Βουτιά στήν ημερομηνία.

Τό ελάχιστο πού μπορούμε νά κάνουμε, εμείς οι βολεμένοι, στό μετερίζι τών ασταμάτητων κλίκ, κάτω από κλιματισμό πού φτύνει σάν τσόφλι πασατέμπου (σύκ) τούς καύσωνες, μέ μόνο προβληματισμό περί ποσότητος παγακίων (ξανά σύκ) στόν φράππο αλλά καί τόν συνδυασμό χρώματος μπλουζός καί περισκελίδος, είναι νά ποστάρουμε κάτι, αφιερωμένο σέ συμπατριώτες οι οποίοι γάμησαν τά νειάτα τους γιά κάτι πού όσος καιρός κι άν περάση, διακρίνεται φωτεινό.

Τό ποστάρισμα πάντως είναι μιά αισχρή αντιγραφή:

Μέ πηγές μή «φασιστικές» ο πήγασος παρουσιάζει κάτι καλό.

Παλαιότερα, ο Πρετεντέρης σέ ένα προηγούμενο εξέφραζε απορίες σάν κάτι κλήσεις στά κινητά πού κι η Παπαρίζου ησχολήθη μαζύ τους.

Τό κκε γιορτάζει, κλίνει τό γόνα ευλαβικά (καλά τό έγραψα, αλήθεια; Ποτέ δέν θά τό μάθω!) στούς νεκρούς τού «δημοκρατικού» στρατού, στήν όλη προσπάθεια εκείνων τών ετών, όταν σφιγγόταν γιά νά μπορέση τό γιουνανιστάν, νά απολαύση τά αγαθά τού υπαρκτού σοσιαλισμού έκ τών έσω.


ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕΓΙΑ ΤΑ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ (1946-1949)

Εξήντα χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), το ΚΚΕ στέκεται με περηφάνεια μπροστά στην άσβεστη εποποιία του.

Τιμάμε τους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, άντρες και γυναίκες, τους απλούς μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ. Όλες και όλους, νεολαίους στη μεγάλη πλειοψηφία τους, που πολέμησαν ηρωικά, στο Γράμμο και στο Βίτσι, στα Άγραφα και στο Πήλιο, στη Ρούμελη και στην Πελοπόννησο, στα Νησιά, παντού όπου «βρόντηξε ο Όλυμπος και πάλι». Αντιπαρατέθηκαν με τις κατά πολύ υπέρτερες δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού, της εθνοφυλακής, της Αστυνομίας και των ΜΑΥδων.

Τιμάμε όλους αυτούς, που, σε αφάνταστα δύσκολες συνθήκες, συνέχισαν την παράνομη δράση για την ενίσχυση του ΔΣΕ. Όλους όσους στα Μακρονήσια και στο εκτελεστικό απόσπασμα κράτησαν ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ.

Αξίζει ιδιαίτερη αναφορά στις νέες κοπέλες, απλές χωριατοπούλες, που ένοιωσαν στον αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο τη δικαίωση της ύπαρξής τους, το αληθινό νόημα της ζωής, αλλά και γνώρισαν στον πολιτικό αγώνα το πλαίσιο για την κατάκτηση της ισοτιμίας και της χειραφέτησης των γυναικών.

Ως υποδείγματα στρατιωτικής τακτικής έμειναν στην ιστορία της ένδοξης πάλης του ΔΣΕ οι μάχες του Καρπενησιού, της Νάουσας, της Καρδίτσας, της Αράχωβας Ναυπακτίας, η μεγάλη μάχη και ο ελιγμός στον Γράμμο και άλλες αναμετρήσεις.

Ο αγώνας του ΔΣΕ συνεχίζει πολλούς να εμπνέει και άλλους να προκαλεί. Οι τελευταίοι, η αστική τάξη και οι μηχανισμοί της, έχουν εξαπολύσει τόνους συκοφαντίας εναντίον του. Οι «ξενοκίνητοι ΕΑΜοβούλγαροι» και οι «Κομμουνιστοσυμμορίτες» των προηγούμενων χρόνων, μαζί με τη λαθολογία που άφθονη σκορπίζουν οι σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, σε συνδυασμό με τον πιο εκλεπτυσμένο σύγχρονο αντικομμουνισμό, χαρακτηρίζουν την αστική προπαγάνδα στην 60χρονη πορεία που κύλησε από τη δημιουργία του ΔΣΕ. Σήμερα αναποδογυρίζουν και πάλι την ιστορία μέσα από την επιστημονικοφανή «αναθεώρησή» της.

Η δράση του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα. Το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή του. Αυτά τα γεγονότα καταδείχνουν και τις μεγάλες δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει ο ΔΣΕ.

Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν αντιιμπεριαλιστικός και διεθνιστικός. Πέραν των άλλων, έβαλε το δικό του βάρος υπέρ του αγώνα των λαών, σε μια περίοδο που ο ιμπεριαλισμός είχε ξεκινήσει τον λεγόμενο «ψυχρό πόλεμο».

Η πάλη του ΔΣΕ αποπνέει μόνο δίκιο και ακατάβλητη ηθική, επειδή δίκιο και ηθική αποπνέει ο αγώνας της εργατικής τάξης, ο αγώνας του ΚΚΕ, είτε έφερνε νίκες, είτε έρχονταν πικρές οι ήττες.

Το ΚΚΕ προσπαθεί να διδάσκεται από τη θετική και την αρνητική πείρα του ΔΣΕ, από την γενικότερη πείρα του εργατικού – λαϊκού κινήματος των μεγάλων χρόνων της 10ετίας 1940-1949.

Ο αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της πάλης του ΔΣΕ προσδιορίζεται από τις συνθήκες που επέβαλαν τη δημιουργία του και τα αντίπαλα στρατόπεδα που συγκρούστηκαν: Από τη μια πλευρά των λαϊκών δυνάμεων, που εκφράζονταν πολιτικά από το ΚΚΕ και συμμάχους του, όπως το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας (ΑΚΕ) και από την άλλη όλων των συνασπισμένων εγχώριων αστικών δυνάμεων και των ξένων συμμάχων τους.

Αντιπαρατέθηκε η ένοπλη μαζική λαϊκή πάλη με την ένοπλη και θεσμική κρατική βία που ασκούσαν οι μηχανισμοί και οι κυβερνήσεις των Τσαλδάρη, Σοφούλη, Μαξίμου, των «δεξιών» και «φιλελεύθερων» κομμάτων από κοινού με τον εγγλέζικο και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Το «δόγμα Τρούμαν» και το «σχέδιο Μάρσαλ» συντέλεσαν αποφασιστικά στη νίκη της αστικής τάξης.

Ο νέος ένοπλος λαϊκός αγώνας στηρίχτηκε στην οργανωτική- πολεμική πείρα του ΕΛΑΣίτικου αγώνα 1942-1945 και σε δυνάμεις που συμμετείχαν στον ΕΛΑΣ.

Παρά τη «Συμφωνία της Βάρκιζας», αυτόν τον απαράδεκτο συμβιβασμό σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος, η αστική τάξη δεν είχε μπορέσει να κερδίσει την πλειοψηφία του λαού, έστω και τυπικά, κοινοβουλευτικά. Η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση είχε αφήσει μεγάλη αγωνιστική παρακαταθήκη στη συνείδηση του λαού, στις μορφές οργάνωσης και στις μορφές πάλης. Μετά την απελευθέρωση το ΚΚΕ και άλλες ΕΑΜικές δυνάμεις πρωτοστάτησαν στην πάλη κατά της αντίδρασης και των συμμάχων της. Η αστική τάξη ήθελε κυριολεκτικά να τσακίσει κάθε πνεύμα αντίστασης, κάθε προσπάθεια δικαίωσης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Οι αστικές δυνάμεις για να αντιστρέψουν πλήρως και προς όφελός τους τον συσχετισμό των δυνάμεων και για να σταθεροποιήσουν την εξουσία τους, κατέφυγαν στη δολοφονική βία και στην πιο ωμή τρομοκρατία, επέλεξαν το αιματοκύλισμα, στηριγμένες στην αμερικανική οικονομική, στρατιωτική και πολιτική ενίσχυση, μετά την εκφρασμένη φανερή αδυναμία της Μεγάλης Βρετανίας να συνεχίσει αυτόν το ρόλο.

Όσοι, συνειδητά ή όχι, παραγνωρίζουν τη σκληρότητα της ταξικής πάλης, τις συνθήκες της εποχής, τα σχέδια των αστών, που είχαν ξεκινήσει από τα χρόνια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ με την υποστήριξη των άγγλων ιμπεριαλιστών, συγκαλύπτουν την πραγματικότητα και τους πραγματικούς υπεύθυνους.

Δεκατρείς μήνες μετά τη «Συμφωνία της Βάρκιζας» η κατάσταση είχε διαμορφωθεί ως εξής, σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος: 1.289 δολοφονίες, 6.671 τραυματισμοί, 31.632 βασανισμοί, 18.767 λεηλασίες και φυλακίσεις, 84.931 συλλήψεις, 509 απόπειρες φόνου, 265 βιασμοί γυναικών.

Παράλληλα, μετά τις εκλογές του 1946 και την ίδια χρονιά το νόθο δημοψήφισμα για την επιστροφή του βασιλιά, η κρατική καταστολή θωρακίστηκε ακόμα περισσότερο (Γ’ ψήφισμα τον Ιούνιο του 1946, ψήφιση του Α.Ν. 509/1947) «δια την διάδοσιν ιδεών εχουσών σκοπόν την ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού «συστήματος», κ.ά).

Το λαϊκό κίνημα εκείνων των χρόνων βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα: Υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση; Αν και με καθυστέρηση, επέλεξε το δεύτερο δρόμο, όπως κάθε λαός που αρνείται να δεχτεί την ταπείνωση και τον εξανδραποδισμό. Δεν ταίριαζαν αυτά σε εκείνους και σε εκείνες που μόλις είχαν αφήσει πίσω τους τον σηκωμό του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, της ΟΠΛΑ, της Εθνικής Αλληλεγγύης και τον αγώνα του ΕΛΑΣ κατά των Εγγλέζων και των εγχώριων αστικών δυνάμεων τον Δεκέμβρη του 1944.

Το δρόμο της αντίστασης, σε άλλες συνθήκες, επέλεξε το ΚΚΕ και στα χρόνια που ακολούθησαν την ήττα του ΔΣΕ. Στις φυλακές και στις εξορίες, στα εκτελεστικά αποσπάσματα και στην παρανομία, στη νομιμότητα αργότερα και μέχρι σήμερα. Μπόρεσε να σταθεί όρθιο στις αρνητικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν διεθνώς και στο ίδιο το ΚΚΕ το 1989-1991.

Όλα τα τελευταία χρόνια οργιάζει η αστική προπαγάνδα που βάλλει κατά της ταξικής πάλης, ανεξάρτητα από τις μορφές που μπορεί αυτή να πάρει, και που την στιγματίζει ως ξεπερασμένη και επιζήμια για τα λαϊκά συμφέροντα. Μαζί της συκοφαντούνται και οι πιο υψηλές αξίες που γνώρισε η ανθρωπότητα, οι κομμουνιστικές αρχές και επιδιώξεις.
Είναι πλημμύρα τα ιδεολογήματα στήριξης της «κοινωνικής συναίνεσης», του «διαλόγου» ανάμεσα στους λεγόμενους «κοινωνικούς εταίρους». Η ταξική συνεργασία διαφημίζεται ως το μέσον που οδηγεί στην αντιμετώπιση των «σύγχρονων προκλήσεων», στην κοινωνική προκοπή και στη διασφάλιση των νέων γενεών.

Συγκαλύπτεται η βία του αστικού κράτους, που εκφράζεται με τη νομοθεσία, τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του. Το ίδιο και η πολύμορφη βία που ασκούν οι κεφαλαιοκράτες κατά των εργατών και των εργατριών στους τόπους εργασίας.

Εργατικά – λαϊκά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα διασύρονται, ενώ επιστρατεύεται ένας φαρισαϊκού τύπου «ανθρωπισμός», για να εμφανίσουν τους ένοπλους μαχητές ως και στυγνούς δολοφόνους. Την ίδια ώρα η τρομοκρατία των καπιταλιστικών κρατών μέσα στις χώρες τους και εναντίον άλλων λαών και χωρών, με πολεμικά και διπλωματικά μέσα, συνεχίζεται και εντείνεται. Η βία των καπιταλιστικών κρατών έχει πάρει νέες διαστάσεις και ταξικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα.

Κάθε εργάτης και εργάτρια που είναι θύμα της ανελέητης εκμετάλλευσης, κάθε νέα και νέος που αρχίζει τη ζωή μέσα στη ζούγκλα όπου κυριαρχεί το άδικο του ισχυρού, είναι σε θέση να αντιληφθούν την αιτία και το στόχο αυτής της ιδεολογικής επίθεσης. Οι εκμεταλλευτές, οι παρατρεχάμενοι και οι καλοπληρωμένες πένες τους, οι πολεμοκάπηλοι και οι ενώσεις τους, κτυπούν γενικά την ιδεολογία της ταξικής πάλης, επειδή ακριβώς ανησυχούν για το μέλλον της ταξικής κυριαρχίας τους. Φοβούνται την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Παίρνουν προληπτικά μέτρα, ώστε να μην μπορέσει η εργατική τάξη να συνειδητοποιήσει την κοινωνική θέση και την ιστορική αποστολή της. Ο φόβος τους για το μέλλον είναι που στρέφει την ιδεολογική τους επίθεση κυρίως κατά της νεολαίας. Θέλουν να εντάξουν στους σχεδιασμούς τους τη ζωντάνια και τη δημιουργικότητα, τις αγωνιστικές διαθέσεις της.

Δεν θα το πετύχουν! Οι κοινωνικές αντιθέσεις δε χωράνε στα ιδεολογήματα της λεγόμενης «εθνικής ομοψυχίας» και της «κατάργησης των διαχωριστικών γραμμών», που προπαγανδίζει η κυβέρνηση και το κόμμα της ΝΔ.

Όπως αποδείχνει η ιστορία, την ανθρωπότητα έφεραν μπροστά οι μεγάλες αστικές επαναστάσεις, οι προλεταριακές επαναστάσεις, πρώτη απ΄ όλες η μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία.

Μπροστά έφεραν τον κόσμο η καθοριστική συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη συντριβή του φασιστικού ιμπεριαλισμού κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, η πάλη των λαών της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής, της Μέσης Ανατολής, της Κούβας και της Παλαιστίνης.

Είμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε αγωνιζόμενο λαό που διεκδικεί το δίκιο του. Παλεύουμε να δυναμώσει ο μαζικός πολιτικός αγώνας στην Ελλάδα.

Γνωρίζουμε ότι ο δρόμος είναι δύσβατος, όπως και ότι τα πιο δύσκολα βρίσκονται μπροστά. Αλλά έχουμε βαθειά πίστη στην εργατική τάξη, στις ριζοσπαστικές λαϊκές δυνάμεις. Η στρατηγική του ΚΚΕ μπορεί να συνεγείρει πολλές νέες χιλιάδες εργατών, νεολαίων, γυναικών, μικρομεσαίων αγροτών και αυτοαπασχολούμενων, ΕΒΕ, διανοουμένων.

Ο συσχετισμός δυνάμεων θα αλλάξει. Το ζητούμενο είναι να γίνει αυτό το γρηγορότερο. Να αρχίσει τώρα και να εκφραστεί παντού. Στην καθημερινή πάλη, στα συνδικάτα, στα σχολεία, στα Ανώτατα Ιδρύματα, στις τοπικές εκλογές του Οκτωβρίου, στις εκλογές για το Κοινοβούλιο. Αποδυνάμωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που υπηρετούν το κεφάλαιο. Ακόμα μεγαλύτερη αποδυνάμωση του ΣΥΝ που η παρουσία του, η ηττοπαθής στάση και η συμβιβαστική πολιτική του ζημιώνουν το λαϊκό κίνημα, ενώ συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ και μαζί συκοφαντούν το ΚΚΕ.

Ισχυρό ΚΚΕ, προχώρημα της συσπείρωσης δυνάμεων, ενίσχυση των προϋποθέσεων για τη δημιουργία του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, που θα ανοίξει το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία.

Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για το λαό. Οι εκπρόσωποι της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, που διατυμπανίζουν ως εναλλακτική λύση την ανάγκη για ένα άλλο «ευρωπαϊκό μοντέλο», εξαπατούν τους εργαζόμενους. Γνωρίσαμε τον «μέσο δρόμο» με την κυβέρνηση Ντ’ Αλέμα στην Ιταλία, τότε που βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία, με την κυβέρνηση Ζοσπέν στη Γαλλία, που ο Γαλλικός λαός ένοιωσε στην πλάτη του τη φιλομονοπωλιακή πολιτική της. Αλλά και στη Γερμανία, των 5.500.000 ανέργων, όπου συμπήχτηκε το μέτωπο χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατίας. Θα τον ξαναδούμε τώρα στην Ιταλία των Πρόντι – Μπερτινότι. Ο «μέσος δρόμος» είναι δρόμος του κεφαλαίου.

Το σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» εκφράζει τον ουτοπικό στόχο για έναν ανθρώπινο καπιταλισμό. Ένας άλλος κόσμος πράγματι είναι εφικτός, όμως αυτός ο κόσμος είναι ο σοσιαλιστικός. Είναι η εργατική εξουσία που καταργεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και όχι οι ουτοπίες που εξ αντικειμένου αφήνουν άθικτο το σύστημα και αξιοποιούνται από το κεφάλαιο ως μέσο κατασίγασης και ανώδυνης εκτόνωσης ριζοσπαστικών διαθέσεων και αντιδράσεων.

Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα που ακολουθούν τη ΝΔ, όσο και εκείνα που βρίσκονται στο ΠΑΣΟΚ, έχουν εδώ τη θέση τους: Στο ΚΚΕ και μαζί με το ΚΚΕ. Εδώ χτυπά η καρδιά του μέλλοντός μας. Εδώ βρίσκεται η δικαίωση του αγώνα και της θυσίας του ΔΣΕ. Εδώ γίνονται ένα, το χθες με το σήμερα και το αύριο.

3 Ιουνίου 2006
Η ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Φαντάζομαι ότι το ΚΚΕ, πλέον, θά αναγνωρίζει καί στήν άλλη πλευρά ότι θά πρέπει νά τιμήσει τούς νεκρούς του. Όχι μόνο επειδή όλοι οι νεκροί, μανάδες είχαν καί τούς κλάψαν αλλά όπως λέει καί ο αχώνευτος Πρετεντέρης, η μία πλευρά, η τών νικητών δικαιώθηκε από τήν Ιστορία.

Τέλος, κάτι πού είχε ποσταρισθή στό audiogalaxy, πρίν από τέσσερα χρόνια:

28/08/02 vangelakas - 29 Αυγούστου... Μιά βουτιά στήν ημερομηνία...

Ο κουλουρτζής της Μαξίμου απόρησε. Απόρησε με την έκφραση τού κατερχομένου της κλίμακος τού πρωθυπουργικού μεγάρου, υπουργού. Κατήφεια. Μα , σκέφτηκε ο ταπεινός κουλουρτζής, είναι δυνατόν μια τέτοια ωραία αυγουστιάτικη ημέρα, κάποιοι να έχουν τέτοια μούτρα; Γιατί;

Γι’αυτό έμεινες κουλουρτζής ! Επειδή τέτοιες χαζές σκέψεις – απορίες επεσκέπτοντο ανέκαθεν το (όπως όόόόλα καταμαρτυρούν) ακατοίκητό σου!

Ο υπουργός είχε ήδη αφήσει τόν αύλειον χώρον τού πρωθυπουργικού μεγάρου και άραζε στην (παραδόξως ευπρόσδεκτον για την εποχή) θαλπωρή τής Mercedes του. Το ταλαιπωρημένον ύφος όμως και ο προβληματισμός του δεν έλεγαν να τον αφήσουν...

Μέγας ο προβληματισμός τού υποργού μας των οικονομικών , λοιπόν. Ευδιάκριτο ακόμη και στις λεύκες της οδού...

Μα γιατί;

Από την κατάληξη τού επωνύμου του (-άκης) ο οιοσδήποτε καταλαβαίνει ότι η Μεγαλόνησος (ως τόπος καταγωγής) τον περιμένει για θερινά highλίκια! Και παραταύτα, κατηφής...

Μα γιατί;

Ένα από τά πρώτα πράγματα πού μαθαίνει ένας υπουργός (και δεί οικονομικών) εκτός βεβαίως από τις παροχές προς αυτόν (χαμηλοβλεπούσες και ντροπαλές θωρακισμένες Mercedes π.χ.) είναι το ισοζύγιον πληρωμών δέον να είη θετικόν. Για να μήν υπάρχη εξωτερικόν χρέος θα πρέπη οι εξαγωγές να είναι μεγαλύτερες τών εισαγωγών...

- Μα δέν είναι μεγαλύτερες όμως , γαμώ το χαρτί μου! Ξέσπασε ο τών οικονομικών υπουργός μας, κάνοντας τον οδηγό του να λοξοκυττάξη πίσω... Εισάγουμε περισσότερα απ’όσα εξάγουμε, κατέληξε συμπερασματικά , χωρίς ωστόσο να ηρεμήση....

- Μά γι’αυτό ρε μαγκίτη , έγινες υπουργός! Για να δίνης λύσεις! Παρενέβη στό μουντό κλίμα τού τουτού ο τολμηρός οδηγός! Σιωπηλά όμως, δεν είχε και φοβερή διάθεση να ψάχνεται αυγουστιάτικα...

Δέν μπορούμε όμως να καταλογίσουμε θερινή ραθυμία στόν υπουργό... Σκέψεις πολλές στο μυαλό του, άπειραι αι εν αυτώ χημικαί αντιδράσεις... Σκέψεις – σκέψεις – σκέψεις.

Δέν ξέρουμε εάν επειδή την λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου ανήρχετο το τουτού , έκανε τον υπουργό μας να εύρη λύση...

- Παλιόπαιδα! Αδιόρθωτα! Παλιοχαρακτήρες! Ο Φασισμός έδειξε για μία ακόμη φοράτο αποκρουστικόν πρόσωπόν του! Διότι εάν δέν... Ναι!!! Βέβαια!!! Διότι οι εξαγωγές μας θα ήσαν περισσότερες και οι εισαγωγές ακόμη ολιγώτερες εάν... Βέβαια!!! Έτσι δέν είναι , Απόστολε;

- Ορίστε; Δέν σάς κατάλαβα υπουργέ μου! Είχα τόν νού μου στόν φωτεινό σηματοδότη ! Δέν είναι μούρλια αυτό το κοκκινάκι; Απήντησε ισιώνοντας το χνουδωτό πηλίκιον με τον πράσινο ήλιο, περιμένοντας να ακούση σοσιαλιστικές «νουθεσίες» (λέγε με καριολίκια) με αυτό το κλασσικό ύφος ενός παιδιού πού μόλις η δασκάλα το έχει πιάσει να μήν προσέχη στήν παράδοση και να σκαλίζη την μύτη του...

- Ρε σύ Απόστολε! Δεν με παρακολουθείς! Και θα σέ μαλώσω! Άκου! Κατάλαβες , φαντάζομαι , πόσο με κούρασε αυτό το «ΕΙΣΑΓΩΓΑΙ-ΕΞΑΓΩΓΑΙ» και η διαφορά τους... Λοιπόόόόν... ! Εξηγούμαι... Εάν οι φασίστες δέν έδειχναν τον πολλάκις θρυλούμενον απανθρωπισμό τους και άφηναν τούς ήρωες και φιλανθρώπους κομμουνιστές να κερδίσουν στον πόλεμο τού 46-49, το απώτατο αποτέλεσμα σήμερα, θα ήταν να μην εισάγουμε ρωσίδες (κλπ κλπ κλπ) χορεύτριες , αλλά εμείς να στέλνουμε (οι εξαγωγές πού λέγαμε) ελληνίδες «καλλιτέχνιδες» στά αναλόγου υφής «studio 54» κλαμπάκια! Γαμώτο!!! Για μίίίίία ακόμη φορά οι φασίστες απετέλεσαν
τροχοπέδη εις την οικονομικήν πρόοδον και ανέλιξιν τής (παρά τρίχα και ευκταίας σοβιετικής) ελλάδας! Ξανά λοιπόν: Γαμώτο!!!

- Ναι ναι! Ιδιαιτέρως πομπωδώς στά όρια τού εμφανούς, συμφώνησε ο οδηγός , προτείνοντας ένα μπουκάλι ουίσκι με δύο ποτήρια... Ναστρόβια υπουργέ! Εσύ νά’σαι καλά!