ὁδηγίαι

 

Δὲν εἶναι μόνον ὅτι τὶς ἀπογοητεύσεις δὲν τὶς προτείνουμε σὲ φίλους ἀλλὰ αὐτὲς τὶς προτείνουμε/προτείνω σὲ ἀχώνευτα ἀτομάκια τοῦ εὑρέως κύκλου μας/μου. Πασπαλίζω τὴν πρότασή μου μὲ σιβυλλικοὺς ἀφορισμοὺς καὶ θολὲς αἰτιάσεις (πουχοὺ ἀσποῦμε: τὸ βιβλίο ἀποτελεῖ μιὰ ἀποθέωση τῆς γνωστῆς ἐξισώσεως τῶν στρουχτουραλιστῶν ὅπου γλῶσσα ἰσοῦται μὲ πρόσωπο σὺν τὸ πρᾶγμα) ὁπότε ὅταν αὐτὰ τὰ ἀχώνευτα ἀτομάκια τελεύουν τὸ βιβλίο καὶ πρώτη ἀντίδρασίς των τὸ ἀναλογίζεσθαι «τί ἐν τῷ μπούτσῳ ἐδιάβασα τώρα;» νὰ ἀμφιβολεύουν καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ πείσουν ἑαυτὸν ὅτι προφανῶς ἦταν σπουδαῖο (τὸ βιβλίον) ἀλλὰ ἡ διάνοιά των κἄτι ἤπαθεν ἐσχάτως καὶ δὲν χουφτώνει εὐήλια νοήματα ὁπότε ἵνα πρὸς ἴασιν νὰ σφίγγονται μπὰ καὶ τὸ καταφέρουν καὶ «μήπως μωρὲ νὰ ξαναδιάβαζα πάλι ἐκεῖνο τὸ κεφάλαιο περὶ μελέτης τῶν μπεκενμπάουερ καὶ πουλόφσκι σχετικὰ μὲ τὴν ποίηση τῶν ούκρανῶν τροβαδούρων τοῦ 14^ου αἰῶνος;»