Μπλούμ!

Η άσημένια ειδωλοειδής παράστασις έφερνε κάτι σέ θαλαττινό.

Ένα ψαράκι.

Ναί, ήταν ένα ψαράκι, αγνώστου ράτσας καί λοιπών δεδομένων, έδειχνε όμως πολύ ελκυστικό, πολύ θελκτικό εξού καί η μετ’αυτών εσαεί συμπαρουσία.

Η έκφρασις «έξω άπό τα νερά του» δέν είχε νόημα. Αιωρείτο. Περίπου κρεμασμένο. Σέ σκοτάδια. Όχι πολύ πηχτά, αλλά ήταν σκοτάδια.

Μιά αργή κίνησις άπό τόν χωρο που τό είχε, τό εκανε κι αυτό νά συμπαρασερνεται. Τό παιγνίδι μέ τόν αφρό.

Κλιμακωτώς η κίνησις τάχευε. Ανάμεσα σέ πετρώδεις σκοπέλους. Μεγάλους καί κινουμένους.

Μπλεκόταν καί σέ άλλες περιοχές. Κουπιά τάραζαν τίς σταθερές ταχύτητες.

Τό ψαράκι κύτταζε, η παροιμιώδης σιωπη δέν ταραζόταν. Έβλεπε κουπιά στούς σκοπέλους κι αυτό άπό κοντά.

Ώσπου, η βραχεία μνήμη του ταράχτηκε. Θυμήθηκε κάτι παλιά. Καί βούτηξε στήν υγρή θεληση τού σήμερα καί τού πάντα.