Tσόντα τής Ν.Δ.

Η γγ. τής ΚΚΕ, Παπαρήγα χθές προχθές, χαρακτήρισε τόν ΛΑΟΣ, ώς τσόντα τής πολιτικής τής ΝΔ.

‘Ντάξ’, δέν λέω, ο Καρατζαφέρης γέννημα θρέμμα τής Νδούλας είναι, εκεί αντριώθηκε, εκεί έκανε, εκεί έδειξε. (άν καί πάντοτε έδειχνε χωρίς νά κωλώνη ότι δέν ανήκει στήν ελαφροδεξιά ξεπλυμένη παράταξη κι από πολύ νωρίς μάλιστα. Μέ τή φιλοβασιλική εφημερίδα πού εξέδιδε τό 1974, μέ τίς δηλώσεις του ότι θά έπρεπε η ΝΔ νά δώση ένα υφυπουργείο στήν Χρυσή Αυγή, μέ τήν παροχή φιλόξενου τηλεοπτικού χώρου στούς αμιγώς εθνικιστές όπως ο Κωνσταντίνος Πλεύρης, Γεώργιος Γεωργαλάς κλπ κλπ)

Λέγεται συχνάκις ότι κοινοβουλευτικώς ο Λαός πολλάκις έχει συστρατευθεί μέ τήν νουδούλα. Τούτο υποστηρίζουν οι θιασώτες μιάς στείρας αντιπολιτευτικής τακτικής, τής αντιπολίτευσης γιά τήν αντιπολίτευση. Έν πάση περιπτώσει, μπορεί νά είναι καί έτσι.

Τίς τελευταίες όμως δέκα ημέρες έχουν συμβεί τουλάχιστον τρία γεγονότα δεικνύοντα κάτι διαφορετικό.

1) η περίπτωση τών καταγγελιών από τόν Αθανάσιο Πλεύρη.
2) Η περίπτωση με τίς μπίζνες Βουλγαράκη όπου ο Καρατζαφέρης κατέθεσε συμβόλαιο της συζύγου τού τέως υπουργού συμβολαιογράφου κας Αικατερίνης Πελέκη, μεταξύ της Μονής Βατοπαιδίου και του ελληνικού Δημοσίου, στο οποίο φαίνεται να εισέπραξε 300.000 ευρώ. Επικαλέστηκε δε τη δήλωση του πατέρα της κ. Δ.Πελέκη, ο οποίος συμπράττει στο συμβόλαιο ως δικηγόρος της μονής, σύμφωνα με την οποία «δεν πήρε ούτε ένα ευρώ η κόρη του».
3) η περίπτωση μηνύσεως τού Κ. κατά (μεταξύ άλλων) τού υπουργού δικαιοσύνης.

Δέν ισχυρίζομαι ότι αποδεικνύεται σκληρή κι αδυσώπητη αντιπολίτευση. Απλά τά έκρινα σκόπιμο αναφοράς.
.
.
.
.
Χμ...

Κοινοβούλιο, βουλευτές, ψηφοφορίες, πλειοψηφίες, νομοσχέδια, τροπολογίες, ναός τής δημοκρατίας, προτάσεις μομφής, εκλογές, ψηφοδέλτια κλπ κλπ κλπ.

Πάντα, όποτε ακούω παρόλες περί Δημοκρατίας, όποτε έρχομαι σέ επαφή μέ συνισταμένες καί χαρακτηριστικά της, θυμάμαι τό Some words with a mummy τού Poe, ένα σπουδαίο απόσπασμα:



Μιλήσαμε μετά γιά τήν μεγάλη ομορφιά καί σημασία τής δημοκρατίας καί παιδευτήκαμε πολύ νά πείσουμε τόν κόμη γιά τά πλεονεκτήματα πού απολαμβάναμε ζώντας σέ μιά χώρα όπου υπήρχε ψήφος ad libitum καί χωρίς βασιλιά.

Μάς άκουσε μέ αρκετό ενδιαφέρον παρόλο πού έμοιαζε, κατά βάθος, νά διασκεδάζη λιγάκι. Όταν τελειώσαμε, είπε πώς πρίν από πολύ καιρό είχε συμβεί κάτι πού έμοιαζε πολύ μέ αυτό πού λέγαμε. Δεκατρείς αιγυπτιακές επαρχίες αποφάσισαν όλες, μεμιάς καί ξαφνικά, νά ελευθερωθούν καί νά δώσουν ένα υπέροχο παράδειγμα στήν υπόλοιπη ανθρωπότητα. Βάλαν μαζύ όλους τούς σοφούς τους καί παρασκεύασαν τό πιό μεγαλογυές σύνταγμα πού μπορεί κανείς νά φανταστή. Γιά λίγο καιρό, τά κατάφερναν αρκετά καλά. Μονάχα πού η συνήθεια πού είχαν νά καυχιούνται ήταν λίγο παραπάνω από υπερβολική. Όλη αυτή η ιστορία πάντως τέλειωσε, όταν οι δεκατρείς αυτές πολιτείες ενώθηκαν μέ άλλες δεκαπέντε ή είκοσι καί κατέληξαν στόν πιό μισητό κι αφόρητο δεσποτισμό πού γνώρισε ποτέ ο κόσμος.

Ρώτησα πώς τόν έλεγαν τόν τύραννο πού σφετερίστηκε τήν εξουσία.

Απ’όσο μπορούσε νά θυμηθή, λεγόταν Όχλος.

Μήν ξέροντας τί ν’απαντήσω, ύψωσα τήν φωνή μου καί τόν ειρωνεύτηκα πού δέν ήξερε τίποτα γιά τόν ατμό.