Από τό diary τού Μηνά τού Χάρακα.

Η μετά τό μεσημέρι χώνεψη. Είχαμε φάβα σήμερα. Μέ κρεμμύδι νά, μπόλικο λάδι, παπάρες. Δέν μπορώ νά ησυχάσω όμως. Τό πρωί μού συνέβη κάτι πού θέλω νά τό κατατάξω στά πεδία τής ονειροχώρας.

Παραλιακή, σταματώ νά βάλω βενζίνη. Ζητώ αντίστοιχον ποσότητα τών 40 ευρώ. Σπεύδω μέσα γιά τήν κάρτα. Κι επιστρέφω.

Ο βενζινάς, χωρίς διπλωματικές σχέσεις μέ τό ξυραφάκι του τουλάχιστον γιά 5 ημέρες, μιά μπρούταλ βέρσιον μασχάλης, κάλτσα ληγμένη καί ανάσα σκοτεινής κλεισούρας, βίδωνε τό καπάκι του δοχείου όταν μέ ρώτησε:

Πολύ ωραία κολώνια φοράς... Πολύ... Πώς τήν λένε; Α... Ναί, ε; Κρίμα πού δέν θυμάσαι...

Μού άνοιξε τήν πόρτα, χαμογέλασε συγκρατημένα καί μέ ένα σκέρτσο ζηλευτό καθώς τήν έκλεινε, λαβών μιά περίεργη στάση σώματος σκύβοντας στό μου ανοικτό παράθυρο, βραχνά ζήτησε:

Θά τό θυμηθής όταν ξανάρθης, νά μού πής;

.

.

.

.

.

Ε ρέ str8 μου! Είπαμε ρέ γαμώτη ότι ευλογία είναι νά είσαι εμφανίσιμος, αλλά εσύ ρέ μάνα τό παράκανες! Όμορφος σάν κορίτσι, πιά;! Φφφφφ!