ὡς σκύλα

Θέλω νὰ στηλιτεύσω μετὰ βδελυγμίας τὴν χρῆσιν τοῦ λατινικοῦ ἀλφάβητου ἥτις παρατηρεῖται εἰς τὰ ἐσεμέσια αὐτῆς τῆς ἀνάφτρας τῆς Καρλότας.

Εἶναι λίαν λυπηρὸν νὰ βλέπῃς τὸ άλφάβητον τῶν δυτικῶν νὰ ἐξαπλοῦται ἀντὶ τοῦ κυριλλικοῦ καίτοι στὴν Σερβία, στὸ Βελιγράδιον, τὴν πάλαι ποτέ, πρωτεύουσα τῆς ὁμοσπονδίας ὑφίσταντο λόγῳ κροατῶν, σλοβένων, μουσουλμάνων τῆς Βοσνίας Ἑρζεγοβίνης (ἀνεγνωρίσθησαν ὡς συστατικὸν ἔθνος τῆς Νοτιοσλαυίας μόλις τὸ 1971) ἀλλὰ καὶ ἀλβανῶν (δὲν ἀνεγνωρίστησαν ποτὲ ὡς τοιοῦτον ἔθνος) ἀμφότερα τὰ συστήματα.

Μὴν ποῦμε δὲ τί γίνεται εἰς τὴν ετέραν sui generis σερβογενῆν χῶραν, τὸ Μαυροβούνιον. Στὴν Ποντγκόριτσα, τὰ πάντα ὅλα λατινιστί.

Δὲν εἶναι δυνατὸν, κυρίες καὶ κύριοι, νὰ γράφῃ λατινιστὶ ἡ Καρλόττα, θέλω τὸν σκληρό σου γκιώνη τώρα, πόσο ντόνε θέλω καὶ πόσο μοῦ λείπει ἡ ζεστὴ ἀγκαλιά σου ὅπως τὰ καλοκαίρια μὲ κτυποῦν ὡς μαχαίρια· εἶναι μία βαρέα σκιὰ στὴν κληρονομιὰ τῶν πρωτοπόρων στὸν ἀντιφασιστικὸν ἀγῶνα Νοτιοσλαύων.