Τής αιμορροΐδος ο κάγκελας!

Εάν λοιπόν η γύρη στεκόταν ντούρα στά άνθη καί έδενε ο καρπός, εάν οι μίσχοι άντεχαν τούς φρέσκους καί τρυφερούς φασίολους, δέν θ’αργούσαν τά όσπρια νά ευδοκιμήσουν. Δάκτυλα μέ ρόζους καί νικοτίνιες κιτρινίλες θά τά μάζευαν καί τό μεσημέρι θ’άφηναν τό γιομάτο μέ τέτοια ζεμπίλι στήν κουζίνα. Η θειά θά έφτιαχνε μιά μερακλίδικη φασολάδα. Ρέγγες, ελιές θρούμπες, φέτα καί ωμό κρεμμύδι θά συνώδευαν αυτήν τήν αυτοκρατορική φασολάδα.

Καί τά βράδια οι κωλοτρυπίδες θά δούλευαν υπερωριστί.

Έάν. Όλα ταύτα, εάν η γύρη στεκόταν ντούρα.

Εσύ όμως χρυσέ μου, επέλεξες ευάερο νήσο τού αιγαίου. Πού νά σταθή γύρη!

Κι άνεργες, οι κωλοτρυπίδες, θά γυρνούν.

Άνεργες; Χμ... Μάλλον όχι.

Όλο καί κάτι θά βρούν νά πράξουν...

Παραδείγματος χάριν, κάποιες κωλοτρυπίδες μέ υφάκι θά αρνηθούν (φεύγοντας από) τό χριστιανικό τυπικό, ενώ θά σταθούν όρθιες, πλήρεις σεβασμού (χωρίς ν'αποχωρούν) στό μουσουλμανικό τέτοιο.

Τί κωλοτρυπίδες!