ῥετρὸ

Τὸν εἶχα ἀγοράσει μὲ συνοπτικότατες διαδικασίες ἕνα κάποιο Σάββατο τοῦ Ἰανουαρίου τοῦ 92. Μπῆκα στὴν Γραμμὴ στὴν Στουρνάρη, ἀλὸ νέε μου, καλωσόρισας! καλῶς εὑρέθημεν μάστρο πωλητά, ἕναν ἄμστραντ σὲ περικαλῶ, μὴν τὸν τυλίξῃς, γιὰ μένα εἶναι. Ἔτσι ἁπλὰ τὸν ἠγόρασα, ἄνευ χρονοτριβουσῶν ἐρωτήσεων περὶ διαμετρημάτων καὶ δεδομένων καὶ ἐπιδόσεων μαρτυρουσῶν μιὰν ἐπιτηδευμένη κᾶτσε καλά τεχνογνωσία.

Εἰσήλθαμε στὸ πολυτελὲς νισσάν -ἐγώ κι ὁ άδελφός- καθήσαμε ἀμφότεροι στὸ ὀπίσθιον κάθισμα (ὁ πατὴρ ὡδήγει) καὶ ἀδιαλείπτως χουφτώναμε τὴν συσκευασία, μιὰ παρτούζα πρώτης! Φθάσαμε οἴκῳ, ἀλλὰ ὁ ἵμερος δὲν εἶχε καταλαγιάσει· τοὐναντίον, τίς ἡρεμεῖ ἄλλως τε μὲ χούφτωμα, διείσδυση θέλαμε! Χώσαμε πρίζα στὸ φίς, ζεστάναμε τὸν ἀργαλειό, λαδώσαμε τὴν μανιβέλλα κι ὀμπρός.

Ὁ ἦχος συγκριτικῶς μὲ τὸν προηγούμενο 6128 ἦταν διαστημικός, τὸ δὲ καλωσοριστικὸ burnin rubber σοῦ προεκάλει ῥίγη ὅμοια μὲ αὐτὰ ποὺ προκαλεῖ ἡ θέα τῆς ἀνατομίας τῆς (***censored ***) σὲ νιούφη ὁπλίτη σὲ κάποιο προκεχωρημένο φυλάκιο πεζικοῦ.

Πάντως, ὅσο διοκλητιανῶς μεγαλόπρεπα ἤρχισε ἡ φάσις, καθὼς περνοῦσε ὁ καιρός, κυττώντας τὸν πισὴ σκεπτόμην ποῦ εἶσαι νιότη ποὺ'λεγες πὼς θὰ γινόμουν ἄλλος.

Ἤτοι,πολλὰ παίγνια (ἀντιγεγραμμένα ἐννοεῖται) ἐνῷ ἔπαιζαν ἀψεγαδιάστως στὸν 6128 μάινορ, στὸν plus, σφύριζαν ἀδιάφορα καὶ ζητοῦσαν ὅρκους γνησιότητος. Τὸ Defenders of the Crown π.χ. ὅπερ μόνο καὶ μόνο ἀπὸ τὸν τίτλο μοῦ χάριζε τιτάνιον στύση, δέν ἔπαιζε. Σνὶφ λέγω, μὰ μοῦ ἀρνεῖσαι defence τοῦ Στέμματος, ἐμοί;;; Τὸ Nigel Mansell ἐπίσης, εἶχε ἕνα σκάλωμα, σὰν κάτι ἀπὸ ἄμεση χρεία ΚΤΕΟ, δὲν ἔπαιζε μὲ τίποτις. Κι ἄλλα παίγνια ὦν οὐκ ἔσται τέλος.

Παρὰ ταῦτα, δὲν τὸν ῥηξικελευθεξοβέλισα ὀργισθεὶς μὲ τὴν μανταροσύνη του. Οὔτε ὅμως τὸν εἶχα καὶ μενταγιὸν στὸν λαιμό μου ὅλα αὐτὰ τὰ ἔτη. Μὲ μιὰ ἀχνὴ διάθεση παραιτήσεως καὶ τὴν ὅλη τυψικὴ στάση σώματος ἑνὸς ὁσονούπω πρώην ἐραστοῦ, μὲ ψηφία πικρίας στὸ πρόσωπόν μου, τὸν ἔθεσα σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ τεταρτόπεμπτα δωμάτια τῆς τζεημσαϊβορικῆς ἐπαύλεώς μου ἐν Κατσουλίῳ Σαλαμίνος.

Τώρα, καμιὰ δεκαπενταριὰ ἔτη ἀπὸ τὴν ἐγκαθίδρυση pcακοῦ καθεστῶτος, διακρίνω μόνον μιὰν ἀχλὺ νόστου ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἐποχή. Τὸν ἔχω εἰσέτι τὸν πισέουρα, σὲ κάποιο πατάρι τέλος πάντων ἀλλὰ ἡ μόνη ἐπαφὴ μαζύ του περιορίζεται ἅπαξ μηνιαίως ὅταν σπεύδω στὸ ἐν Σαλαμίνι θέρετρον ἵνα καταβάλλω τό μηνιάτικο στὸν μπάτλερ.

Σὲ δραχμές.

Μὲ κέρματα.