Μήν τό γλωσσοφάμε κιόλας...

Κάαααατι πάει νά γίνη, έ; Κάααααατι προσπαθείται... Έστω αμυδρά, φαίνεται ότι.

Φαίνεται ότι προσπαθή ο χειμώνας νά σταθή στά πόδια του. Νά φανερώση τά χαρακτηριστικά του, νά μάς υπενθυμιστή.

Σιγά σιγά βεβαίως, δέν χιονοκαλυφθήκαμε ντέ, αλλά τσουλά.

Ε! Καιρός ήταν!

Νά δικαιολογήση ρέ παιδί μου, τούς μισθούς του, (ασχέτως πού δέν τού στεκόμαστε καλοί εργοδότες) .

Νά δικαιολογήσωμε κι εμείς κάτι σκούρα πανωφόρια, μιά γκρί τραγιάσκα, ένα πλατύφυλλο κασκώλ. Καί πλήρους αφής αγκαλιές, ημιγόρδειο μπλέξιμο σκελών, θαλπώριες θωπείες.

Διότι, μετά από τίς αδιόρθωτες ντροπές, τό δερματόστικτο χάλι, τήν ανίατη πληγή τού πέρυσι, θά ήταν καταστροφή νά βρίσκαμε ακόμα ένα ήπιο φθινόπωρο στά μέρη τού δεκεμβρογεναροφεβρουαρίου.

Προκαλεί ασφυξία η εικόνα εύκρατου ίσως καί κοντομάνικου χειμώνα καί πάλι καί φέτος.