δὲν μιλᾷς

 

Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ καλλίτερα (sic) τοῦ ἀθέου θεΐσκου Γούντυ Ἄλλεν, εἶναι τὸ μποῦλλετς ὄβερ μπρόντγουεϋ· μαζὺ μὲ τὸ ζέλιγκ καὶ τὸ μπρόντγουεϋ ντάννυ ῥόουζ σιάχνουν μιὰν τριάδα γκαμῶ, δύναμαι νὰ εἴπω. Στὸ μποῦλλετς λοιπόν, μία φράσις κυριαρχεῖ, χωρὶς νὰ ἐπισκιάζει τὶς λοιπές! Τὴν λέει κυρίως ἡ πρωταγωνίστρια (καὶ τῆς παραστάσεως) ὅταν τὴν πιάνουν τὰ νευρωτικά της, τὰ ἔχοντα ἀνάγκη ἐπιβεβαίωσης, ἀκόμα καὶ τὰ μὴ ἔχοντα τέτοια ἀνάγκη.

Ντὸντσπίκ.

Ὁ σκηνοθέτης τῆς λέει κἄτι, σὲ εὐχαριστὼ ξερωγὼ κι αὐτὴ ντὸντ σπίκ. Εἶσαι πολὺ καλή, τελικὰ νομίζω ὅτι σὲ γουστάρω, θέλω ἐν τέλει νὰ σὲ λαδώσω μωρό μου! Μὰ αὐτή, τἄπαμε. Ντὸντ σπίκ. Καὶ δὲν ἀκούει προφανῶς τοῦ ἄλλου τὸ λογύδριο· ἢ ἔστω, κάνει ὅτι δὲν ἀκούει.

Αὐτὸ θυμήθηκα διαβάζοντας προχθὲς ἕναν διάλογο (καὶ ὄχι ἄκουγα) μεταξὺ χρυσαυγιτῶν καὶ μικροπουλητῶν σὲ λαϊκὲς ἀγορές, ὅπου οἱ πρῶτοι ἔσπευσαν αὐτόκλητα (γιὰ) νὰ ἐφαρμόσουν τὸν νόμο, τραμπουκοειδῶς ἒεεε ὄχι! Λάθος! Μεταξὺ ἀναρχικῶν καὶ ἑνὸς ἰατροῦ, φερομένου ὡς λαδωματία (φερόμενος ὡς τέτοιος στὶς πρωϊνὲς κουβέντες τοῦ μπάρμπα μου τοῦ ψεύτη, τῆς θειᾶς μου τῆς εἰλικρινοῦς καὶ μιᾶς γειτόνισσας ἔξω ἀπὸ τὸν φοῦρνο τῆς ἐνορίας) στὸν Εὐαγγελισμό, ἔνθα ἔσπευσαν αὐτόκλητα ἢ ἐπειδὴ ἕνα πουλάκι τοὺς τὸ εἶπε, γιὰ νὰ ἐφαρμόσωσιν τὸν νόμον βεβαίως βεβαίως.

• Άπλυτος: Γιατί παίρνεις φακελάκια για να χειρουργείς τον κόσμο;

• Γιατρός: Ποιος το είπε αυτό το πράγμα;

• Άπλυτος: Ποιος το είπε; Ο κόσμος το 'χει τούμπανο και συ κρυφό καμάρι; Μη μιλάς τώρα, μη μιλάς, μη μιλάς! Γιατί εκμεταλλεύεσαι τον πόνο και την ανάγκη του άλλου;

• Γιατρός: Ποιον εκμεταλλεύτηκα;

• Άπλυτος: Μη μιλάς! Πήρες πολύ πρόσφατα και παίρνεις φακελάκια.

• Γιατρός: Από ποιον πήρα φακελάκι;

• Άπλυτος: Δεν θα σου πω εγώ το όνομα να τον εκθέσω. Ηρθε και μας το είπε. Και το ξέρει όλο το νοσοκομείο.

• Γιατρός: Ποιος; Τι είναι αυτά που λέτε;

• Άπλυτος: Λοιπόν, άκουσέ με λίγο. Αν μάθουμε πάλι ότι έχεις πάρει φακελάκι...

• Γιατρός: Ποιοι είστε εσείς κατ’ αρχάς;

• Άπλυτος: Από τον Ρουβίκωνα είμαστε. Λοιπόν, αν μάθουμε πάλι ότι έχεις πάρει φακελάκι εδώ μέσα, θα βγάλουμε τη φωτογραφία σου και το όνομά σου σ’ όλο το νοσοκομείο.

• Γιατρός: Τελείωσες;

• Άπλυτος: Δεν τελείωσα. Δεν μιλάς καθόλου τώρα! Εάν το συνεχίσεις, θα έρθουμε έξω από το σπίτι σου και θα σου σπάσουμε το κεφάλι. Και αν μας πιάσουν και πάμε φυλακή, ξέρεις τι θα κάνουμε; Θα βγούμε από τη φυλακή και θα σου ξανασπάσουμε το κεφάλι. Μη διανοηθείς, θα σου κόψουμε το χέρι. Θα σου βάλουμε τα λεφτά από το φακελάκι να τα φας. Συνεννοηθήκαμε;

• Γιατρός: Ωραία, περιμένω να τελειώσετε για να μιλήσω.

• Άπλυτος: Δεν θα μιλήσεις.

• Γιατρός: Εντάξει.

• Άπλυτος: Λοιπόν, τελευταία προειδοποίηση, εντάξει; Άιντε! Την άλλη φορά δεν θα σε πετύχουμε στο νοσοκομείο, εδώ σεβόμαστε το χώρο τώρα.

Μὰ δὲν εἶναι πολὺ ἀστεῖο;

ῥωτᾷ κἄτι ὁ ἀναρχικός, τοῦ ἀπαντᾷ ὁ ἰατρὸς καὶ ποιός ξέρει; Μήπως ἐπειδὴ ἡ ἀπάντησις δὲν ἦταν αὐτὴ ποὺ εἶχαν προβάρει σὲ καλλιδρομικοὺς τεκέδες; Μετὰ ἀπὸ τὴν ἀπάντηση τοῦ ἰατροῦ, ὁ ἀναρχοάπλυτος:

Μὴ μιλᾷς.

Δὲν εἶναι πολὺ ἀστεῖο;

Ὄχι, δὲν εἶναι. Ἔστω, τόσο ἀστεῖο.

Πολὺ ἀστεῖο εἶναι ὅτι οἱ τύποι ποὺ ἐφορμᾶνε καὶ σπᾶνε, τραμπουκίζουν κλπ κλπ κρύβοντας τὶς μάπες τους ἵνα μὴ συλληφθῶσι ὑπὸ τοῦ ἀστικοῦ τοῦ κράτου, μὲ κράνη καὶ τὰ ῥέστα, οἱ ῥουβικωναῖοι τέλο πάντων, ἔχουν καταθέσει στὸ οἰκεῖο τοῦ τεκέ των εἰρηνοδικείου (γιὰ μήπως πρωτοδικείου;) καταστατικό. Πολιτιστικὸν σωματεῖον. Καὶ στὸ καταστατικὸ ὑπάρχουσιν τὰ πάντα ὅλα στοιχεῖα τοῦ ΔΣ τοῦ σωματείου αὐτοῦ! Ὀνόματα διευθύνσεις καὶ τὰ τοιαῦτα. Εἶναι γνωστοὶ δηλαδὴ οἱ ἀθρῶποι! Ἐς τὰς ἀρχάς! Μὰ δὲν εἶναι πολὺ ἀστεῖο; Τόσο βολεμένους, τόσο ἀνέτου ἀναρχικοὺς μόνον ἡ κωλοελληνικὴ δημοκρατία θὰ μποροῦσε νὰ ἔχῃ!

Κι ἂν δὲν θέλῃ (γιὰ εὐνοήτους λόγους βεβαίως) τὸ συριζιστὰν νὰ κάνῃ ἀγωγές, μηνύσεις γιὰ ἀποζημιώσεις ἀπὸ τὶς καταστροφὲς ποὺ ἔχει προκαλέσει τὸ ποτάμι, γιατί δὲν τὸ κάνουν οἱ ἰδιῶτες τῶν ὁποίων ἡ περιουσία ἔχει πάθει ἕνα κἄτι;

Μίνγουαϊλ, κἄποιοι ἄλλοι ἀναρχικοὶ βλέπουν νεκρὰ ζῶα στὰ χασάπικα. Βέβαια, ὁ ὅρος δὲν εἶναι δικός τους· τὸν θυμᾶμαι στὰ χείλη μιᾶς ἠθοποιϊνας ποὺ ἔπαιζε μιὰ πεταμένη ἀναρχοαυτονομοφυτοφάγα στὸ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρός.