Κι απο Αυγουστο, χειμωνα.

Ο Αυγουστος είναι νά την κανη (έάν καί νομιζω ότι ο αυγουστος καί τό καλοκαιρι τελειωνουν μέ την πανσεληνο αυτου του μηνος - στις 19 ειχαμε τό φεγγαρι στα γεματα του.) εχουν ηρεμησει καπως καί οι ζεστες, επανερχονται καί τα αυτοκινητα στους δρομοι…

Όμως χειμωνας, ισουται μέ καλτσες.

Τί θορυβος καυστηρα, τί ξυλα γιά τζακια, πετρελαιο γιά σομπα, τί καστανα, τί ζιβαγκο, τί μαυρο παλτο, τί μποτες κι αρβυλα, τί γαντια, τί καλσον...

Καλτσες.

Κρατω μιά ωραια αισθηση απ’όταν ημουν μικρη. Ολο τό καλοκαιρι μέ τσοκαρα καί παντοφλακια, ξυποληταριες. Κι όταν ερχοταν ο Σεπτεμβριος, τό σχολειο, τοτε αθλητικα παπουτσια καί καλτσες. Αναφερομαι στην αισθηση της καλτσας στην πατουσα κατά την ενδυση καί η αφη της τουλαχιστον γιά τίς πρωτες δυο ωρες.

Τωρα πια, εδώ καί πολλα χρονια είναι εντελως παρελθον τό τριμηνο ως καλοκαιρινες διακοπες. Καί λογω δουλειας, η ξυπολητη κατασταση τό πολύ νά διαρκεση 3-μερες.

Πολύ κριμα.

Ενας στοχος λοιπον (όπως καποιοι βαζουν τζογοειδως τζοκερ) νά μπορουσα γιά διαστημα μεγαλο νά μήν φορω καλτσες, νά ειμαι ξυπολητη.