Μεταξύ τύρου, αχλαδιού καί εκσπερμάτωσης.

Περιδιαβαίνοντας βλογς τινά, δηλαδής τούς κύκλους τής ανορεξίας, τής επώδυνης στύσεως, τής άνευ φάναρου αναζήτησεως ουχί ανθρώπου αλλά αιδοίου/φαλλού, στέκομαι σέ ακηρύκτους διαγωνισμούς γιά τήν πλιότερη εκβραζομένη ποσότητα χολής μέ απίστευτα πολλή συγκέντρωση οξέων.

(Είναι πράγματι πολύ περίεργο πώς ανθρώπινα στομάχια χωρούν, αντέχουν τέτοια λαβυγρά)

Σε αυτό μερίδα τού λέοντος έχει η επιθεση κατά κάποιων παραδοσιακών αξιών. Δέν θά πώ κατά Χριστόδουλου, κατά Εκκλησίας, και λοιπών σκοταδιστικών δυνάμεων σάν τόν Σκαθαροζούμη ασούμε.

Δέν έχει ιδιαίτερη σημασία νά καταδειχθή ο καρκίνος κάποιων οι οποίοι κατατάσσουν τον ΧριστόδουλΑ ώς τόν πρώτο μεταξύ ίσων στήν ευγενή διμοιρία τών αθλίων όπως ο Δουρής, ο τυφώνας Κατρίνα, ο Παπαχρόνης...

Φορείς τέτοιων απόψεων καλό είναι νά μένουν ήσυχοι, νά αφήνωνται νά τά βρούν μέ τά απύθμενα συμπλέγματά τους τά οποία τούς ταλάνιζαν, τούς ταλανίζουν καί θά τούς ταλανίζουν εσαεί.

Στέκομαι όμως στήν αφ’υψηλού στάσι κάποιων οι οποίοι αφού τύπωσαν κάρτες μέ τίς λέξεις «πολιτειολόγος – διεθνολόγος» κάτω από τό όνομά των, τήν είδαν γαμιάδες σκέψης, ποδηγέτες συμπεριφορών, ανδρεικελίζοντες μυαλά και πετάνε τήν παρόλα τους.

Εδράζονται στήν άποψή τους, στήν υποκειμενική σκέψη καί θέση των καί βάσει αυτών κρίνουν τά πάντα πλήν τής νυχοφαγίας τίς Τετάρτες τών Μαρτίων. Μέ βολταιρικό ύφος καί μπόλικα βολτ σέ όποιον θελήσει νά εκφράση κάτι διαφορετικό.

Σαφώς καί δέν είναι κακό κάποιος νά εκθέτει άποψη – έστω μέ γαμαρχίδικη, λουδοβίκειο εικόνα. Αλλά πρώτα άς μήν αυθεντικοποιούμε τήν ημετέραν θέση καί βάσει αυτής νά προσπαθούμε νά μεταδώσουμε πεποιθήσεις σάν νά ήσαν, σάν νά είναι αυτονόητες καί γραμμένες μετωπωειδώς στό μεγάλο τής Ζωής βιβλίον.

Άς κουλάρουν κάποιοι εν μέσω αχ – βάχ. Υπάρχει – ουν κι άλλες σκέψεις . Η αλήθεια δέν κρύβεται μόνον στά δικά τους κεφάλια μεταξύ διάθεσης κι έντονης λαχτάρας νά φροντίσουν γιά τό καλό τού κεφαλιού τους.

Όπως κάποιοι άλλοι χαβαλέδες οι οποίοι σε θετικά σχόλια, τρέχουν γρήγορα, στέκονται μπροστά σέ έναν καθρέπτη μέ μιά τσατσάρα, καί χτενίζουν τό μαλλί. Κλείνοντας τά μάτια, ηδονίζονται, ανακαλώντας κάποια μπραβοσχόλια πού διάβασαν. Μέ μεγάλη προσοχή, ηρεμα και χαλαρά γραπωθείσης τής τσατσάρας φροντίζουν αγαπησιαρίζουν τό κεφάλι τους...

Όταν όμως αλλάζει η φρουρά κι ο νέος δεκανέας αλλαγής φέρνει μιάν αποδοκιμασία τότε ο ήρως μας αφήνει σέ νεσεσέρ τήν τσατσάρα, καλύπτει τό ξεσκέπαστο κεφάλι καί βγάζει έναν φιλιππικό πού θά έκανε τόν Δημοσθένη νά γίνη τσαγκάρης καί τόν Λυσία πράκτορας κρατικών λαχείων.

- Καί τί είναι αυτά πού μού λές, καί άν έχης τά αρχίδια έλα ενώπιόν μου νά μέ βρούσης (sic) καί λοιπά καί λοιπά καί λοιπά εξασκούμενα τήν μαγκιά κλανιά φύση μας.

Τόν πούτσο κλαίγανε καί δέν τού τόνε λέγανε, δηλαδής.