γιὰ τοῦ καθενὸς τῆς ψωλῆς τὸν χαβᾶ, συνοδείᾳ ἑπτὰ τρισεκατομμυρίων δώδεκα ἑκατομμυρίων τετρακοσίων χιλιάδων πεντήκοντα ἑπτὰ φυσαλίδων αἵτινες ὁδηγούσιν σὲ ἕνα μεγαλοπρεπὲς ἠχητικὸ στομαχικὸ ὀργασμό. Τότε ξυπνᾷ ὅλη ἡ γειτονιά, σιχαμένεεεε, ἱδρυματικέεεε, ψόφα πούστηηηηη, μὰ ἐγὼ ζμπούτσαμ, γελάω φωναχτερὰ (ὄχι τόσο ὅσο τὸ πρὶν ῥεψίδι μου) μὲ τὴν κάθε στερημένου κι ἀποτίστου γεννητικοῦ ὀργάνου, τέλος πάντων ἂς σηκωθῶ τοῦ γραφείου, πιάστηκα, ἦρθε ἡ ὥρα γιὰ ἕνα...

Τσάι. Ναί. Εἶναι τὸ μοναδικὸ τὸ ὁποῖον δὲν γίνεται νὰ κόψω. Ὄχι τόσο ἐπειδὴ μοῦ ἀρέσει ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ ἰατρὸς μὲ ἔχει πεῖ ὅτι ἕνα φλυτζάνι εἶναι ἐν τάξει, ἒ καὶ κάτι πρέπει νὰ πίνω. Ἔψαξα τὰ ἰντερνέτια καὶ κατέληξα εἰς τὸ πράσινο τοιοῦτο· αἱ (πολλαὶ) εὐεργετικαί του ἰδιότητες εἶναι πρᾶγμα τι λίαν θαυμασταί κι ἔπιβάλλεται ὄθεν, ἡ καθιέρωσίς του εἰς τὴν καθημερινὴν ἡμῶν δίαιτα. Φυσικά, ἀνερωτήθην πόσην καφεΐνη περιέχει - ἐὰν παραδείγματος χάριν περιέσχε περισσοτέραν άπὸ ἕναν ἑλληνικό οὒπς μὲ συγχωρῇτε τὸν χρυσαυγίτη! τούρκικο γκαϊφέ, θὰ τὴν σκεπτίκιζα τὴν φάση. Τί καλὰ ὅμως! Εἶδα ὅτι τὸ πράσινο τσάι περιέχει ὀλιγωτέρα καφεΐνη ἀπὸ τὸ μαῦρο (sorry earl grey!).

Mέχρι ποὺ μιὰ μέρα, σὲ ἐπίσκεψη σὲ σοῦπερ μάρκετ κι ἀφοῦ εἶχα φάει δύο ντὰμπλ σερενάτες καὶ λίγα κράντσυ γαριδάκια, ἔσπευσα πρὸς τὸν διάδρομο τῶν τεΐων. Ἐκεῖ εἶδα ἕνα ὡραῖο κυτίον χρώματος μὲ ἑλκυστικὰ χρώματα. Εἶχε κι ἕνα μῆλο πάνω του.

Πάντα κι ἀνέκαθεν τραβηχτικὸ τὸ μῆλο, τράβηξε καὶ ’μένα καὶ ἐν τέλει τὸ τσίμπησα.

Τὸ περίεργο εἶναι ὅτι εἶχε μιὰ στάμπα (κάτω ἀριστερὰ ἀπὸ τὸ apple, ἀχνοφαίνεται ἂν τὸ προσέξετε)  στὴν ὁποίαν ἔγραφε: caffeine free μὲ δύο ἀστερίσκους. Ἔψαξα τὴν παραπομπὴ τῶν ἀστερίσκων καὶ διάβασα:

Contrary to teas and like other infusions, this infusion is caffeine free.

Κι ἀναρωτῶμαι, εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἔχῃ καθόλου καφεΐνη;