Κι όλο περιμένει πάλι τήν στιγμή…

Φλίπ φλίπ φλίπ, κατρακυλάνε αι ρανίδες τής θελήσεως, τής επιθυμίας, τής λαχτάρας σέ στιγμές, κατάστασι, περιβάλλον Ιθάκης.

Κι αυτός/ή κυττά ψηλά, έξω, νά μαρτυρήση άνεσι.

Άς μήν ξεχνάμε, νά μήν παραβλέπωμε τό έξής:

Δέν αρκεί, δέν είναι κατάληξις τό νά έλλιμενισθής.

Βρίσκοντας τήν Ιθάκη καί φθάνοντας, κατεβαίνοντας άπό τό παπόρι, τίποτε δέν τελειώνει εκεί. Αντιθέτως. Όλα τότε αρχίζουν. Ποιός παραμένει στό λιμάνι εξάλλου; Τό μετά, οι βόλτες, η εξερεύνηση, οι τσάρκες στήν ενδοχώρα είναι τό φλέγον.

Άλλοίμονο έάν άρκούμεθα μόνον στόν λιμένα.